Innerlijk dilemma

Ik zit alweer veelte lang in een neerwaartse spiraal. Het is altijd maar druk om me heen en alles gaat moeizaam, niks is makkelijk. Ik weet niet precies wat ik nou allemaal voel en soms voel ik ook niet zoveel meer. En als ik het probeer uit te leggen aan iemand krijg ik daar ook een beetje spijt van. Vooral omdat ik nooit goed kan verwoorden wat er in mij omgaat, wat ik voel, wat ik wil, wat ik meemaak. Het is ook niet perse zichtbaar voor iedereen. Uiteindelijk word ik ook bijna nooit echt begrepen en krijg ik het gevoel dat ik me moet vermannen, we hebben allemaal wel wat. Stel je gewoon eens niet zo aan. Dit is niet iets wat letterlijk gezegd word hoor.. maar het is een gevoel dat soms bij me naarboven komt na zo een soortvan openhartig gesprek. Voorheen wilde het nog weleens opluchten, maar dat effect heeft het eigenlijk nog maar zelden. Misschien omdat ik zelf ook doodmoe word van dat eeuwigdurende sombere gevoel en van al dat geklaag wat ik toch wel te vaak doe. Ik doe wel mijn best hoor, elke ochtend probeer ik positief te zijn. De ene keer hou ik dat gevoel langer vast dan de andere keer. Maar ik merk dat ik vooral positief ben wanneer er rust is en dat is er bijna nooit. Vijf minuten drukte zorgt al voor een complete omslag waarbij ik in een flits al mijn energie en positieve gevoelens kwijt ben. Dat vervolgens weer terug proberen te krijgen is bijna onmogelijk. Na een nacht slapen probeer ik het weer opnieuw, positief beginnen en we zien wel weer verder. Maar als ik weinig slaap (zoals nu alweer een aantal weken) is positief beginnen een hele opgave. We hebben namelijk een 6 jarige peuter die nog steeds met regelmaat aan het spoken is snachts en ook de jongste van 4 doet soms nog mee. Ik voel me ook vaak enorm schuldig dat ik zo weinig doe met de kinderen.. Ik kan het gewoon niet opbrengen om de deur uit te gaan, even buiten wandelen of iets dergelijks (nu is dat ook niet perse supermakkelijk met mijn kids) maar ook als ik maar met 1 van de 2 ben doe ik het niet. En elke keer zeg ik tegen mezelf.. morgen doe ik het beter. En elke keer ben ik weer teleurgesteld in mezelf omdat het me niet gelukt is. 

De lockdown nu is ook niet iets waar ik heel blij om ben (zoals heel Nederland). Minimaal 3 weken geen tijd voor mezelf. Ik vond de 2 weken van de kerstvakantie eigenlijk al wel genoeg. Rayli gaat ook graag naar school en kan daar zijn energie kwijt. Hij is nu gewoon verdrietig dat hij niet naar school kan. Het zijn (minimaal) 3 lange weken en ondanks dat Kymani wel naar de dagbesteding mag zit hij ook al 2 weken thuis omdat hij hoest. Dus een gezellige drukke boel thuis. En ik weet dat ik niet de enige ben met zijn kids thuis, maar het is gewoon heel vaak teveel. Zoals ik al zei, het is nooit makkelijk bij mij thuis. Er zitten regelmatig hele heftige momenten tussen op zo een dag.. en in combinatie met chronisch slaaptekort en wellicht een soortvan depressie? (Om het maar even een naam te geven) is het gewoon lastig om de dag door te komen. Ik probeer verder wel zoveel mogelijk dingen te doen die me blij maken en die weinig energie kosten, zoals knuffelen met mijn kindjes. Niks fijners dan dat.. lekker lang in bed liggen met een tekenfilm aan en dat ze dan bij me komen liggen. Gelukkig genieten zij daar ook van, vooral Kymani.. die kan de hele dag wel knuffelen op bed. 'Gelukkig' geeft Rayli me een soort schop onder mijn kont om naar beneden te gaan, die is het namelijk al snel zat. Wat dat betreft zijn ze wel een goede motivatie om uit bed te komen..

En om even nog soortvan positiever te zijn.. Ik heb psychologische hulp gezocht voor mezelf. 11 januari hoor ik verder wat voor soort behandeling passend is voor mij. Ik wilde dit eigenlijk al een lange tijd doen en eindelijk de stap durven zetten. Het zal niet alles oplossen, maar wellicht gaat het me helpen om wat dingen te veranderen aan mezelf die me nu soms in de weg staan. Ik voel me wel trots dat ik dit eindelijk in gang heb gezet. 

En hopelijk in mijn volgende blog dus wat beter nieuws. :)