Mijn kind ontglipt me

Het beeldje op deze foto heb ik destijds gekleid als herinnering aan de periode dat ik mijn oudste zoon borstvoeding gaf. Precies drieënhalf jaar lang vond dat kleine jongetje aan mijn borst voeding, troost, pijnstilling, nabijheid.

Onlangs is het kleine jongetje tien jaar geworden en ondertussen is hij zo’n 1.45m lang. En als ik terugdenk aan de jaren, dat ik mijn eerste kind aan de borst had, kan ik me soms nauwelijks voorstellen dat hij dat is. Wat had ik me onze toekomstige band anders voorgesteld, op al die momenten dat ik hem voedde en troostte aan mijn borst. Ik dacht een band te smeden, die nooit meer stuk zou kunnen. Een oersterke basis van liefde. Nooit had ik in die eerste drie jaren van zijn leven kunnen vermoeden, dat het zou worden, zoals het nu is. Zo moeizaam, altijd maar zoekende, altijd piekerend over hoe ik het beter kan maken.

Raphael was drie jaar toen ik een relatie begon met Remy. Remy en ik dachten, dat drie jaar jong genoeg was om al snel niet beter meer te weten, dan dat ons gezin bestaat uit Remy, mij en onze kinderen. Dat hij jong genoeg was om gemakkelijk te wennen aan de nieuwe situatie. Niets bleek minder waar. Remy’s huis was het grootste, dus Raphael en ik zouden bij Remy en zijn dochters intrekken. We verhuisden geleidelijk, om de kinderen en onszelf te laten wennen. Eerst logeerpartijtjes over en weer. Later sliepen Raphael en ik enkele nachten per week daar en zo bouwden we dit op. Raphael’s vierde verjaardag vierden we nog in ons kleine huisje en daarna verhuisden we volledig naar Remy’s huis. Ik was op dat moment zes maanden zwanger van Remko en door bekkeninstabiliteit steeds minder mobiel, dus de verhuizing langer uitstellen was geen optie meer.

Een jaar later dwong Raphael’s biologische vader via de rechter een bezoekregeling af. Om de week zou Raphael het weekend bij hem doorbrengen. Hoe ouder hij werd, hoe geweldiger hij zijn vader vond en hoe moeizamer zijn omgang met Remy en met mij werd.

Wat een moeilijke positie vind ik het, tussen mijn partner en mijn kind in. Ik was en ben zo blij en dankbaar voor de kans die ik als alleenstaande moeder had gekregen om mijn kinderen alsnog in een leuk gezin te laten opgroeien. Maar desondanks lukt het nu niet om Raphael in dit gezin gelukkig te laten zijn. Na de zomervakantie gaat hij naar groep 7. Dus nog minimaal twee jaren basisschool te gaan. Zolang zal hij tenminste nog bij me wonen. Maar sinds een tijdje ben ik mezelf er al mentaal op aan het voorbereiden, dat hij daarna naar zijn vader zal verhuizen. Want ik vind dat nogal wat. Om als moeder te moeten zeggen, dat mijn kind niet bij me woont. Dat ik hem kennelijk niet kan bieden wat hij nodig heeft. Dat ik het niet goed genoeg doe voor hem.

De laatste tijd zie ik, telkens als ik mijn baby verschoon, Raphael als baby voor me liggen. En meer dan eens knijpt mijn keel dan dicht en prikken de tranen achter mijn ogen. Het jongetje dat als eerste groeide in mijn baarmoeder, het jongetje dat ik het langste voedde van al mijn kinderen. Elk verdrietje van hem kon ik troosten met mijn borst. Maar nu, aan de vooravond van zijn pubertijd, lukt het me niet meer om op dezelfde golflengte te komen als hij. Ik zal mijn moedertrots aan de kant zetten, ik zal het mes uit mijn hart trekken en hem laten gaan als hij daar echt gelukkiger denkt te worden. Maar een open wond zal het vast altijd blijven.