Vanishing twin

Maandagochtend 15 februari 2021 ging ik zodra de Kruidvat open was meteen een zwangerschapstest halen. We probeerden al 5 maanden om zwanger te worden en nu had ik het hele weekend toch echt heel sterk het gevoel dat ik zwanger was. Ik deed de test en al snel stond er in beeld 2-3 weken zwanger.  Voor de zekerheid deed ik nog een test en ook op die test kwam al snel een plusje. Niet veel later die ochtend kwam mijn vriend thuis van zijn werk. Ik had de zwangerschapstest ingepakt in cadeaupapier en vertelde hem dat ik nog een Valentijnscadeautje voor hem had. Op dat moment had hij geen vermoeden wat hij zou uitpakken. Zodra hij zag dat het een test was waarop stond dat ik zwanger was, was hij blij. Diezelfde ochtend vertelde ik het aan mijn beste vriendin en in de middag kwamen mijn moeder en haar man koffie drinken. Ik had chocolaatjes met roze en blauwe spikkels erop gehaald en natuurlijk begrepen ze meteen dat ik zwanger was. Diezelfde week vertelden we het de rest...

Op 15 maart 2021 had ik mijn eerste echo. Ik was toen ongeveer 8 weken zwanger. Ik ging liggen en al vrij snel kwam er een mooi kloppend hartje in beeld. De verloskundige keek nog even verder en toen opeens vertelde ze dat ze nog een kloppend hartje zag. Het waren 2 baby´s. Het gezicht van mijn vriend zal ik nooit meer vergeten. Hij keek alsof hij net iets heel ergs had gehoord. Ik moest erom lachen. Ze vertelde wel dat één baby een stuk kleiner was dan de ander en te klein voor de termijn dat ik zwanger was, ook was er weinig vruchtwater. Er was best een grote kans dat deze baby het niet zou gaan redden. Zijn of haar hartje klopte wel gewoon sterk, dus dat was positief. De verloskundige vertelde dat als het goed zou blijven gaan met de kleine baby dat we dan na de volgende echo doorverwezen zouden worden naar het ziekenhuis, dat is met een tweelingzwangerschap gebruikelijk. Ze vertelde ook dat als het niet goed zou gaan met de kleine baby, dit geen negatief effect zou hebben op de grote baby. Ik was erg blij en het leek mij heel erg leuk om een tweeling te krijgen, wist ook dat dit waarschijnlijk niet zou gaan gebeuren, maar hoopte er het beste van.
Over 4 weken moesten we terugkomen voor een echo, voor mijn gevoel duurde dat lang. Ik was zo benieuwd hoe het met de kleine baby ging, maar volgens de verloskundige had het niet zoveel zin om eerder te komen. Nadat we de echo hadden gehad, vertelden we iedereen dat ik zwanger was van een tweeling. Ook vertelden we dat 1 baby te klein was. Mijn zus kwam toen met de naam ¨Calimero¨ (ja, van de tekenfilm). En zo ontstond er een naam die we tot op de dag van vandaag nog altijd gebruiken als we het hier over hebben. Tijdens die weken van wachten voor de tweede echo heb ik heel veel gegoogeld. Daar las ik dat als de baby te klein is, hij het meestal niet gaat redden. Toch zei mijn gevoel in eerste instantie wat anders, maar denk achteraf dat dat zo was omdat ik heel graag wilde dat het goed kwam. Ik las ook voor het eerst over het begrip vanishing twin. Als je een tweeling verwacht en in een vroeg stadium van de zwangerschap één van de twee baby´s niet meer leeft/ verliest, dan noemen ze dat een vanishing twin.

Tot 7 weken had ik helemaal nergens last van gehad, maar de laatste week voor de eerste echo was ik elke dag heel erg misselijk en had het gevoel alsof ik griep had. In de ochtend moest ik liggend in bed eerst een droog beschuitje eten (eet ik normaal nooit), vervolgens even nog blijven liggen want anders kon ik amper overeind komen. Het gekke was dat ik nooit heb overgegeven, dat lukte niet, maar werd bijna overal heel erg misselijk van en dat gevoel bleef 24 uur per dag. Ik ben altijd erg gek op pizza, dat lustte ik ineens niet meer. Wat ik veel heb gegeten is patat. Ja, dat klinkt gek. Als je misselijk bent patat eten, maar dat is eigenlijk het enige wat ik die weken nog echt lekker vond. De rest ging er met moeite in terwijl ik altijd een goede eter ben. 

