Moeder zijn met ADHD, kan dat wel?

Moeder zijn, ik heb het de eerste 27 jaar van mijn leven altijd afgezworen. Kinderen? Niets voor mij! 

Tot ik na het herstellen van een burn-out in 2019 tot het besef kwam dat er zoveel meer op de wereld is dan werken en carrière maken. Daarnaast voel ik heel veel liefde, die ik graag wil investeren in ons gezin, in plaats van in de buitenwereld. Na lang twijfelen en alle opties afwegen, zwanger proberen te worden en zwanger zijn, is het toch zo ver en is ons zoontje bijna 1. 

Toch denk ik wel eens terug aan waarom ik altijd zo hard heb geroepen dat ik geen kinderen wil. Mijn angst om te falen. Mijn verleden is niet altijd makkelijk geweest, je leest hier ook over in mijn andere blogs. Ik heb hard moeten knokken om te staan waar ik nu sta. Ik ken mezelf goed en reflecteer regelmatig hardop. Ik durf te zeggen dat ik een sterk mens ben, optimistisch, perfectionist, impulsief, een doorzetter en iemand die door het vuur gaat voor de mensen die dichtbij me staan. Ik ben trots op waar ik sta en weet wat ik moet doen om te blijven staan, maar lukt het me nu ik moeder ben nog steeds? 

Ik heb ADHD en dit zorgt ervoor dat ik altijd als een speer door het leven vlieg, ik 100 dingen tegelijk denk en moeilijk echt rust neem. Mijn hoofd is sneller vol maar ook snel verveeld. Ik heb veel gedaan om mijn leven zo zorgeloos mogelijk in te richten maar blijf enigzins perfectionist. Rustig aan doen staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Ik geniet onwijs met Mason, maar merk dat ik soms moeilijker geniet omdat mijn hoofd vol zit. Soms zit ik met mijn hoofd helemaal ergens anders of heb ik het geduld niet om met babyspeelgoed te spelen. Wel gaan we veel op pad samen, een binnenzit mama ben ik niet. Wat vind ik het heerlijk om met hem de wereld te ontdekken. Soms vergeet ik heel simpel, om hem een kus te geven als ik de deur uit ga. In de auto voel ik me dan schuldig, wat als hij voelt dat ik soms teveel in mijn hoofd bezig ben? 

Naast mijn ADHD suddert er regelmatig angst in mijn hoofd. Ik heb hier therapie voor gehad, maar helemaal weg? Tja, dat moeder zijn heeft het toch weer wat geïntensiveerd. Hoe dit eruit ziet? Soms word ik overvallen met verlatingsangst. De angst voor Masons toekomst, wat als hij straks net zoveel pijn en verdriet gaat kennen als ik? Wat als het hem niet lukt dit te overwinnen? Maar ook de angst dat er iets met Mason gebeurd als ik niet bij hem ben, dat mijn ouders er ineens niet meer zijn en de angst dat Mike op een dag niet thuis komt omdat er onderweg iets is gebeurd. Dit zijn nare gedachtes. Maar ik weet ze gelukkig meestal snel te relativeren. 

Ik durf te zeggen dat door mijn ADHD en angsten het ouderschap soms wat moeilijker kan voelen. Maar juist door mijn levenservaring en dat ik mezelf goed ken, weet ik ook nu ik moeder ben, goed wat ik nodig heb. Zo is tijd voor mezelf maken, sporten om mijn hoofd leeg te krijgen en praten over wat ik ervaar, iets wat er voor zorgt dat het snel weer oké is. Even een goed potje klagen of stomme grappen maken over het ouderschap. Ik twijfel niet aan mezelf als moeder, sterker nog, ik weet dat ik het goed doe. Ja, daar hoort wel eens een angst bij of een zeurende opmerking maar aan het eind van de rit, durf ik gerust te zeggen dat dit niet direct is gekoppeld aan een ingewikkeld verleden of diagnoses. Toch voelde ik na een aantal opmerkingen, de drang om te bewijzen dat zelfs met mijn geschiedenis en diagnoses ik een onwijs trotse mama ben. Ook als ik klaag of momenten voor mezelf plan. Vanaf nu wil ik dit los laten, want eerlijk? De opmerkingen van een ander zijn mijn tijd niet waard en zeggen bijzonder weinig. Sommige ouders hebben wellicht geen behoefte aan eigen ruimte, maar het is hartstikke normaal als je hier wel behoefte aan hebt. Elke ouder vergeet wel eens wat en een vol hoofd? Nou, ik denk dat de gemiddelde moeder wel een zware dag kent waar ze blij zijn als ze na een lange dag op de bank ploffen. Juist met mijn overdenkende brein, weet ik donders goed dat mijn geschiedenis me niet beperkt als ouder, maar er juist voor zal zorgen dat ik 100 x harder werk voor mijn zoon. Is dat vermoeiend? Ja, soms wel, maar maakt me dat een minder goede moeder? Dacht het niet 💪🏼