Slecht nieuws over Fenne

Vroeg werden we weer gewekt voor de ochtend controle. De arts stapte de kamer in en keek verslagen na de grond. ' ik ga er even iemand bij halen ' zei ze en liep weer weg. Verbaasd kijk ik Niels aan. Niels kijkt na de grond. ' de hele vloer is nat ' zegt hij verbaasd. Er komt nog een arts binnen gelopen. ' goedemorgen, is er vannacht niemand komen controleren? Ze hebben je katheterzak niet verwisseld dus alles is over gelopen'. Snel werd alles schoongemaakt en werden bij mij de controles gedaan en bloed geprikt.

Ook werd ik eindelijk verlost van alle toeters en bellen. kabels en infuzen.

Toen werd er op de deur geklopt. Er kwamen drie artsen binnen gelopen. Een man van chinese afkomst. hij was neonatoloog. Er kwamen ook twee vrouwen binnen, een vrouw was kinderarts en de andere vrouw was de verpleegkundige die dag van Fenne en Bibi. Er kon weinig toch geen lachje af. Mijn hart bonkte in mijn keel. Niels keek mij angstig aan. Hun gezicht sprak boekdelen en voor ik überhaupt wist hoe en wat liep er al een traan over mijn wang.

" ze leven toch nog wel?' Snikte ik zacht.

" Ja " zei de neonatoloog met een harde zucht. " we hebben, zoals we elke dag doen bij allebei jullie kinderen weer een echo en een foto gemaakt van hun hoofd en lichaam" zei de kinderarts. " We hebben bij Bibi een kleine bloeding in de longen gevonden".

Ze vertelde dat bij kleine kinderen zulke dingen hun lichaam zoiets zelf weer ' opruimt' en dat dat afwachten was.

" Over Fenne hebben we helaas nog minder goed nieuws." Het bleef even stil. " we wouden haar beademing afbouwen maar helaas ligt ze nu aan de tril beademing. Bij deze vorm van ademhalingsondersteuning wordt met een heel hoge frequentie (600 keer per minuut) hele kleine beetjes lucht en zuurstof in de longen geblazen. Ook hebben we opnieuw geprobeerd een infuus te prikken en dit is naar vier keer proberen weer niet gelukt. Uiteindelijk hebben we het infuus in haar voorhoofdje geprikt en dat is wel gelukt. Nu hebben we haar al een paar keer bloed bij gegeven maar op een of andere manier vult het zich niet aan. Het bloed loopt weg maar waarheen weten we zelf ook niet en daar nog eens boven op hebben we op de foto gezien dat ze precies in het midden van haar hersenen een bloeding heeft."

Niels en ik konden niets uit brengen en het bleef even stil..

" is er een kans dat ze het overleefd? " vroeg Niels sterk.

Ze zei ja maar we hoorde een aarzel in haar stem.

Ze pakte zich zelf weer op : " maar HOE is dan de vraag, hoe komt ze hier dan uit.. "

We moesten even bij komen van dit nieuws. De artsen verlieten de kamer.

Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en heb de heletijd alleen maar uit het raam gestaard met Niels knuffelend achter mij.

" ze gaat dood Niels" zei ik terwijl er een traan over mijn wang gleed.

Toen we eenmaal iets waren bij gekomen zijn we vol moed naar de meiden gegaan.

" Kijk eens Fenne en Bibi daar zijn papa en mama weer ".

Ik heb het altijd zo fijn gevonden hoe ze daar echt tegen de meiden praten, maar ook dat we ondanks alles papa en mama genoemd werden want dat is wat je in zo'n toestand een beetje vergeet, dat je ouders bent geworden.

Ik keek bij Fenne in de couveuse en mijn moeder hart brak in 1000 stukken. Zo'n klein meisje met een infuus in haar hoofdje. Haar couveuse trilde letterlijk heen en weer door de trilbeademing.

Waarom? Dat is het enige wat er door me heen ging.

" Moet jij niet gaan zitten? Mag je hier wel heen lopen?"

Ik snap hun bezorgdheid maar mijn kinderen waren belangrijker. Ze zouden zich eens niet zo druk maken om mij maar mijn dochters helpen. Ik heb de couveuse geopend en zachtjes gefluisterd dat ze niet mag opgeven, dat we van haar houden en dat ze sterk is. Haar kleine handje klemde haar kleine dunne vingertjes om mijn vinger. Alsof ze me begreep en me hoorde...

of om afscheid te nemen...

Niels vroeg aan de verpleegkundige hoe zij vond hoe Fenne het deed. Ze vertelde dat het leek dat Fenne aan het opgeven was. " vaak als je zoiets heftigs doet, zoals een infuus in het hoofdje zie je ze tegen stribbelen, handjes klemmen ofzo maar Fenne bleef dood stil liggen. Ze is op en moe". Met deze woorden moesten we het doen.

" doen we hier dan wel goed aan om haar nog zolang te laten vechten?" Huilde ik zachtjes tegen Niels. Hij kneep in mijn hand en liet zn hoofd zakken.

Bij Bibi was niet veel veranderd. Ze was stabiel en deed het voor een kindje van 25 weken goed. Ze had in een handje 5 infuzen.. haar handje was door kabels en plakkers niet meer te zien.

En zo gaat de dag langzaam voorbij. Zittend bij de couveuses en bidden dat alles goed komt!