Ons nieuwe normaal

Daar gingen we dan, voor het eerst na alle moeilijke maanden en lange thuiszitten, op vakantie naar Italie! 

Reisliefhebbers als we zijn, hadden we t liefst gaan vliegen, maar voor een veilig gevoel rondom Covid, dit jaar toch voor het eerst besloten om met de auto te gaan. Auto volgepropt en genoeg speelgoed, eten en cadeautjes mee voor Romi onderweg. Vanaf het moment dat we vertrokken voelde het alsof ik iets vergeten was. Dit gevoel heb ik altijd, maar dit keer voelde het toch extra gek om van onze vertrouwde omgeving te vertrekken en zonder onze Lina op vakantie te gaan. Ze had er bij moeten zijn… voor het eerst in het zwembad kunnen spetteren, voor het eerst kunnen spelen met het zand, voor het eerst met z’n viertjes op vakantie, het had zo mooi kunnen zijn…

Ik probeer die gedachten los te laten en te genieten van onze vakantie met z’n drieën. De gedachten dat Lina heus niet zou willen dat ik constant verdriet heb om haar, houd me positief.

De reis verloopt prima. Romi gedraagt zich lekker als een peuter met af en toe wat gemiept en we stoppen haar veel te veel snoepjes toe. Maar ach, het is vakantie en dat mag dat toch allemaal ;)

We overnachten twee nachtjes in Duitsland en doen het lekker rustig aan. s’ Woensdags komen aan bij de camping aan het Gardameer en laden we alles uit in de stacaravan. Het genieten kan beginnen!

De camping is niet heel groot en er hangt een fijne sfeer. Romi vindt alles prachtig en is overal enthousiast over. Dit maakt ons dan ook weer heel blij. Want hoe cliché, maar als je kind het leuk heeft, is het voor jezelf vaak ook leuk!

Heerlijk badderen we in het zwembad, eten we pizza en pasta, duiken we met onze waterschoenen in het Gardameer en spelen we spelletjes. Heerlijk! S’ avonds kijken we naar de sterren in de lucht en kijken we alle drie met een glimlach naar die ene felle ster die Romi zo lief ‘mijn kleine zusje Lina’ noemt en zijn we trots. Trots op wat we hebben, trots op waar we staan, trots op ons gezin. Het zal nooit meer compleet zijn en dat doet pijn, maar ons huidige gezinnetje kan ook prachtig zijn zoals het is.

Vandaag liggen we bij het zwembad, Romi is heerlijk aan het spelen en ik zie overal kindjes spelen en lachen. Ik geniet van Romi en het plezier dat ze heeft, maar het steekt ook als ik een meisje samen met haar kleine broertje zie spelen… Romi had het zo geweldig gevonden om met haar zusje te spetteren. Ze ziet een klein jongetje naast zich spelen en geeft wat van haar speelgoed aan hem. Ik denk ‘ach lief’ en weer komt die klap binnen dat het zo mooi had kunnen zijn. Het steekt, maar Romi kletst tegen me aan en ik speel vrolijk met haar verder.

Net als ik lekker mijn boek aan het lezen ben, even verdiept in een ander verhaal dan dat van mijzelf, begint de paar weken oude baby, twee stoelen naast mij ,te huilen. Ik probeer me te focussen op mijn boek, maar het huilen raakt me rechtstreeks in mijn hart. Mijn gedachten gaan terug naar inmiddels 6 maanden geleden, allerlei momenten thuis met Lina schieten door mijn hoofd en ik kan haar huiltje nog voor me halen. Wat deze onbekende, huilende baby bij het zwembad al niet met me kan doen! Met tranen die prikken in mijn ogen, ga ik even het zwembad in om het gehuil niet te horen en mijn gedachten te verzetten. Ik besef me steeds opnieuw dat ik hier mee moet leren leven. Ons gemis zal er altijd zijn en gebeurtenissen, geluiden en confronterende momenten ook. Daar moeten we mee om leren gaan, al is dat niet altijd even makkelijk, we doen ons best! 

Ik schrijf mijn gedachten van me af, het doet me goed. Ik neem een duik in het zwembad en geniet van het lekkere weer en de fijne omgeving.

Nu gaan we fijn nog een poosje verder vakantie vieren in Italie, komen hopelijk lekker bruin, uitgerust en volgepropt met ijsjes en pizza’s weer terug! Enjoy he summer!☀️

Liefs

Insta @lievelina.nl

Lievelina.nl