Ups en downs van het eerste jaar

Met de zon op mijn gezicht, loop ik vandaag met de kinderwagen door ons dorp. Mason ligt lekker te slapen en ik kijk om me heen. Een glimlach van oor tot oor, gedag zeggend tegen de mensen die voorbij lopen. Ik voel me dankbaar, voor alles wat ik in het leven heb. 

De eerste maanden met Mason zijn een rollercoaster geweest. In mijn vorige blogs kun je lezen hoe ik worstel met de balans, mijn perfectionisme en keuzes maken qua ambities. Ik ben de afgelopen maanden regelmatig zo uitgeput dat ik om half 8 mijn bed in kruip. 

Ik heb in die eerste 6 maanden moeder zijn regelmatig nergens fut voor en soms ook geen zin in de verantwoordelijkheid en het zorgen voor een ander. De gedachte aan hier geen zin in te hebben, zorgde er direct weer voor dat ik me schuldig voel tegenover mijn gezin. Ik geef niet toe aan dit gevoel maar het beangstigde me wel, wat als Mason het voelt? Ik belde de huisarts voor een afspraak met een praktijk ondersteuner, omdat ik me zorgen maakte over mijn altijd maar volle ADHD hoofd. Het is goed om op tijd aan de bel te trekken, al helemaal omdat de afspraak even op zich laat wachten.  

Maar deze week leek er wat te zijn veranderd. Deze week voel ik me anders. Dit is natuurlijk niet vanzelf gebeurd. Ik ben weer gaan sporten,  ik wandel regelmatig in de natuur, neem meer momentjes voor mezelf, maar ook met Mike en ik bespreek mijn gevoelens met mijn omgeving. Ik kijk wat minder streng naar mezelf en pas mijn eisen aan. Geen 10.000 stappen? Komt het werk niet af? Is het huis een rommel? Niet afgevallen? Heb ik een keer geen zin om te sporten? Over mijn calorie budget heen? Geen tijd om sociale contacten te onderhouden? Iets vergeten? Geen zin om iets te ondernemen? Mason een keer extra wegbrengen? Een keer zijn badje vergeten? Het is wat het is, let it go. 

Ik probeer bewust niet te piekeren en dat is fijn. Ik voel me energieker en als ik denk aan moeder zijn, denk ik ineens aan de positieve kanten in plaats van eerst aan alle vermoeiende en moeilijke momenten. 

Ik denk dat deze schommelingen bij het leven horen en helemaal bij mijn leven. Ontzwangeren bevorderd de situatie ook niet echt. Ik verwacht dan ook zeker niet dat ik dit gevoel van deze week oneindig vast zal houden, wel vind ik het onwijs mooi om stil te staan bij dit fijne gevoel. Ik wil ook genieten van deze momenten in plaats van piekeren bij wat mindere momenten. 

Ik ben dankbaar voor mijn prachtige vrolijke zoon Mason Scott. Maar ook voor Mike, de beste partner en papa die je maar kan wensen! Mijn familie en vrienden, die altijd voor me klaar staan. Ook ben ik dankbaar voor mijn super toffe baan, alle fijne mensen om me heen en alle mogelijkheden en kansen die het leven mij te bieden heeft.  Ook ben ik trots op mezelf, ik ben van ver gekomen, heb geknokt als een malle en nu ben ik een volwassen vrouw met een kind waar ik onwijs veel van hou. Ik geniet echt van de kleine momentjes en dat is heerlijk! Maar kijk ook uit naar de grote momenten en wat gaan die er nog veel komen ❤️