‘Ook als ik mama word, blijf ik al dit leuks ondernemen

Afgelopen weekend was het zover, de confrontatie met het onvermijdelijke. Het moment dat duidelijk werd dat ik niet meer overal aan mee kan doen, of wil doen. Ooit dacht ik echt oprecht dat kinderen krijgen mijn leven niet zo heel erg hoefde te veranderen. Natuurlijk, een kind op de wereld zetten is een life event, maar ook een life event is maar een momentopname. Op een gegeven moment ga je weer gewoon door waar je ooit was, toch?!

In de eerste instantie slaagden we er best aardig in. De wereld over vliegen naar een bruiloft van je beste vrienden in je zwangerschapsverlof? Die bruiloft wil je toch niet missen? Dus hup, daar gingen we! Een weekendje met de schoonouders op de boot? Kind inpakken en gaan! Verjaardagen van vrienden, gewoon sociaal (on)verplichte gezelligheid? Mevrouw ging mee en vermaakte het publiek. Een enkel keertje moesten we een ‘nee’ verkopen, want we waren moe, maar goed dat kent iedereen.

Toen kwam daar die vakantie naar Italië, met de auto, door de files, met krijsend kind. Urenlang. Het enthousiasme zakte al wat en dat terwijl we de reis ‘echt heel rustig’ deden. Ik bedoel maar, een overnachting halverwege, in theorie 6,5 uur rijden, is toch een goed plan?! Mevrouw vond van niet. Naast een wakkere en zeer verdrietige dag in de auto, besloot ze ook de overnachting bij de B&B ‘wat’ in te korten. Eenmaal gesetteld in Italië was het wel weer te overzien, we genoten. Tot de terugreis.

Langzaam maakte de ‘nee, dat past niet met haar …’ zijn entree. Daarmee voegde ook de ‘ik moet eerst oppas regelen’ zich toe aan mijn vocabulaire. En toen werd de kleine man geboren. Die was dan wel weer mee te slepen, maar ‘dan moest ik wel eerst oppas regelen’.

In het afgelopen jaar is mijn sociale leven en energie om dingen te ondernemen alleen maar afgenomen en afgelopen weekend kwam dit in zijn volle realiteit op mij af. Eén van mijn beste vrienden een singersongwriter uit Canada, is weer in het land. Voorheen reisde ik het hele land door om hem te zien optreden. Als het even mogelijk was, regelde ik een auto en bracht ik hem naar zijn concert. Nachtelijke tripjes met de trein, jamsessies op straat, de gekste mensen ontmoeten. Dat was mijn leven. Dit bezoek en het afgelopen bezoek aan ons land heb ik hem -en zijn vrouw- bijna niet gezien of gesproken. Het paste niet in ons schema, het paste niet in hun schema. Het werkte gewoon niet. We mochten één huiskamerconcert bijwonen en één dag met hun doorbrengen in de zes weken dat ze hier waren.

Het stemt me melancholisch. Mijn leven is niet meer wat het was. Het is anders. Mooi. Rijk. Warm. Gezellig. Het is gepland en georganiseerd. Weinig spontaan, want ‘wie wil er oppassen’, of wat doen de kids?

Nee, al het leuks dat ik vroeger ondernam, komt er niet meer van. Er zijn dingen gebleven, er zijn dingen bijgekomen. Mijn leven is veranderd en ik ben gelukkig met wat ik heb, maar soms, soms ben ik wat melancholisch gestemd.

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »