Komt een moeder bij de dokter: Depressie

Daar zat ik dan met opgezwollen ogen en mijn zoontje op schoot tegenover de huisarts die dit gesprek waarschijnlijk ook niet aan had zien komen. Na een kort en redelijk simpel gesprek over mijn medische achtergrond kwam de welbekende vraag: "Heb jij nog iets wat je wilt vragen of vertellen?". 

Na een innerlijk debat van een paar seconden besloot ik te vertellen hoe ik me echt voelde, in plaats van mijn eeuwige glimlach en "Alles gaat goed" antwoord. Altijd ging/ga ik ervanuit dat mensen alleen geïnteresseerd zijn in een positief antwoord in plaats van te moeten luisteren hoe het daadwerkelijk met me gaat.
En daar lag de waarheid ineens op tafel: Ik zit ontzettend slecht in mijn vel en mis alle motivatie om dingen te ondernemen. 
Begrijp me niet verkeerd, ik onderneem wel dingen maar dit zijn vaak vooral uitjes en leuke activiteiten voor mijn zoontje van twee. En ik hou ontzettend veel van hem en geniet ook echt wel van de momenten dat we samen zijn of leuke dingen doen, dus het niet niet zo dat ik niéts meer voel. Maar zodra hij bij zijn vader is of als de ruimte heb iets voor mezelf te doen dan heb ik er gewoon geen fut voor of simpelweg geen zin in. Zelfs een boek oppakken en de tijd nemen om mijn verstand op nul te zetten lijkt teveel gevraagd. Naast dit alles heb ik ook last van paniekaanvallen en hyperventilatie ( Zie een vorige blog ). Conclusie: Mijn leven draait momenteel puur en alleen om mijn zoon en dit moet veranderen.

Na dit gesprek besloten mijn huisarts en ik dat het de moeite waard zou zijn om wekelijks met een psycholoog te spreken en dit is nu dan ook een aantal weken gaande. 

Voor het eerst in mijn leven heb ik iemand verteld wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Van het feit dat ik drie keer in drie jaar verhuisd ben (waarvan één keer hoog zwanger). De tweede keer omdat mijn ex weigerde in te trekken in mijn appartement en ik zó ontzettend graag met ons toekomstige kindje en ex samen wilde leven, niet heel gek lijkt me. Hierdoor kwamen we terecht in een pand waarin we letterlijk alles nog moesten opbouwen, van toilet/douche tot muren bouwen. Het pand stond letterlijk compleet leeg. En de tweede keer omdat mijn ex me weggepest heeft uit 'ons' huis. Leven met iemand die de liefste, leukste en meest galante man tegen de rest van de wereld is (vooral tegen het vrouwelijk geslacht) maar die bij thuiskomst constant kritiek levert. Er kon ook geen compliment vanaf en ik begon uiteindelijk zijn negativiteit en kritiek te geloven waardoor ik me mislukt en nutteloos voelde. Toen hij letterlijk de woorden "Kom ik thuis, zit jij weer op de bank." uitsprak besloot ik dat mijn grens bereikt was. Wat wéér een verhuizing betekende.

Tot mijn zoon's tweede jaar kwam zijn vader aanwaaien wanneer het hem uitkwam en leek het alsof hij op de dag zelf pas besloot of hij 'zin had' om de kleine man op te halen. Hier ben ik (veel te) veel mee ingegaan omdat ik mijn zoon zijn vader niet wilde ontnemen. Inmiddels zoveel dat ik mezelf wegcijfer en ik inmiddels depressief/overspannen ben en er niets van rust en regelmaat in ons leven is, wat dit onderwerp betreft. Sommige mensen kunnen prima met onregelmatigheid of chaos omgaan maar ik en mijn zoon overduidelijk niet. Gelukkig gaat het wel goed met en kreeg ik van mijn psycholoog het compliment dat ik  duidelijk een goede moeder ben, dat hij goed opgevoed is en hij zich overduidelijk prettig en op zijn gemak voelt bij me. Dus 'het probleem' ligt duidelijk bij mij en ik ga mijn best doen om weer gelukkig te worden en me nooit meer te hoeven verstoppen achter de avonden waarop ik mijn issues probeer te verstoppen door middel van een drankje teveel. 

Want zoals ze zeggen: Een gelukkige mama is een gelukkig kind. Wish me luck!