Na de MRI, woensdag naar het ziekenhuis...

Na weken te hebben moeten wachten, voordat het eindelijk tijd was om me te melden voor mijn MRI. Vorige week dinsdag was het dan zover.. Om 9.15 uur moest ik me melden op de afdeling röntgen, piercings uit, bh uit, broek wisselen voor een trainingsbroek en jawel om 9.30 uur was ik aan de beurt.

De vragenlijst werd nog even doorgenomen, alles was goed. Nu was ik echt klaar om te gaan liggen. Eerst een MRI van mijn hersenen, die duurde 2x 4,5 minuut. Daarna door naar de MRI van mijn ruggenwervelkolom, deze duurde nog eens 4x 4,5 minuut en nog eens 2x 12 minuten. Al met al lag ik een uur in de herrie en stralingen van het apparaat, de muziek van Skyradio op de achtergrond door de koptelefoon. Rustig lig ik zo stil als ik kan het uur uit. Het leek een eeuwigheid te duren. Maar eindelijk hoor ik de mevrouw door de koptelefoon zeggen: "Nou dat was het, ik kom eraan om je eruit te halen." 

Ze schuift me uit het apparaat en met dat ik om me heen kijk schrik ik een beetje, alles lijkt GROEN! Ik ga op de rand zitten en voel mijn hoofd tollen, de kamer is nog steeds groen en begint nu ook te draaien. Ik voel de druk achter mijn ogen hoger worden en begin met mijn ogen te knijpen. De vrouw ziet het gebeuren en vraagt of het wel goed gaat. Ik vraag of ik nog even weer mag gaan liggen, dat mag dus dat doe ik. Ze vraagt wat ik voel. Ik vertel haar van de groene kleur, de duizelingen en de druk achter mijn ogen. Het voelt alsof ik heel erg dronken ben en na een heftige avond stappen op bed ga liggen. Ze kijkt me aan en zegt dat dit waarschijnlijk door de langdurige straling van het apparaat komt en dat dit wel 2/3 dagen kan duren. Ik mag nog even blijven liggen maar dan moet ik me toch omkleden want de volgende patiënt zit te wachten. Ik kleed me rustig om, laat mijn piercings in mn portemonnee zitten en hou mijn trainingsbroek aan. Daarna rij ik met de rolstoel naar de uitgang van het ziekenhuis, niet te snel want ik merk dat ik niet zo snel reageer en wil niemand "aanrijden". Snel haal ik nog even wat te eten bij de Kiosk..

Als ik eenmaal weer buiten sta trekt de groene kleur gelukkig weg, maar voel me nog steeds duizelig en word inmiddels ook wat misselijk. Ik hoop dat de buitenlucht me wat beter laat voelen, ik moet tenslotte nog 20 minuten wachten op de bus. Al wachtend eet ik nog even wat in de hoop dat de misselijkheid de kop in gedrukt wordt, maar het wordt alleen maar erger. Zoveel erger dat ik 5 minuten later zit over te geven in de prullenbak bij de bushalte. Zodra mijn maag leeg is wordt ik aangesproken door een oudere man, ik schat een jaar of 75. Ik had de man niet gezien, niet zo gek want ik hing met mn hoofd in de prullenbak. De oudere man vraagt aan me of het wel gaat. Ik voel me nu iets beter en vertel hem dat ik net uit de MRI kom. Och, antwoordt de man, dat ken ik wel. Oké, ik ben dus niet de enigste. Ik zie dat de man moeizaam loopt, ik verwacht dat het komt door zijn hoge leeftijd. Hij komt naast me zitten en ik zie het ziekenhuisbandje om zijn pols, hij vertelt me zijn verhaal. Van de een op de andere dag kreeg hij last van zijn benen, tintelingen en stond niet meer stabiel, soms viel hij om. Na veel onderzoeken bleek hij de ziekte van Lyme te hebben. Gebeten door een teek, niet volledig verwijderd, het kopje was onder zijn huid gekomen en gaan dwalen. Later is in het ziekenhuis deze alsnog verwijderd, maar het kwaad was al geschiedt. Zijn klachten zijn me herkenbaar, het is dat ik getest ben op Lyme en dat deze negatief (dus goed) terugkwam, anders was ik nu gaan twijfelen. Maar dat is niet nodig. Ik praat nog even met de man en wens hem sterkte met alles. Mijn bus komt eraan, ik voel me nog steeds niet lekker en ben vooral blij dat de bus bijna bij mijn huis stopt, ik hoef niet ver...

Ik heb me de dag erna nog zo naar gevoeld en heb veel op de bank gelegen. Mijn lieve vriend en kinderen hebben me die dag goed verzorgd. 

Nu voel ik me weer goed, voor zover mogelijk. De wereld heeft weer haar normale kleuren, ben niet meer misselijk en ook niet meer duizelig. Ik voel me wel gespannen, dinsdag mag ik weer heen, gelukkig geen MRI maar wel mijn uitslagen van de neuroloog. We zullen het zien wat hij me woensdag te vertellen heeft...

~wordt vervolgd~