"Je moet het loslaten"

“Je moet het loslaten” is de uitspraak die ik zowat het meest gehoord heb gedurende het hele IVF traject, en dan bedoel ik niet door de dokters. Iedereen rondom je denkt te kunnen helpen en wilt je advies geven. Ik weet dat dit goed bedoeld is maar toch.. hoe zien ze dit, dat loslaten?

Bijna dagelijks wordt je herinnerd aan het traject. Door de injecties, bloednames, echo’s,… en iedere keer dat je naar toilet gaat ben je bang om bloed te zien. Dus vertel me eens, hoe laat ik het los?

Ik doe echt mijn uiterste best om mijn focus te verleggen ( alles zo veel mogelijk los te laten). Deze laatste maand drink ik zelfs af en toe weer een glaasje alcohol. De teugels wat laten vieren… Ik ben niet meer zo streng op wat ik eet. Ik spreek af met vrienden en geniet van mijn zoon. Toch betrap ik mezelf erop dat mijn gedachten soms toch terugvallen: “oei, wat was dat steekje?” De wens is gewoon zo groot en dus ook de teleurstelling iedere maand zodat loslaten gewoonweg geen optie meer is. Of kan ik echt nog iets anders doen om mijn zinnen te verzetten?

Ik weet het is niet slecht bedoeld. Toch kwetst en frustreert het mij en maakt het me soms zo kwaad. Denk je oprecht dat ik dat dat nog niet geprobeerd heb? Is het echt zo gemakkelijk, ik laat het los en ben zwanger? Dus sorry als ik wat korter reageer na zo’n reactie, maar neem het van mij aan:

Loslaten, ik heb het geprobeerd! 

Ken je iemand in het traject en wil je steun bieden? Gebruik dan deze tips:

Sinds ik openlijk schrijf over ons fertiliteitstraject, kreeg ik ook vaak de vraag: Hoe kan ik mijn vriendin steunen? Ik vond dat ZO ontzettend lief, dit zijn de tips die ik meestal geef:

- Vraag of ze erover willen praten: ik begrijp dat het traject voor iedereen veel vragen oproept. Maar je kan altijd vragen of het koppel erover wilt praten. Dit geeft alvast een gevoel dat ze er niet alleen voor staan. Durf dan ook je eigen vragen te stellen.

- Luisteren: Zorg dat die persoon weet dat hij/zij bij jou terecht kan en biedt een luisterend oor. Dat wil niet zeggen dat je ook direct advies moet geven, doe dit als ze ernaar vragen, want niet elke situatie is hetzelfde. DEZE ZIN KLOPT ERGENS NIET MAAR IK WEET NIET HOE TE CORRIGEREN

- Een berichtje op belangrijke momenten: Neen, dan bedoel ik niet elke dag een berichtje met “hoe voel je je?”, “en weet je al iets?” Zo’n traject zit vol belangrijke afspraken zoals bijvoorbeeld de zwangerschapstest. Vraag niet achter het resultaat. Dat zullen de betrokkenen je vertellen als ze er klaar voor zijn maar gewoon een simpel “ik denk aan jullie” doet al wonderen.

- Geef het koppel de tijd om te rouwen: Bagatelliseer de teleurstelling niet en geef ze de tijd om het verdriet, gemis een plaats te geven. Er zijn zoveel kleine momenten waarop dit aangewakkerd kan worden. Biedt ze een schouder en tijd, zoveel tijd als ze nodig hebben!

Absolute DON’TS

- “Probeer het los te laten”

- “Je bent nog jong/je hebt nog zoveel tijd”

- “Ben je zeker dat je kinderen wilt?”

- “Je kan altijd nog adopteren.”

- “ De miskraam was al zo vroeg, zo erg is dat toch niet, probeer gewoon opnieuw.”

Heb je zelf nog een leuke tip, wat je zelf als steun hebt ervaren of heb je een absolute DON't.. Laat het mij weten!