Mama worden is géén evidentie

Het leek voor velen zo vanzelfsprekend. Natuurlijk wil je als vrouw kinderen. Toch?

Voor mij was dat niet zo. Vriendinnen met kinderen waren voor mij de beste anticonceptie. Iedereen met een beetje logisch verstand ziet toch vooral het slaaptekort, de grote verantwoordelijkheid en de miljoenen dingen die je moet opgeven? Het einde van je leven, eigenlijk.

Ik ben het type vrouw waar je opa van gruwelt en je oma geen snars van snapt.

Ik ga héél graag op café, drink mijn vent onder tafel en ben pas in mijn element als ik 100% mijn goesting mag doen. Mijn huis is opgeruimd, maar eet a.u.b. niet van mijn vloer als je leven je lief is. Koken kan en doe ik, uit plichtsbesef en uit liefde voor mijn man en lijf, maar niet uit graagte.

Kinderen? Het verst van mijn gedachten. Niet voor mij. Wie doet zoiets?!

Ik vond wel de man van mijn leven, eentje van het zorgzame type, mijn rots. In bijna alles mijn tegenpool, net wat ik nodig heb.

Papa worden was voor hem wél een kinderdroom, een evidentie. En die gek zag in mij toch ergens een mama.

Ik bleef mezelf, fladderend door het leven, genietend van mijn vrijheid -die ik ook in deze relatie voel- in de waan dat mijn biologische klok wel eens zou tikken...

Er tikte echter niks en mijn wilde haren wilden precies niet ruien. Het Peter Pan-syndroom.

Héél af en toe dacht ik er wel eens over na, over zo'n rozig, romig schijtertje in huis...

30 worden was voor mij héél lastig. Moest ik niet ambitieuzer zijn? Meer aandacht besteden aan familie? Rustiger worden? Minder drinken? Kindjes willen?

Ergens was het tijd om een kat een kat te noemen. Mijn wilde haren zou ik niet verliezen, babyfoto's zouden mijn hart niet smelten, kinderen in mijn omgeving zouden me blijven ergeren, ik ben wie ik ben.

Is het dan wel een goed idee om je leven overhoop te gooien omdat manlief kinderen wil en jij je daarbij wel neer kan leggen? Is het zo dat "dat moedergevoel wel zal komen"? Klopt het dat "het met je eigen kroost heel anders is"?

Met meer angst dan enthousiasme ben ik gesprongen. Na enkele maanden vol feestjes en uitspattingen, gedreven door mijn eindeloze FOMO, vloog de pil in de vuilnisbak. Tegelijk doodsbenauwd en voorzichtig verlangend keek ik uit naar die positieve zwangerschapstest.

Die kwam er... tot 4 keer toe. Toen het 3 keer -in erg vroeg stadium- fout liep, voelde ik me schuldig. Ik had dit verdiend. Ik had dit misschien onbewust wel gewild? Ik was hier niet voor gemaakt.

Naast het schuldgevoel was er ook een nieuwsgierigheid. Wie was dit cellenpropje geworden, als ik het had kunnen houden? Als mijn lijf het beter had gedaan? 

Gelukkig bleek het de vierde keer wel een gezond propje te zijn en bleef ik zwanger.

De zwangerschap vond ik vreselijk. Mijn leven was wel degelijk voorbij en de angst en de ongemakken wogen voor mij loodzwaar.

De eerste keer dat ik het hartje van onze dochter hoorde kloppen, was echter een ongelofelijk intens moment. Ik beefde over gans mijn lijf en ik vocht tevergeefs tegen de windmolens in mijn ogen.

Voor het eerst in mijn leven kon ik geen woord uitbrengen en moest mijn anders zo timide echtgenoot voor mij spreken.

Toch betekende dit niet dat ik plots genoot van de zwangerschap of dat verliefde gevoel begreep waar andere aanstaande moeders het over hadden. Ik was zó bang... Ik piekerde mezelf suf; doodsbenauwd dat de zwangerschap fout zou lopen of dat het kindje niet gezond zou zijn en tegelijk angst over wat komen zou als alles wél goed ging. Zou ik geen spijt krijgen? Zou het niet allemaal te zwaar zijn? Zou onze relatie niet lijden onder deze ingrijpende verandering? Ik was er bijna van overtuigd dat ik een postnatale depressie zou doormaken. Sommige heel negatieve momblogs deden hier geen goed aan.

Maar toen kwam de bevalling...

Alles was erg goed verlopen en daar was ze dan. Niet langer een concept of iets abstracts, niet langer een vlekje op een zwarte foto... Nee, een héél mooi, klein, lief, fragiel kindje. Ons kindje.

Ik was meteen verkocht. Ik zou dit kleine kruimeltje verzorgen en beschermen. Ik zou haar mama zijn, zo goed als ik kon, met al mijn talenten en gebreken.

Er was nog angst om wat fout kon gaan, maar dit kreeg gezelschap van wat ik alleen maar kan omschrijven als dat illustere moedergevoel waar iedereen het over had:

allesoverheersende, pure, rauwe liefde.

Dat ik hierover ooit getwijfeld heb...

Ik hoop dat deze blog een troost mag zijn voor andere aanstaande mama's met angsten en twijfels. Die roze wolk kan wel degelijk nog komen, ook al kan je het je niet voorstellen!

Liefs @m30derschapsvertelsels