Ik lijk wel een acrobaat: "alle ballen hooghouden"

Niet lang geleden kregen we de uitslag van het breed onderzoek van Glenn. De observatie uitslagen waren ons niet geheel onbekend, de uitslag wel.

Omdat ik mij nog niet geheel kan vinden in de daadwerkelijke diagnose benoem ik deze nu even niet. Ook omdat het Glenn niet veranderd in hoe hij is en wat hij nodig heeft.

En dat laatste, dat is nogal wat en vind daar maar eens een weg in, zonder hulp omdat de wachtlijsten om te janken zijn.

Daarnaast de maatschappelijke verwachtingen en die van je omgeving.

Want naast t feit dat er verwacht wordt dat je gewoon werkt, je huishouden doet , afspraken opvolgt en daarnaast je kinderen waarvan 1 zorgintensief geeft wat ze nodig hebben , wordt er ook van je omgeving verwacht dat je die bal hoog houd.

Qua werk heb ik alles geprobeerd , de zorg uit, overdag werken in een magazijn en toen dat te veel bleek te worden een tijdje geen werk en het tot voor kort toch maar proberen in de avond uurtjes wat bij te verdienen. En met dat laatste veranderde ik in 2,5 week tijd van stabiele moeder naar een hoopje ellende en kon ik niet anders dan toegeven dat dit niet gaat. Dus ik stop weer met werken zodat ik thuis alles kan geven wat mijn kinderen nodig hebben.

Geen gemakkelijke keuze , ook ik ben altijd een werkpaard geweest en het kost me wel enig moeite om hier aan toe te geven maar leer elke dag dat dit ook oke is.

Het is oke om je over te geven aan t feit dat ik dit niet aankan nu , het is oke om hulp te vragen en het is oke om je over te geven hieraan.

Dus hier zit ik dan , thuis en leeg gezogen. Ik probeer hier en daar wat op te pakken maar geef me over aan het feit ook rust nodig heeft en dus te zeggen als het vandaag niet lukt , dat lukt het morgen wel. Toegeven aan het feit dat de kinderen veel meer hebben aan die stevige basis hebben van papa en mama.

Het is ook oke om tegen je omgeving te zeggen , nu even niet , we hebben even veel ballen hoog te houden en daar zijn we nu te druk mee. Wij als ouders en gezin staan op nummer 1 , main focus, het aller belangrijkste.

Hoe graag we ook gehoor willen geven aan zoveel belangrijke dingen als overige relaties …dat kan pas als we eerst voor onszelf zorgen. Pas dan kan je die oprechte aandacht aan de ander schenken.

Dit is nou eenmaal onse wereld , complex , intensief maar ook met veel liefde en vreugde. En daar moeten ze ook maar rekening mee houden. Hoe moeilijk wij dit soms ook vinden , het kan gewoonweg niet anders. Je kan niet rond blijven rennen als dit ten koste gaat van de stabiliteit van je eigen gezin.

En wanneer men dit begrip niet kan op brengen of men hier niet bij neer wil leggen of nog mooier , hierbij niet wil ondersteunen is dat geen tekortkoming van ons maar van de ander.

Wij zijn altijd heel open over de situatie en hoe ingewikkeld deze vaak genoeg is en tussen zeggen dat je het begrijpt en het daadwerkelijk echt inzien zit een groot verschil en voor mijn gevoel gaat het hier toch vaak mis.

Guido Weijers zei het zo mooi; maak van jou verwachting , niet mijn verplichting.

Die kan ik namelijk nu niet waarmaken.

Ook dat komt wel weer en dat is ook oke !

Rust en zorg voor ons gezin is vanaf nu mijn prioriteit.

Liefs van mij