Ontzwangeren, of is er toch meer aan de hand?

Regelmatig krijg ik de vraag: En, hoe vind je het om mama te zijn? Hoe is het met de kleine man? 

Op het moment dat ik bovenstaande vraag krijg, weet ik niet goed hoe ik moet antwoorden. Meestal ben ik maar gewoon eerlijk en zeg ik met een diepe zucht: Het is het mooiste en het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Vaak wordt ik dan aangekeken van 'Oh hoezo dat dan?'.. Eigenlijk voel ik mezelf bij mijn antwoord al schuldig, wat loop ik nou te klagen? Ben blij dat je een gezonde zoon op de wereld hebt kunnen zetten! Volgens mij is de verwachting dat ik enthousiast reageer met 10 foto's. 

Ik vind dat er altijd vol lof gepraat wordt over het kersverse ouderschap. Al die mooie verhalen, het lijkt wel een taboe om het soms niet zo leuk te vinden. Pas na mijn verhalen zie ik een paar ouders die me snappen en toegeven dat het niet alleen maar fijne momenten zijn. Toch voelt t alsof iedereen er wat van vindt als je het hardop deelt. 

Ik vind het belangrijk om taboes bespreekbaar te maken, maar eerlijk, deze blog vind ik toch wat lastig. Ondanks m'n vertrouwen in mezelf als moeder, merk ik dat ik onwijs zoekend ben. Het moeder zijn is iets wat ik met veel plezier ervaar en elke dag tovert Mason een lach op mijn gezicht. Ik zou hem echt nooit meer kunnen en willen missen. Toch kan ik niet zeggen dat ik geheel zorgen vrij ben. 

Ik voel mezelf moeder maar daarnaast ben ik altijd zoveel meer geweest. Hoe ga ik dit nu toch aanpakken? Ontzwangeren heeft tijd nodig. Balans zoeken heeft tijd nodig. Goede time management heeft tijd nodig. Mijn lijf terug heeft tijd nodig. Alles heeft tijd nodig maar met een verleden als dat van mij, zijn de symptomen van ontzwangeren soms wel wat beangstigend. Er lijkt soms een donkere wolk over me heen te hangen en ondanks mijn goede nachtrust, blijf ik moe. Regelmatig lig ik om half 9 in bed en zeg ik mijn prive plannen af. Ik ben geirriteerd en zodra er iets anders gaat dan gepland merk ik dat ik vastloop. Het voelt alsof alles goed moet gaan en zo niet voel ik de tranen opkomen. Ik schaam mezelf voor mijn negatieve gedachtes. Ene dag ben ik onwijs blij en de andere dag erger ik me enorm aan mezelf en iedereen. Hoort dit er nou echt bij? Het moeder leven? Of zijn dit mijn alarmbellen die zeggen dat er een dieper probleem op de loer ligt. Eerder heb ik dit soort signalen gesignaleerd en meestal bracht dit me een fase van therapie en diepe dalen maar deze keer voelt het toch iets anders. 

Inmiddels weet ik hoe ik met diepe dalen om kan gaan. Mediteren, wandelen, sporten, schrijven, praten met Mike, keuzes maken en rust zijn de dingen die me destijds erg hebben geholpen. Even terug naar de basis en wat dagen vrij nemen. Maar ondanks deze kennis twijfel ik enorm of er wel echt iets te doen is aan mijn klachten. 

Ik heb gelukkig al vanaf de start van mijn zwangerschap contact met een aantal moeders. Alle verhalen worden gedeeld en zo deelde ik ook mijn onzekerheden. Ze vertellen me ook door een rollercoaster van emoties te gaan. Het doet me onwijs goed om te horen dat ik niet de enige ben, het is niet omdat ik een verleden heb met depressies dat het zwaar is en het is ook niet dat ik door mijn ADHD hele tijd een vol hoofd heb. Ontzwangeren, net moeder zijn, werken, een goede partner en vriendin zijn, fit worden, het is gewoon een uitdaging. (En oke, een ADHD brein maakt het misschien iets lastiger😅) Is dat voor jou niet? Nou dan, lucky you! Ik mag het zwaar vinden, ik mag soms flink balen en dat betekent niet dat ik gelijk een groot probleem heb.. Het betekent dat ik alles perfect wil doen, in een tijd dat ik vooral lief moet zijn voor mezelf en mag accepteren dat emoties nog heel even alle kanten op zullen gaan. Ik hoop dan ook door t schrijven van deze blog, dat ikzelf maar ook alle mede mamas die het net zo zwaar vinden als ik, leren accepteren dat het zwaar mag zijn en hoop houden dat het ook echt weer beter gaat worden.  Moeder zijn hoeft niet altijd alleen maar leuk te zijn en dat is ook oke 💙 Alles komt wel weer goed en ooit, mij kennende al heel snel, lach ik weer om al mijn hormonale stress momentjes.