Je moet toch verder..

Elke maand die voorbij gaat is er weer 1. Ja we moeten verder en hoe we dat doen? geen idee.. het gebeurd zoals t gebeurd.. Jaiden zijn plekje thuis is steeds een beetje veranderd in loop der tijd. Wij hebben een woonkamer van 10 meter lang waarvan in de achterkamer die grenst aan de open keuken de eettafel staat met daar achter t dressoir. toen Jaiden net was overleden nam die hele oppervlakte de ruimte in beslag met bloemen, kaarten, knuffels.. dat is steeds een beetje minder geworden. Nu heeft Jaiden zijn eigen hoekje. T hoekje waar zijn speelgoed zou komen te staan, waar die lekker zou kunnen spelen zonder dat mama en papa overal overheen zouden vallen is nu een hoekje met foto's op linnen aan de muur, daaronder een wit geverfd houten kratje met zijn knuffels met daarop zijn dekentje en konijn die bij hem heeft gelegen in t ziekenhuis. daarnaast op de hoek van t dressoir zijn blauwe beren urn met kaarsje en foto en t treintje dat hij heeft gekregen van mijn ouders, die voor t eerst opa en oma zijn geworden. T is nu precies hoe we t wilde. Zo verwerken we steeds een beetje dat Jaiden nu op een betere plek is. Jaiden is altijd bij mij dat weet ik zeker. Ik heb m gezien in me dromen. een lief klein jongetje, licht van huid met de mooiste helderblauwe ogen. Hij keek me aan alsof die wou zeggen t is goed mama, ik ben altijd bij jou, ik vergeet jou niet. Ja ik ga t steeds meer geloven. Al zie ik Jaiden niet, hij is er altijd. Ik ben zijn mama en daar ben ik trots op. Ooit op een dag zullen we weer samen zijn. tot die tijd maken papa en mama er t beste van. Er zal een broertje of zusje komen, dat hebben we beloofd! Jaiden weet dat, hij ziet alles!