Met de kids om hypotheekadvies

Ineens was ons droomhuis daar, grote keuken, tuin, ruimte! We deden een bod, kregen een tegenbod en deden een laatste bod. Het verlossende telefoontje volgde al snel. We hadden een huis! Zonder hulp van een makelaar, gefixt door mijn man van alles. Helaas hadden we het geboden bedrag niet op onze bankrekening staan. Dus daar gingen we, naar de Hypotheker, met een dreumes en een peuter in onze kielzog. Want ja, de afspraak was gemaakt en de oppas niet beschikbaar.

Een tas vol speelgoed, instructies voor de kinderen en een heleboel moed gingen mee. Bij het uit de auto stappen vertelden we dreumes en peuter dat er van hen verwacht werd dat ze luisteren en zich gedragen. De rest zou simpel moeten zijn met zulke heldere instructies zou je denken. Niks is minder waar.

De binnenkomst ging redelijk goed. Peuter gaf, zoals altijd in nieuwe situaties, natuurlijk geen hand. Dreumes rende enthousiast op de hypotheekadviseur af en stak hem zijn hand toe ‘hoi’. Grote zus kon nu niet achterblijven. ‘Wat een schatjes’ zei de mevrouw achter de balie nog.

In het aquarium van de hypotheekadviseur aangekomen leek de eerdere instructie even te werken. De mini’s zaten braaf bij ons op schoot. Totdat de volwassenen wat dieper in de cijfers en moeilijke vragen doken. Dat was niet interessant genoeg.

Tijd voor de speelgoedtas. Had ik al gezegd dat deze VOL speelgoed zat? -Beginnersfout, hele grote beginnersfout- Ik bood een tekenblokje aan. Dit was even leuk, maar de mini’s wisten nu dat er iets leuks in de tas zat. Ergens midden in een groot verhaal met percentages, bedragen en andere cijfers gleed een kleintje van mijn schoot. Ik liet het maar, het verhaal was erg belangrijk. Tot ik achter mij een heleboel gerommel hoorde. De inhoud van de tas lag over de vloer en nog geen minuut later door het hele aquarium waar we zaten.

Leuk, speelgoed! Zou je denken. Nou heus niet! Nu ze wisten wat er in de tas zat, was de inhoud niet interessant meer. Daar gingen ze, het hele kantoor door, tikkertje spelen, gillen van plezier. Kralen rollen, om de chaos nog groter te maken. We deden een poging de eerdere instructie te herhalen. Niks mocht baten. We waren beland in peuter en dreumeshel, in een glazen kantoorruimte.

Met een paar strenge blikken en een ferme toespraak voor onze peuter keerde de rust deels terug. Daar stonden ze, ons kroost, op het raam te tikken en naar voorbijgangers te zwaaien, roepend en joelend -het zag er van buiten vast heel schattig uit, want er werd driftig teruggezwaaid-. En toen dat niet meer genoeg vertier bood, klopten ze gewoon op het raam van het aangrenzende kantoor -we zaten tenslotte in een aquarium- vond de persoon daar vast ook heel leuk.

Gelukkig waren we nu bijna klaar. Alleen nog ‘even’ opruimen. Daar ging mama, want uiteraard weigerden peuter en dreumes dienst nu het om opruimen ging, onder de vergadertafel, onder het bureau. Een hele vertoning. Met een handdruk van beide kinderen -die waren inmiddels voldoende opgewarmd zul je begrijpen- gingen we -met schaamrood op de kaken- weg. Het is dat er een fiks bedrag tegenover het hypotheekadvies staat, anders zouden ze ons vast niet meer terug willen zien!

Je zult begrijpen dat bij het tweede bezoek de speelgoedtas veel minder vol was én de hypotheekadviseur zo snel mogelijk door de materie heen ging.