Soms heb ik spijt.

Sinds Noor geboren is, voel ik het weer meer. De pijn. De rouw. Het was niet meer zo op de voorgrond. Tuurlijk dacht ik vaak aan Tom, maar het deed niet meer altijd pijn.

26 januari 2022 was het een jaar geleden dat Tom geboren was. Als ik naar Noor kijk, denk ik vaak: zo had het vorig jaar ook kunnen zijn. Als we foto's maken als gezin of als ik foto's maak van de kinderen samen, denk ik altijd aan het kind dat er nooit op zal staan. Tom. Alleen symbolisch kunnen we hem op de foto zetten. Door bijvoorbeeld onze "Sam" erbij te zetten (een knuffel met het geboortegewicht van Tom) of een foto van Tom vast te (laten) houden.

Deze confrontatie zorgt vaak voor verdriet. Weer even heftig en pijnlijk als vorig jaar. En met het verdriet ga ik ook weer terug naar vorig jaar. En dan denk ik aan wat we anders hadden kunnen doen, of wat ik anders had willen doen. Door contact met lotgenoten weet ik hoe zij met het verlies van hun kindje zijn omgegaan en dan denk ik soms: zo had ik het ook wel willen doen.

Wij hebben Tom bijvoorbeeld in de tuin begraven omdat hij dan altijd dichtbij ons zou zijn. We hebben een boompje neergezet op de plek waar hij ligt. Maar eigenlijk ga ik niet echt bij hem kijken, of hoef ik dat plekje nauwelijks te verzorgen. Ik denk nu dat dit anders zou zijn als we hem op de begraafplaats hadden begraven. Dat ik dan bewuster met hem bezig zou zijn. 

Ook denk ik soms na over: "wat als we ooit willen verhuizen?" Dit hoeft voorlopig echt niet, want we wonen pas een jaar in ons huis. Maar in de toekomst? Ik kan Tom toch niet achterlaten?!

Ook las ik de laatste tijd op social media dat sommigen het zielig of raar vonden als een kindje in de tuin begraven was. Dan trek ik mij dat aan. Dan denk ik: heb ik Tom tekort gedaan door hem in de tuin te begraven? 

Ik besprak mijn spijt-gevoel met mijn therapeut. Zij zei me dat wij vorig jaar keuzes hebben gemaakt waar we toen goed over nagedacht hebben. Dat er toen in korte tijd beslissingen genomen moesten worden en dat we toen gedaan hebben wat goed voelde voor ons. Dat we dit ook hebben gedaan met in ons achterhoofd wat het beste was voor Tom, namelijk hem altijd dicht bij ons hebben. Want je wilt je kind niet kwijt. Deze gevoelens komen nu mogelijk ook naar boven omdat ik nu tijd en ruimte heb om hierover na te denken. Tijd en ruimte die we vorig jaar niet hadden. Omdat je je niet voorbereid op het verliezen van een kindje. Iets waar ik overigens de zwangerschap van Noor wel mee bezig ben geweest. De hele zwangerschap.

En verder hebben mensen altijd wel een mening en veel mensen hoeven zulke beslissingen helemaal nooit te nemen (gelukkig!).

Ik probeer nu soms mijn gevoel hiermee wat te relativeren. Maar ik weet ook dat dat rotgevoel er mag zijn en dat het soms het beste is om dit toe te laten en me gewoon weer net zo verdrietig mag voelen als vorig jaar.