Mijn werk is een vloek en een zegen

Inmiddels is het ruim 11 weken geleden dat ons mooie meisje met 22 weken zwangerschap levend ter wereld kwam en na 50 minuten is overleden.

Tijdens de verschillende nagesprekken met de gynaecologen werd mij benadrukt het asjeblieft rustig aan te doen betreft het werk. Er zijn veel raakvlakken, zo zal ik vaak genoeg op pasgeborenen stuiten die een aangeboren hartafwijking hebben of de extreme prematuur of acute situaties en/of het overlijden van een pasgeborene.

Ik werk namelijk op de Intensive Care Neonatologie. Hier heb ik een duobaan. Ik ben zowel verpleegkundige (ik sta dan in de directe patiëntenzorg) als research verpleegkundige.

Na de geboorte van Megan werd ik hier zo vaak op gewezen dat ik het gevoel kreeg bijna bang te moeten worden voor mijn terugkeer. Op dat moment zag ik dat zo. Toen ik mij fysiek best oke voelde, mijn man weer volledig werkte, de kinderen goed om gingen met het overlijden van Megan dacht ik.. nu wordt het tijd dat ik ook weer ‘ normale’ dingen ga doen. En 1 van die dingen is werken. Ik dacht hoe langer ik het uitstel hoe moeilijker het wordt.

In gesprek met maatschappelijk werk besproken dat ik mijn gevoel moet volgen en geen schema’s zoals de bedrijfsarts vaak voorstelt. Ik wist echt niet wat ik van mijn gevoel moest denken. De ene dag dacht ik: ‘dit kan ik’ en de volgende dag dacht ik: ‘dit kan ik echt niet’. Enerzijds vond ik het heerlijk om nog thuis te zijn en als de kinderen naar het kinderdagverblijf waren om bezig te zijn met Megan, anderzijds thuis zitten gaat mij niet helpen. Het veranderd de situatie niet.. ik krijg Megan er niet mee terug.

Ik belde mijn werk. Vanuit mijn werk krijg ik alle ruimte. Wanneer ik kom, hoelang en passen het aan waar nodig is. Alles op mijn tempo. En het voelt heel erg fijn dat ik deze ruimte krijg. Liever langzaam re-integreren dan dat het te snel gaat en ik straks weer opnieuw thuis zit omdat het niet gaat.

De eerste stap is om eens koffie te gaan drinken.

Een van de vragen die ik veel kreeg was hoe het was om weer in het ziekenhuis te zijn (ik werk in hetzelfde ziekenhuis als waar Megan is geboren en overleden).

Voor mij was dit prima. Ik was tenslotte al een paar keer weer hier geweest na Megan haar overlijden. De film had zich op die momenten al weer afgespeeld.

Mijn werk is voor mij een vertrouwde plek. De afdeling waar ik werk ligt tegenover de afdeling waar Megan is geboren en overleden. Ook dat kon ik prima scheiden. Ik had niet de behoefte om daar naar toe te lopen, maar ik kreeg ook geen gevoel van afkeer. Dat was fijn.

Ik kreeg een warm welkom van de collega’s die in de koffiekamer zaten. ‘Wat fijn je weer te zien’ of ‘wat dapper dat je er weer bent’ kreeg ik veelal te horen. Ze waren allemaal erg benieuwd hoe het met mij ging. Wat er gebeurt was met ons gezin daar was iedereen van op de hoogte. Ik heb het team op de hoogte gesteld zodra wij wisten van het slechte nieuws en een paar weken na het overlijden van Megan heb ik het team wederom verteld hoe de afgelopen weken zijn geweest en hoe het nu met ons ging.

Uiteraard kon ik het niet droog houden dit moment, maar dat geeft ook niet. Die emoties moeten eruit. Na het koffie drinken gesproken met de regieverpleegkundige. Besproken dat ik twee weken later 2x2 uur zou komen. Er werd niks van mij verwacht. Wilde ik zitten en praten met collega’s, prima. Wilde ik even mijn mail bijwerken, prima. Wilde ik ondersteunen in de zorg, ook prima. Al raadde ze het laatste niet aan de eerste keer.

2 weken later vol goede moed en met een iets bang hartje ging ik naar mijn werk. Eerst dacht ik mwah het voelt best goed om weer door deze deuren te komen. Even praten met collega’s en natuurlijk kon ik het wederom niet droog houden. En toen… zag ik hoe oud de kindjes waren die er nu lagen.. Shit.. zo oud zou Megan nu ook zijn.. F*ck ik begon te vergelijken… totaal irreëel…want Megan is er niet meer.. maar de gedachte kon ik niet wegdrukken.

