Ouderverstoting en Kindverstoting

Je hebt vast wel eens gehoord dat iemand in je omgeving is gescheiden en dat daar een kind tussen beland. Kinderen die het gevoel hebben te moeten kiezen voor een partij, kant mama of kant papa. Dit kan en mag natuurlijk nooit gebeuren, gelukkig zijn er steeds meer instanties die helpen het kind een stem te geven in zo een situaties. Wanneer er geen team meer is (dit kan ook als gescheiden ouders) maar er daadwerkelijk partijen zijn ontstaan. De ene partij probeert de andere partij zwart te maken, dan wordt er over  ouderverstoting gesproken in Nederland.  Ouderverstoting is strafbaar in Nederland. Helaas zijn het altijd complexe situaties en ligt er achter het probleem (de ouderverstoting) een groter probleem. Wantrouwen, geen respect voor elkaar. Maar hierin kan vaak het paard worden getemd. 

Wat als de ouders uit elkaar gaan en één van de ouder kiest ervoor absoluut geen contact meer te willen met het kind, of het contact te verslonzen?  Wist je dat de term kindverstoting ook steeds meer betekenis krijgt. Wanneer het kind langzaam verstoten wordt, is er nog een sprankje hoop. Er is nog contact er kan hulp ingeschakeld worden er kan in gesprek gegaan worden, tussen alle partijen. Ook hier is "het paard" nog te sturen.  Mits natuurlijk alle partijen er voor openstaan in gesprek te gaan, want ook vaak hier ligt een probleem achter het probleem waardoor kindverstoting ontstaan. 

Het contact is totaal verbroken, er vindt totaal geen contact meer plaats. Het kind ziet één van de ouders niet meer. Er kunnen meerdere oorzaken van zijn namelijk; De ouderverstoting is zo ver opgelopen dat het kind één van de ouders niet meer wil zien. Wanneer een partij het niet meer trekt en er van ouderverstoting overgegaan wordt naar kindverstoting. Er geen ouderverstoting plaats heeft gevonden maar direct kindverstoting met gevolg dat er dus totaal geen contact meer is met één ouder. 

Ik heb zelf ondervonden dat wanneer er kinderverstoting direct plaats vindt, er geen hulp is in Nederland. Overal kreeg ik direct te horen “ja de vader moet wel willen anders kan er niet in gesprek gegaan worden”. of “ja je moet meneer dan zelf zien te bereiken voor hulp”. Maar dit is in mijn situatie niet mogelijk hij was duidelijk. Hij wil geen contact. Dan is er dus geen hulp mogelijk. Met gevolg dat ons kind mijn kind wordt. Maar ga je dan niet (on) bewust van kindverstoting over naar ouderverstoting?  

Jonah zei "Papa" voor het eerst tegen mij, maar hij heeft papa nooit echt gezien(1 keer als baby van 6 weken oud). Ik heb wel eens gehoord dat de "p" en "b" klank bij kinderen die hun stem aan het ontdekken zijn sneller uitgesproken wordt als de "M", heeft te maken met de ligging van de klank in de mond.  Mijn eerste reactie kwam als een reflex "nee ik ben Mama, papa is hier niet".  Ik schrok zelf van mijn eigen uitspraak . Waarom moet ik dit erbij benoemen? Ik kon ook zeggen dat het knap was, dat ik mama ben en hij Jonah. Want ja hij heeft geen papa actief in zijn leven, maar hij heeft wel een papa. Die mag en wil ik niet ontkennen. De oudste heeft de vader van de jongste ook goed gekend, dus zijn naam komt wel eens langs. Mama weet je nog toen met N...? In het begin vond ik het lastig maar inmiddels kunnen wij goed praten over het verleden. Ik ben ergens ook blij dat zijn grote broer ook positieve verhalen heeft te vertellen, ook al is hij heel boos geweest over de situatie. “Hoe kun je niet na zo een lieve baby kijken”. 

Wanneer ik in gesprek ben met andere en ze vragen na het verhaal zijn er vaak onbewust (voor) oordelen. Waarom Jonah zijn vader niet ziet. Ja ik snap het want ouderverstoting komt helaas te veel voor (elke situatie is er 1 te veel).  Maar het betreft niet altijd ouderverstoting. Het blijven ongeacht de oorzaken waarom een kind zijn ouder niet ziet, pijnlijke situaties. Soms denk ik wat leven wij in een harde maatschappij waarin (voor) oordelen snel de overhand krijgt, zonder eens te vragen hoe het verhaal in elkaar steekt. Tegelijk realiseer ik mij ook heel goed dat het lastig blijft want elk verhaal kent meerdere kanten en die is bij volledige kindverstoting moeilijk te achterhalen. Er is immers geen contact meer. Ik ben een geruime tijd onzeker geweest;  Doe ik het wel goed? Waar doe ik goed aan? Wat is goed voor mijn kind? Wat moet je zeggen wat niet? Met welke vragen gaat hij straks komen over zijn vader?  Wat moet ik dan zeggen wat moet ik juist niet zeggen? Wat denken andere wel niet? Wat als de vader straks wel contact wil? Hoe moet ik het dan doen? Straks loopt hij weer weg? 

Wist je dat kindverstoting nog niet officieel erkend is en niet strafbaar is. Dat je bij volledig kindverstoting dus ook geen hulp kan krijgen in Nederland wanneer een partij geen hulp wil bij kindverstoting. Er valt immers niet te trekken aan een dood paard. Bij ouderverstoting is dit wel het geval, enkel is het nog niet altijd even goed geregeld in Nederland en lopen ouder daar ook vaak tegen een muur. 

Laten we wat liever zijn voor de elkaar met name de alleenstaande ouders, in gesprek blijven gaan. Met een open blik durven luisteren en vragen naar de situaties. Niet oordelen. Elkaar op de juiste manier feedback durven geven. Elkaar helpen het beste in ons zelf naar boven te halen in het belang voor de kinderen. 

In onze situatie heeft Jonah geen vader, maar de uitspraak 'Hij is de naam vader/papa niet waardig." Daar schieten wij niks mee op, zowel Jonah als ik niet. De andere kinderen van zijn papa, die wel contact met hem hebben voelen dat ook... Ik ben zeker geen heilig boontje en mijn emoties liepen ook wel eens op als hij de afspraken niet na kwam. Heb ook ik wel eens gezegd: “je bent geen goede papa, je bent de titel papa niet waardig”. Ben ik daar iets mee opgeschoten? Nee totaal niet en mijn kind ook niet. 

Laten we met ze allen de stigmas doorbreken rondom alleenstaand ouderschap en in gesprek blijven gaan met elkaar zonder te oordelen.  Zo krijgen misschien de achterliggende problemen ook de ruimte en de kans zich te kunnen ontpoppen, om ons nog beter te kunnen ontwikkelen als goede ouder. En belangrijkste dat de kinderen ook niet vanuit kindverstoting door rollen in een ouderverstoting situatie.