Vliegen met...een boze stewardess!

Jawel, de zomer is weer aangebroken. Al is dat niet echt merkbaar in ons land. Daarom probeer ik me maar enorm te verheugen op de komende tijd. Zes weken vrij en dan heerlijk een maandje naar het buitenland.  Ik droom al weg als ik denk aan de bruisende zee, het warme zand, het heerlijke eten en het gewoon niets moeten.

Of vergis ik me enorm? Leef ik in een fantasie want ik ben nu immers moeder. Het wordt mijn eerste echte vakantie sinds onze zoon er is. Eerst op familiebezoek en dan op vakantie in een hotel is dan wel heerlijk maar dat niets moeten gaat niet geheel op natuurlijk. Deze gedachte is nog best te overzien voor deze moeder.

Maar nu bedenk ik me dat ik deze keer ook nog eens alleen moet vliegen met zoonlief want vader vliegt eerder. De afgelopen jaren voor mijn moederschap heb ik toch best vaak gebruik gemaakt van het vliegtuig om op vakantie te gaan. En ook ik stoorde me aan die tetterende kinderen die de gehele vlucht aan een stuk krijsten. Maar sinds mijn moederschap begrijp ik dat daar geen ontkomen aan is. Niet aan de krijsende kinderen maar zeker ook niet aan je eigen krijsende koter.

De afgelopen keer vliegen met het gezin begon nog best aardig. Zoonlief had al gezellige speelkameraadjes bij het wachten voor het boarden. Kreeg een lekker snoepje van de ene moeder, een dipstengel met kaassmeersel van de andere moeder en mocht meespelen op de mobiel van een wat ouder jongetje. Die tijd kwamen we toch best door.  Maar toen gingen we het vliegtuig in voor een drie uur durende vlucht. Toch nog best te doen zou je denken. Het opstijgen ging best tot onze zoon naar buiten keek en alleen maar wolken zag. Hij klemde zich aan me vast en durfde niet meer in de buurt van het raampje te komen. Gelukkig kwam de stewardess al snel met wat drinken langs en ook het eten liet niet lang op zich wachten. Maar hoe eet je met een kind op schoot in een veel te krappe vliegtuigstoel? Dat ging dus niet met als gevolg dat ik onder de tomatensaus zat. Een stewardess om doekjes gevraagd, daarna nog wat doekjes en tenslotte nog een paar laatste doekjes. De vlekken waren niet weg maar er was mee te leven. Hiermee was echter wel alle afleiding ook voorbij. Zoonlief hield het voor gezien. De boekjes van thuis waren geheel niet interessant meer. Een nieuw gekocht speeltje met geluidjes deed het hem ook niet. Dus wat doe je dan... wandelen. Samen het gangpad op en neer. Hiermee waren de stewardessen niet heel blij aan hun blikken te merken. Zij moesten het afval ophalen en koffie en thee schenken. Telkens hield ik mijn zoon vast, zat bijna bij een vreemde op schoot om ruimte te maken voor de passerende stewardessen en probeerde alle geërgerde blikken te negeren.

En dit allemaal met manlief als steun en toeverlaat. Hoe ga ik dit over een paar weken alleen doen op zo'n vlucht? Ik krijg het er nu al een beetje benauwd van.