Soms kun je eenzaam zijn ondanks lieve mensen om je heen

Soms kun je eenzaam zijn.. Ik hoor je denken hoe bedoel je dat? Sommige mensen denken dat mensen eenzaam zijn als naasten om hun wegvallen. Je kunt ook eenzaam zijn in verdriet. Helaas hebben velen van jullie hiermee te maken! Het verdriet om een overleden dierbare kan je ook behoorlijk alleen laten voelen.

Onlangs is de situatie thuis iets veranderd in de zin van de diagnose. Dit heeft ook gevolgen voor ons gezin. Er is aangegeven zo kort mogelijk te reageren (en ik kan nogal langdraderig zijn of hele verhalen vertellen) zo min mogelijk of geen emoties tonen. Vooral als iemand dingen van je vindt hier niet op reageren (hoe het je ook raakt) is het advies.. Hoe doe je dat? Ik vindt dat zelf nogal ingewikkeld. Ik merk dat ik heel erg op let wat ik wel en wat ik niet kan zeggen en is dat een dag dat ik in het oude patroon verval dan krijg je de dingen weer terug gekaatst.. en het continu erop letten kost me bakken energie.. Wat kan en mag wel en wat niet? Daar is geen duidelijkheid in maar je moet de ander wel duidelijkheid bieden.. Krom.. Daarin kun je je ook alleen voelen.. Verdrietig.. Als je trots van alles hebt gedaan en het advies is dat je maar 1 ding mag vertellen tegen wie vertel je dan de rest? Vriendinnen zien je aankomen.. Het gaat om de meest domme dingen.. trots omdat je voor de verjaardag van je dochter alles redelijk netjes hebt. En je maar 1 ding kunt aangeven van de lijst...

s avonds uit je late dienst komt en de traktaties 's nachts klaarmaakt en de boel versiert en cadeaus inpakt. Heb je een ochtend en avond gehad en dat je 's avonds thuiskomt en weet dat er de volgende morgen visite komt en de pan nog op het aanrecht staat , nog wat dingen rondzwerven en de middelste weer vroeg wakker is en jij eruit mag na 5 uur slaap... Soms voelt de wereld dan alleen. Het lijkt heel vanzelfsprekend dat je alles doet en oppakt en regelt en werkt en zorgt.. Te horen krijgen dat je knorrig bent door meerdere gezinsleden daar raak ik van uit balans.. niemand ziet wat je doet.. Hoe je buffelt.. het is gewoon heel "normaal" en soms frustreert dat zo. 

En dan wordt er aangegeven dat er op dit moment geen ruimte is voor jou, eerst de partner en dan moeten we op lange termijn zien wat dit gaat brengen? En wat als je op je tenen loopt? Moet je maar op de lange termijn zien? Je staat zelf in de rij achteraan.. De emoties slingeren als een achtbaan in je hoofd en je moet zelf maar zien wat je er mee moet... Ze weten niet hoe ze je moeten helpen.. Je kunt gaan praten met een hulpverlener maar dan moet dat op de momenten dat zij tijd hebben .. Daarnaast hoe doe je dat? Zelf groot contract (kleiner kan niet i.v.m. kostwinner) Afspraken met de kids, regel dingen, huishouden op orde houden en af en toe iets tijd.. dat de kinderen met vriendjes kunnen spelen (dat is genieten) maar sommige dagen vindt ik het lastig en voelt het als zwaar.. en die dagen dan krijg je nog extra bakstenen op je rug..  Net of ze het aanvoelen dat je kwetsbaar bent.. 

Wees lief voor jezelf. Ken of weet je iemand die af en toe zich eenzaam voelt.. Een berichtje maakt zoveel verschil, een kaartje een knuffel.. Woorden zijn niet nodig.. Laten we lief voor elkaar zijn