Mama worden? Ik denk het niet

Als je mij tien jaar geleden had gezegd, dat ik moeder zou zijn van drie kinderen, had ik je niet gelooft. 25 was ik toen. Ik woonde samen met mijn vriend in een huurhuisje, een portiekwoning met twee kleine slaapkamers. Ik werkte fulltime. Nadat ik op 21 jarige leeftijd klaar was met mijn opleiding technische natuurkunde en geen werk kon vinden, ben ik weer wat anders gaan doen. Ik kon niet niet werken. Ik moest weer aan de slag. Ik deed de inservice opleiding tot röntgen laborant. Ik was daar net klaar mee op mijn 25ste. Ik had lol in mijn werk en was met aan het specialiseren in MRI's.

Kinderen. Nee, kinderen zijn wel leuk, maar ik moeder. Ik zag me gewoon geen moeder zijn. Dat paste niet bij mij. Ik wilde gewoon lekker fulltime werken en genieten van mijn vriend en mijn vrije tijd.Ik zei niet dat ik nooit moeder zou worden, want dat weet je nooit, maar ik schatte de kans wel klein in.

Toch was ik er wel altijd mee bezig. Want als ik wel moeder zou worden, zag ik me als een echte meisjesmama. Jongens zijn maar vreemd. Wat doe je met jongens? Hoe ga je met ze om? Ook was ik heel duidelijk over de taakverdeling. Als ik moeder zou worden, dan zou ik minder werken, maar mijn vriend zou dat ook moeten doen. 

Maar goed de moedergevoelens bleven weg. Het veranderde toen ik 29 jaar was. Een paar vriendinnen van mij waren zwanger. En een collega waar ik regelmatig mee werkte was zwanger. Ik had altijd gedacht dat mijn collega ook geen moeder wilde worden en we hadden er ook gesprekken over. Toen ik vertelde dat er veel vrouwen in mijn omgeving zwanger waren vroeg ze mij : en hoe zit het met jou? Op dat moment had ik nog van nee. 

Maar het zette me wel aan het denken. Ik was inmiddels 29. Ik had een vaste baan. Ik had mijn specialisatie afgerond. Ik was al 7 jaar gelukkig met mijn vriend ( die inmiddels mijn geregistreerd partner was geworden). De portiekwoning had plaatsgemaakt voor een koophuis. Een hoekwoning, met een klein tuintje en dakterras. We hadden drie slaapkamers. De drive om verder te leren was over. Ik was prima op de plek op de plek die ik zat. Toen begon het toch langzamerhand te kriebelen. Hoe zou het zijn met zo'n kleintje in huis, een mini me.

Ik had mijn man al verteld dat ik toch wel leuk vond om moeder te worden, maar hij moest er over nadenk nog. Toen mijn schoonzus vertelde dat ze zwanger was, was ik een beetje jaloers. Dat wilde ik ook. Maar algauw was mijn man er ook voor. Niet veel later hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.

Nu ben ik inmiddels 35. Mijn zwangerschap bleek een hele bijzondere. Niet 1, niet 2, maar 3 kindjes groeide in mijn buik. Ze hebben het allemaal goed doorstaan en inmiddels zijn het drie kleuters van 4. Ik geniet elke dag van ze. Elke dag kan ik me niet meer voorstellen dat ik een leven zonder kinderen wilde. Ook al is er eentje dwars . Het is toch prachtig als diegene dan 's avonds zijn of armpjes om je nek legt en in je oor fluistert "mama ik vind je lief" of "mama ik hou van jou"