Op 6 april 2021 had ik de tweede echo. Ik was toen rond de 12 weken zwanger. De laatste week voor deze echo had ik steeds minder het gevoel dat het goed ging komen met Calimero. Sterker nog, ik wist dat het niet goed zou zijn. Toen ik daar lag, keek ze eerst naar de grote baby, onze Donny. Dat zag er allemaal goed uit. Hij groeide goed en zijn hartje klopte. 
Daarna keek ze naar de kleine baby, Calimero. Helaas was er geen kloppend hartje meer te zien en het hartje was waarschijnlijk een week daarvoor gestopt met kloppen. Ik vond het erg jammer, maar was heel blij dat het gelukkig wel goed ging met de grote baby. De verloskundige vertelde dat ik een bloeding zou kunnen krijgen, maar ook dat de baby kon blijven zitten. Als het blijft zitten, kan het zijn dat je lichaam het zelf oplost, maar ook dat het pas naar buiten komt met de bevalling van de andere baby. Het was dus afwachten. We besloten geen NIPT te doen omdat ik bang was dat het overlijden van Calimero de uitslag zou kunnen beïnvloeden. Volgens de verloskundige was die kans nihil, maar toch voelde het voor mij niet goed. Sowieso hoefde de NIPT voor mij niet echt, maar mijn vriend had het best gewild. 
Ik besloot toen we de babykamer gingen inrichten om een muursticker van Calimero met sterretjes er omheen op de muur te plakken. Ook staat er een afbeelding van Calimero met sterretjes op het geboortekaartje van Donny. Calimero hoort er bij, ook al is hij niet bij ons. 

Na ongeveer 14 weken zwangerschap werd de misselijkheid geleidelijk aan minder en na 16 weken was het gelukkig helemaal weg. Ik heb me tijdens de rest van de zwangerschap heel goed gevoeld. Ik heb nooit een bloeding gehad tijdens mijn zwangerschap. Calimero is nooit naar buiten gekomen. Met de echo van 16 weken was hij nog goed te zien. Daarna niet meer maar dat kan ook komen doordat Donny steeds groter werd en het moeilijk was om nog een kleine baby op de echo te zien. Ik ben eigenlijk ook nooit bang geweest dat het niet goed zou gaan met de baby die nog wel leefde. Alle echo´s waren altijd goed, er waren geen bijzonderheden. Rond de 35 weken was dat er opeens wel. Bij een echocontrole bleek de hartslag van de baby onregelmatig (irregulaire hartslag). Ik moest daarom naar het ziekenhuis voor een CTG- onderzoek. Tijdens dit onderzoek wordt een half uur lang de hartslag van de baby gevolgd. In principe was dit goed, maar voor de zekerheid moest ik toch een echo laten maken van het hartje van de baby. Op die echo was alles goed. Toch moest ik 2 weken later weer terug voor een CTG en dat bleek toen allemaal helemaal goed. Waarschijnlijk is het onrijpheid geweest van het hartje. 

De 40 weken gingen voorbij en ook de 41 weken. Toen was ik het zat. Ik wilde heel graag dat de baby zou komen. 2x strippen deed helemaal niets, waarop besloten werd om met 41.4 weken de zwangerschap in te leiden met een ballonnetje. Direct na het plaatsen begonnen meteen de weeën. Ik vertelde dat tegen de verloskundige in het ziekenhuis die het ballonnetje had geplaatst, maar volgens haar kon dat niet. Nou dus wel..
Ik reed terug naar huis maar had elke 2/3 soms 4 minuten weeën. Eenmaal thuis bleef dit doorgaan en werden de weeën steeds krachtiger, waarop we zo´n 4 uur later toch het ziekenhuis belden en we mochten langskomen. Daar aangekomen bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben. In eerste instantie wilde ze ons nog naar huis sturen omdat er eigenlijk geen plek was. Natuurlijk lieten we ons niet wegsturen. Helaas schoot de ontsluiting niet op, het bleef urenlang 5 cm. Na ruim 12 uur weeën en nog steeds 5 cm ontsluiting, kreeg ik een ruggenprik. Die zat in 1x goed en dat was echt een verademing. Ik kreeg ook weeënopwekkers om de ontsluiting verder te laten vorderen. Al met al ging het nog steeds niet heel vlot. Na een zwangerschap van 41.5 en een bevalling van bijna 23 uur was daar eindelijk ons mooie lieve jongetje: Donny. We dachten helemaal gezond. Na de bevalling is het niet in me op gekomen om te vragen of ze nog iets terug hadden gevonden van Calimero (dat was vooraf wel mijn plan). Waarschijnlijk ook niet want als er nog wel iets was geweest was dat zo klein dat ze dat over het hoofd zouden zien.

Ik vraag mij weleens af hoe het geweest zou zijn als Calimero ook geleefd had. Zou het een jongen of een meisje zijn geweest? Ik denk een jongen. Zou hij hetzelfde koppie als Donny hebben gehad? Zou hij hetzelfde karakter hebben of toch heel anders? Zou hij dezelfde ziekte als Donny hebben gehad of toch niet? Dat er iets was met deze baby is duidelijk. Hij heeft het niet voor niets niet gered. Toen ik net was bevallen van Donny was ik ergens opgelucht dat Calimero het niet had gered, hoe raar dat misschien ook klinkt. Donny huilde zo verschrikkelijk veel en sliep amper. Ik zou niet weten hoe ik dat met 2 baby´s had moeten doen. Nu het goed gaat met Donny vind ik het soms ergens toch wel jammer, maar het is goed zo. We weten namelijk heel zeker dat we niet nog een kind willen. En Calimero? Die fietst vast vrolijk rond op zijn fietsje in de hemel...💫⭐️