Rouwverwerking...

Het kan soms totaal een periode niet meezitten. 7 februari is mijn schoonvader overleden aan een acute hartstilstand. Mijn schoonmoeder is hier bij geweest en heeft alles zien gebeuren. We zijn een week bij haar geweest voor de crematie en de steun. De kinderen zijn er niet bij geweest en dan moet je het hun vertellen dat(stief) opa (57) is overleden.

Ik vond dit best moeilijk, maar heb het op een manier gezegd dat hij nu een sterretje is en dat hij altijd naar ons zal kijken en over ons zal waken. Op een gegeven moment was mijn zoon weg. Hij was naar buiten gegaan in zijn pyama en was naar de sterren gaan kijken. "Kijk daar is opa, die hele felle ster daarboven" zei hij. "Kijkt hij nu naar ons?" Ja zei ik. Hij was erg verdrietig dat hij hem nooit meer kon zien. Hij heeft toen een tekening gemaakt voor opa. Mijn dochter daarentegen reageerde heel anders. Ze was wel even verdrietig en toen zei ze: "Nou we mogen even verdrietig zijn, maar nu moeten we er niet te veel aan denken". "Hij is nu een sterretje en als het donker is kunnen we hem altijd zien".

Ik vindt het erg knap van ze dat ze er op deze manier mee omgaan. Het blijven moeilijke situaties waar iedereen toch mee te maken krijgt. En ik merk dat kinderen vrij flexibel hierin zijn. Mijn jongste dochter heeft er niet veel van meegekregen ze is te jong. Wat ik vooral erg jammer vindt is dat ze haar opa nooit leert kennen. Och wat was die man gek op zijn 1e echte kleinkind! Maar zo is het leven, later zullen we mooie verhalen over opa vertellen, zodat ze weet wie hij was.