Traantjes van geluk

Tijdens de geboorte van Denvy is er ergens in mijn brein een knopje om gegaan... de meest vreemde dingen kunnen mij tegenwoordig ontroeren. Mijn dochter uiteraard nog het meest maar ook bij simpele dingen als een schattige puppy op Animal Planet of een happily ever after in een film kan ik mijn tranen niet meer bedwingen.  Was ik voor de geboorte een stoer wijf met dito tattoos, na haar geboorte ben ik getransformeerd naar een zacht gekookt eitje.

Vandaag zijn Denvy en ik voor het eerst naar het circus geweest. Voordat ik verder ga met mijn verhaal wil ik eerst even reclame maken voor dit bewuste circus want dat verdienen ze echt! Circus Barani is namelijk een klein familie circus welke bestaat uit vader, moeder en hun 2 zonen. Ze doen alles zelf en het is zooooooo ontzettend leuk! Zelfs kleine kinderen zoals Denvy die nog maar nét 1 jaar is, is dit een geweldige leuke ervaring. Dusssss.... mocht dit circus ooit bij jullie in de buurt zijn? Ga er naar toe! (klikkerdeklik op de link voor meer info: http://www.barani.nl/joomla25/ Maar ik dwaal af...

Zoals ik al schreef zijn wij vandaag naar het circus geweest. Ik twijfelde of Denvy het wel leuk zou vinden en of ze het wel anderhalf uur vol zou houden. Al snel bedacht ik mij dat we natuurlijk zo weer kon vertrekken als het niet zou gaan. Bij binnenkomst zag ik al aan mijn madammeke dat het een groot succes zou gaan worden. Ze begon te dansen op de muziek en vond de tent en de lichtjes fantastisch. Ze bleef maar wijzen naar wat ze zag en vroeg ondertussen "die? die? die?" Iedereen om ons heen zat haar vol bewondering aan te kijken en het regende complimentjes over mijn mooie meisje. Heerlijk!!!

Ineens ging het licht uit en werd het doodstil. De muziek werd ingezet, verschillende kleuren lampen gingen aan en er kwam een dame de piste ingewandeld die zich vervolgens omhoog liet takelen aan een ring. Denvy zat zeer aandachtig en met haar mondje open te kijken en bij het zien van haar gezichtje ging mijn emotie knopje weer om. Daar kwamen de eerste waterlanders.... Alsof het nog niet genoeg was begon ze ook nog "mama ooooooooooooh die" te roepen en toen hield ik het echt niet meer droog. Een wat oudere dame naast mij deed heel lief haar hand op mijn schouder, gaf mij een zakdoekje en knipoogde naar mij. (en dat gebaar ontroerde dit zachte eitje natuurlijk ook weer)

Het afgelopen jaar heb ik zoveel van dit soort momenten gehad. Het is geen huilen van verdriet maar het is huilen van geluk. Het zien van haar geluk ontroerd mij nog het meest.... Wat is het leven toch prachtig!!! :)

Zijn er meer moeders / vaders die dit herkennen? Met andere woorden, zijn jullie sinds de geboorte van je kindje ook van die jankebalken?

Last but not least wil ik jullie laten meegenieten van mijn meisje in de circustent: