Ptss en reuma door near-drowning dochter

Het is inmiddels weer een hele tijd geleden dat ik hier iets heb geplaatst. Voor als je het nog niet gelezen hebt in het verleden, het exacte verhaal over de neardrowning staat ergens in mijn profiel.Ik schrijf af en toe iets over hoe mijn leven er sindsdien uitziet.

In de afgeolopen 9 maanden heb ik natuurlijk wel weer het nodige meegemaakt…..

Onze dochter staat op de lange wachtlijst van de kinderpsycholoog omdat het erop lijkt dat ze alsnog last heeft van haar near-drowning. Ze werd wat gefrustreerd op school en tijdens het tien minuten gesprek in februari sprak de juffrouw (groep 2) haar zorgen uit. In het gesprek kwam naar voren dat ze mogelijk getraumatiseerd was door haar near-drowning. Ook heeft ze heel erg veel buikpijn, al diverse keren voor bij de huisarts geweest en inmiddels ook bij de kinderarts. Kwam niks uit en we hebben drie weken een compleet dagboek bijgehouden over haar eet- en drinkgedrag en haar toiletbezoeken. Kwam ook niks uit. Op het moment is het gelukkig rustig met de buikpijn.

Maar goed, de volgende ochtend heb ik mijn dochter dan ook gevraagd of ze nog wel eens aan haar ongeluk dacht. Ja, zei ze. “maar ik wil er niet over praten, want dan word ik verdrietig en krijg ik buikpijn”.

Dus met dit hele verhaal contact gezocht met een kinderpsycholoog en zij wil wel kijken wat er nog zit en of er behandeling voor nodig is.

Ze zijn nu volledig gevaccineerd, iets wat erg veel stress zorgde voor mij. Ik sta er nog altijd niet geheel achter, maar ik vind mijn redenen niet langer belangrijker dan de mogelijke ernstige kinderziekten die ze kunnen krijgen. Ze zijn nu een stuk groter, hebben een eigen immuunsysteem kunnen opbouwen, dus kunnen ze de vaccinaties beter verwerken.

Eerlijk gezegd voel ik me nu niets veiliger dan voorheen, ik geloof nog steeds niet in die onzinpraatjes over groepsimmuniteit en dat ze de ziekten dan minder heftig krijgen. Door de vaccinaties zijn ze toch beschermd omdat hun lichaampjes de ziekmakers herkent? Nee, ik ben nog altijd niet overtuigd van de werking van die rommel…..

De jongste zit inmiddels ook op de basisschool, hij is helemaal op zijn plek daar.

Ik kan nu beter mijn tijd verdelen waardoor ik het huishouden nèt ietsje beter kan bijhouden. De twee ochtenden therapie zitten er nu op: het was een pittig traject! Er zijn veel inzichten gekomen, wat ook de bedoeling was van deze groepstherapie.

Een paar weken geleden ben ik op droom-blokkers gezet omdat ik erg veel last had van nachtmerries. Hierdoor sliep ik heel erg slecht en had dat een slecht effect op mijn gehele gemoedstoestand. Meteen merkte ik dat ik veel uitgeruster wakker werd en dat ik veel minder lichamelijke klachten had. Zo ontzettend fijn! Ik slaap nu veel dieper waardoor de kwaliteit van mijn slaap veel beter is. Dus die pilletjes hou ik voorlopig!

Helaas is enkele weken geleden vastgesteld dat ik last heb van complex-trauma of complex-ptss heb. Dankzij de inzichten die we hebben gekregen, is naar voren gekomen dat ik een vroegkinderlijk trauma heb opgelopen welke voor heel veel blokkades zorgt.

Tijdens deze periode ben ik wel een stuk veranderd, minder harde gezichtsuitdrukking en wat meer hoop op een fijne toekomst.

De near-drowning van mijn dochter is in zijn totaliteit niet verwerkt. Ik ben destijds meteen in de overleving gegaan, maar nooit is er een moment geweest erbij stil te staan wat het precies met mij gedaan heeft en nog altijd doet. Ik heb nu ingezien dat ik mijn dochter op afstand hou: ik kàn haar simpelweg niet knuffelen zonder de gedachten erbij: ik was je bijna kwijt! Wat doet het mij pijn dat ik niet in de gaten heb gehad dat ik haar afstoot. Ik hou van mijn beide kinderen evenveel! Ik zou nog liever mijn leven geven dan dat ik moest kiezen tussen beide. Daar is dus ook nog serieus werk aan de winkel, zo wil ik echt niet verder…

Ik ben vorige week voor een intakegesprek geweest bij een centrum voor complex trauma, maar ik heb niet het gevoel dat ik daar op mijn plek ben.

Ik heb aan het einde gehoord dat ik een gesprek heb gehad voor angst- en stemmingsstoornissen. Pas toen ik er thuis over na ging denken, werd ik hier heel boos over!

De psychiater die mij al een jaar lang volgt, met al mijn therapeuten diverse gesprekken over mij heeft gevoerd, stuurt mij in voor de afdeling complex trauma, en zij wijzigen dat zo maar eventjes?

Ook de woorden van de psycholoog die bij het tweede deel van de intake aanschoof blijven maar door mijn hoofd spoken: je hebt nare dingen meegemaakt in het verleden, maar om dat nu als trauma te bestempelen…. We moeten ervoor waken dat we niet mensen trauma’s aanpraten!

Okay, even terugspoelen, geen trauma’s aanpraten…. Maar mij wel een stemmings- of persoonlijkheidsstoornis toewijzen? Uit het persoonlijkheidsonderzoek van een jaar geleden is naar voren gekomen dat ik een stabiel persoon ben zonder onderliggende problematiek. En zij denken daar anders over? Ik vind het allemaal de grootste bull-shit die ik ooit heb gehoord in de vele therapeutische sessies die ik heb gehad. En nee, ik kan het niet verdragen!! (was een steeds terugkerende vraag in één van de therapieblokken)

Ik heb twee dagen na de intake gebeld dat ik geheel wens af te zien van het traject bij hun. Waarop ik bedenktijd heb gekregen, want de psycholoog waar ik het gesprek mee heb gehad heeft mij teruggebeld. Toen ik haar vertelde waar ik mee zat, legde ze uit dat nagenoeg iedere verwezene gezien wordt door de afdeling angst- en stemmingsstoornissen. Omdat dat de meest voorkomende klachten zijn. En ptss zien zij als een angst-stoornis. De kans zou heel klein zijn dat ik ook daadwerkelijk op de afdeling complex trauma behandeld zal gaan worden omdat er maar heel weinig mensen voldoen aan de criteria hiervoor.

Ik heb vandaag besloten dat ik ze morgen ga doorgeven dat ze verder mogen gaan met hun onderzoek en mijn behandelgegevens bij de diverse instanties mogen opvragen, maar dat ik de kans klein acht ook daadwerkelijk de voorgestelde behandeling aan ga nemen.

Er is ook nog een andere weg, met intensieve therapie waar ook veel goede resultaten mee gehaald worden. Op het moment ben ik aan het uitzoeken of het mogelijk is om naschoolse opvang voor de kinderen te krijgen, omdat ik eigenlijk heel erg graag een intensief traject met opname wil. Is wel heftig, ik zal mijn gezin ontzettend missen, maar ik kan wel in een heel kort tijdsbestek enorme vooruitgang maken. Maar dan moet ik wel alles voor elkaar krijgen om mijn gezin draaiende te houden wanneer ik er dan niet ben.

Voor nu is het op therapeutisch vlak even rustig.

Gisteren ben ik bij de reumatoloog geweest: in januari ben ik op prednison gezet in de hoop meer rust in de handen en voeten te krijgen. Dat is gelukt! Ik heb veel minder pijn in de handen en voeten, maar mijn onderrug is weer mega-pijnlijk. Ik kan erg veel dingen niet meer doen die ik voorheen wel kon. Daarom hebben we afgesproken dat de wekelijkse injecties methotrexaat (mtx) in zwaarte opgevoerd wordt, de prednison over zes weken halveren en dan twee weken later terugkomen om te beoordelen of de hogere dosis mtx de vermindering van de prednison heeft opgevangen.

Als dat zo is, gaan we weer beginnen met enbrel om de rugklachten te behandelen.

Het klinkt voor mij wel erg hoopgevend in ieder geval!

Maar het blijft erg heftig dat al deze ellende voortkomt uit slechte keuzes van een ander individu. En ik heb nog altijd geen contact met mijn broertje en zijn partner. Ze staan op het punt zelf ouders te worden. Daar vind ik natuurlijk het nodige van! Ze hebben beide ernstige beperkingen en willen een kind grootbrengen?? Dat kan niet anders dan misgaan in mijn ogen….. En daar sta ik zeker niet alleen in. Natuurlijk begrijp ik dat ik hun keuzes niet kan veranderen, maar ze hebben nog altijd niet de verantwoordelijkheid kunnen of willen nemen voor wat ze onze dochter hebben aangedaan. Maar intussen wel een kind op de wereld zetten?

Ik weet wel dat met iedere dag die verstrijkt, ik steeds verder van ze af kom te staan en een herstel van onze relatie steeds onmogelijker wordt. Als je me nu zou vragen, wil je het contact herstellen, zou ik heel hard NEE roepen. Ik ben wel zó òntzettend klaar met die twee!!

Alsof het niet erger kan, kan nu ieder moment de WIA-aanvraag op de deurmat ploffen. Wat zie ik daar tegen op!Maar daar zal ik waarschijnlijk over een paar maanden meer over kunnen vertellen...