Dit is dus waar iedereen mij voor gewaarschuwd heeft..

Mijn man werkt in hetzelfde ziekenhuis en staat nog boventallig. We hadden afgesproken mijn werk even samen te gaan zitten. Dat was fijn.

Maar wat voelde ik mij boos en teleurgesteld dat ik dit niet los van elkaar kon zien. Was het inderdaad nog te vroeg om weer terug te keren? Moet ik niet eerst de uitgerekende datum voorbij zijn? Want dan kan ik niet meer vergelijken. Die kinderen liggen namelijk niet bij ons op de afdeling..

Ik wilde ook niet meteen de handdoek in de ring gooien, dus besloot het een paar dagen erna gewoon weer te proberen. Dit ging een stuk beter, ik kon zelfs ondersteunen bij de zorg zonder vervelende gevoelens te hebben. Ik was zelfs een beetje trots en zei naderhand zie je nou wel.. niet meteen de handdoek in de ring gooien.

De dienst erna was op zijn zachtst gezegd weer een enorme tegenvaller. Er was een acute situatie gaande.. daar kon ik mij redelijk voor afsluiten. Onverwacht voor mij, kwamen ouders er aan.. de totale paniek in de ogen van die ouders raakte mij zo kei hard. Dat was voor mij heel heftig. Op de afdeling kon ik mij staande houden, maar na het werk hadden we een gesprek met maatschappelijk werk. Mijn man en ik zouden elkaar daar ontmoeten. Hij vroeg hoe het ging en de waterval opende.. huilen huilen huilen… hoe moet ik in godsnaam ooit mijn werk weer hervatten als ik dit al niet eens aan kan. En waarom kan ik dit @$%@$ niet scheiden in mijn hoofd! Ik wil dit NIET, ik wil gewoon mijn werk weer kunnen doen!

Vervolgens hebben we hier nog een goed gesprek over gehad met de maatschappelijk werkster. Ook kreeg ik een beetje de opdracht om meer tijd voor mezelf te nemen en liever te zijn voor mezelf.. ehh ja.. dat is nog een dingetje.. in mijn beleving is het het belangrijkst dat het gezin goed draait. Tegelijkertijd weet ik dondersgoed dat als ik mij niet goed voel dat natuurlijk ook zo zijn weerslag heeft op de kinderen… maar ik ben toch hun moeder? Ik hoor toch voor ze te zorgen en er voor ze te zijn?! Waahh soms is het zo’n chaos in mijn hoofd.. maar goed ik dwaal af..

Na maatschappelijk werk toevallig ook meteen met de jeugdverpleegkundige gesproken en ook zij wist me enigszins gerust te stellen. Ze snapte m’n vraag over of ik dit werk ooit nog goed zou kunnen uitvoeren, maar vertelde me ook dat ik dit nu nog lang niet kan zeggen. Pas over 1 a 2 jaar. Dat vond ik dubbel om te horen. Enerzijds prettig, anderzijds een soort van beangstigend.. kan het dan nog zo lang duren voor ik weer ‘volledig’ aan het werk ben? Blegh… was alles maar weer enigszins normaal…

Daarna kwamen we de regieverpleegkundige nog tegen in de hal van het ziekenhuis. Ze zag dat ik erg verdrietig was. Samen besloten deze week niet meer te gaan werken, maar alleen te komen voor het evaluatie gesprek.

Dit gesprek was goed. Besloten tot iets minder confrontatie. 1x2uren achter de computer voor research en 1x 2 uren op de afdeling.

Dat was afgelopen week. Ik kijk hier heel goed op terug en geeft moed voor de volgende week. In mijn achterhoofd weet ik heel goed dat het met ups en downs zal gaan.

Maar daarom is 2x2 uur vooralsnog genoeg en zullen we het langzaam gaan opbouwen.

Nog steeds heb ik wel de angst.. wat als ik het niet meer kan zoals voor Megan.. Wat dan?! Die vraag zal ik parkeren voor later. Eerst kleine stapjes en we zien hoe het gaat.

Waarom is mijn werk dan een zegen? Doordat het zoveel raakvlakken heeft met wat we hebben meegemaakt en collega’s geregeld ook te maken krijgen met heftige situaties op de afdeling is het praten over Megan met collega’s gemakkelijker. Ook het laten zien van Megan is gemakkelijker. We ontvangen heel veel steun van collega’s, dat is ontzettend fijn.

Zoals ik laatst tegen iemand zei die een dag meeliep: ‘Hoi mijn naam is Daphne. Ik ben de collega die OOIT weer terug komt.’ En daar ga ik voor.

Het zal een tijd duren en met ups en downs, maar ik wil terug komen.