PTSS verslaan deel 3

Gelukkig verzorgen ze een hele lekkere lunch en krijg ik op de eerste dag een broodje knakworst. Elke dag staat er volgens de gastvrouw een gezonde snack klaar tijdens de lunch. De pauze kruipt voorbij en samen met de groep, die er net zo bij zit als ik, besluiten we een wandeling te maken. Even de frisse lucht in en vitamine D opdoen. Nu het in oktober alsnog heerlijk weer is, kunnen we er beter even van genieten.

De wandeling doet mij veel goeds en ik heb weer wat energie voor de middag als we terugkomen op het terrein. Als eerste starten we met PMT. Tijd om weer te leren luisteren naar mijn lijf. De therapeute legt uit dat we buiten een opdracht gaan doen tijdens het wandelen. Ik heb er zin in en denk aan de fijne wandeling van daarnet. Halverwege ons rondje vertelt de therapeute wat we nog meer gaan doen. We gaan steeds sneller lopen als zij een soort van versnelling roept. Gelijk komen er bij mij allemaal doembeelden op van de piepjestest op de middelbare school. Mijn hartslag schiet omhoog en daar ga ik. Deze opdracht trieert mij enorm en tegelijkertijd wil het aangaan. Kom maar op met de exposure!

In versnelling 1 probeer ik haast te kruipen, bij versnelling 2 ga ik met tegenzin een stapje sneller en zet door tot en met versnelling 7. Daarna mogen we afbouwen, maar ik ben kapot. Langzaam brokkel ik nog verder af en als we de opdracht evalueren, breek ik. Tegelijk kan ik niet in de groep vertellen waarom het zoveel met mij doet. In afspraak met een van de therapeuten loop ik een eindje van de groep vandaan en kan ik vertellen waarom ik nu zo kapot ben. Ze luistert aandacht naar mijn verhaal, waarin ik door deze oefening ben gezogen. Tijdens het lopen, lag ik weer op de IC mijn best te doen om mijn hartslag omhoog te houden, zodat het piepen op de monitoren naast mij zou stoppen. Met als gevolg dat de volgende dag mijn hart er even helemaal mee stopte. Ik ben er nog en daar probeer ik al mijn kracht uit te halen, maar... elke keer als mijn hart sneller gaat kloppen, ben ik terug op diezelfde plek. De therapeute geeft mij als tip dat dit nu het meest opkomende trauma is vandaag en ik daar straks met de psycholoog iets mee en aan kan doen. 

Direct na deze oefening mag ik gelukkig naar de psycholoog toe. Na het geven aan prioriteit welke trauma's bovenaan staan, beginnen we met mijn IC verhaal. Met behulp van EMDR met geluid, licht en zelfs trillers pakken we het helemaal aan. Aan het einde van de sessie roep ik: IK BEN ER NOG! Het klikt in mijn hoofd dat dit niet nog een keer zo zal gebeuren en dat alles op de juiste plek is gebeurd. Met een onoverwinnelijk gevoel loop ik naar buiten. Waar ik de rest van mijn groep één voor één aantref. Ieder met zijn eigen verhaal en gevoelens. Zonder hier iets van af te weten, zijn wij er voor elkaar. Zelfs al op dag 1. 

Samen gaan we naar de laatste sessie van vandaag.