Vaarwel, hier scheiden onze melkwegen

Vanaf zondag 31 januari 2016, 23.02 uur, was ik een uiterst trotse en gezegende vrouw die net moeder was geworden van een prachtige dochter die wij de naam Donna gaven. Eveneens vanaf dat moment mocht ik borstvoeding geven, iets waarvan ik tijdens mijn zwangerschap al had besloten dit op z'n minst te willen proberen. Het geluk stond aan mijn zij, de melkproductie kwam heel goed op gang en direct waren Donna en mijn borsten fijne vrienden. 

Mijn borsten bleken, citerend volgens de kraamverpleegkundige, slagroom te produceren. In grote getale spoot het als een fontein naar buiten, Donna dronk naar hartelust en groeide er goed op. Van pijnlijke borsten of andere kwaaltjes had ik heel weinig tot geen last, elke voeding was weer een feestje.
Op aanraden van een lactatiekundige na een maand gestart met kolven zodat ik een aardige voorraad in de vriezer kon aanleggen in geval van nood of gewoon een heerlijk quality time moment voor vader en dochter. Ook dit ging goed en zo begon ik mijzelf als melkfabriek te zien, op een leuke en positieve manier. Wat een feestje om Donna elke dag moedermelk te mogen en kunnen geven. Het smaakt nog best goed ook, uiteraard proef ik wat Donna binnen krijgt dus ook mijn eigen geproduceerd goedje ;-). 

Dit alles duurde tot Donna 3 maanden werd. We waren in Portugal en dat moment had Donna uitgekozen om vanaf daar tot op heden door te gaan slapen (19.00/19.30 uur in de avond naar bed en 06.30 uur 's morgens wakker worden). Eerlijk is eerlijk, dat doorslapen is een genot voor onze nachtrust en de avonden duren heerlijk gezellig lang. 
Vanaf het moment dat Donna doorsliep betekende dit dat mijn borsten die ene nachtvoeding per nacht moesten missen, waarmee de melkproductie keihard kelderde. Binnen twee weken produceerde mijn borsten onvoldoende om Donna per voedingsbeurt van voldoende melk te voorzien, na elke voeding was het jammeren geblazen en al snel kon ik bijvoeden met de opgebouwde reserves. 

Mijn borsten en ik, tot voor kort waren we een top team. Samen zorgden we voor de primaire behoefte van Donna: melk. Helaas gingen onze wegen zich scheiden en namen we stap voor stap afscheid. Met de opgebouwde reserves heb ik Donna tot ruim 3,5 maand borstvoeding kunnen geven waarna noodzakelijk werd overgestapt op flesvoeding.
Mijn borsten echter nemen wat langzamer afscheid, ze nemen er ruimschoots de tijd voor. Druppel voor druppel wordt er afscheid genomen. Vandaag, Donna is nu 5 maanden en 3 weken, was dé druppel, de laatste druppel. Bij mijn dagelijkse controle, ditmaal onder de douche, persten de laatste druppels zich door mijn tepels en lieten zich meevoeren richting de afvoer. 

Een slik. Een traan. Een besef- en geluksmoment. Allemaal emoties door de melkscheiding. Een slik want het is nu echt over, de fabriek heeft de stekker eruit getrokken. Een traan want ik hield er van, was er trots op. Een besef- en geluksmoment voor het feit dat ik borstvoeding heb mogen geven en Donna de eerste maanden is gegroeid doordat mijn borsten en ik een team waren. 

Het waren mooie onbetaalbare gouden tijden. Maar hier scheiden onze wegen. Het is goed zo. De melkfabriek is gesloten.