Ik had hem toch hier geparkeerd?

Even snel met mijn jongste naar de Albert Heijn.. het is eigenlijk dagelijkse kost voor ons, zo ook vandaag. Hoe heerlijk is het om met je kleintje voor op de fiets dat stukje door het dorp te fietsen, je verse brood en beleg te halen en het thuis samen lekker op te kunnen eten. Dat was precies mijn bedoeling. Alleen...Ik ben halverwege die bedoeling gekomen...zo ongeveer dan.

Iedere moeder herkent zich er vast wel.. je vergeet iets es-sen-tieeeels, omdat je kind net iets vraagt, bijna iets omgooit.. de straat op loopt....of je hoofd zit gewoon net iets te vol. Dat essentiele was bij mij vandaag dus het fietssleuteltje uit het slot halen voor ik de winkel in liep.. Die ene seconde... had ik maar.....!! 

Hooguit een 15 minuten zijn we binnen geweest, ik pak bijvoorbeeld altijd de zelfscan, lekker snel klaar! Ik parkeer het winkelwagentje weer en met de kleine op de arm en de tas bungelend aan mijn arm, loop ik naar buiten. Als een soort van 'sixth sense' voel ik dat er iets niet klopt. Bizar... want in een blik heb ik door dat het niet klopt. Hij is weg. Mijn fiets is weg. En even sta je heel raar te kijken. 

Twee mevrouwen staan hun fiets in te pakken als ze mij horen zeggen dat mijn fiets weg is. Ze proberen nog te helpen door te vragen of ik hem niet ergens anders neer had gezet (het overkomt henzelf ook zo vaak.... hihi...ik herken het een beetje...). Of...Was ik niet toevallig met de auto gekomen, vergis ik me niet? Nee...helaas... ik ben echt met de fiets gekomen en hier stond hij. 

De tas met boodschappen laat ik achter in de winkel..die is te zwaar om de hele weg terug te dragen. Als ik vervolgens wegloop met mijn kindje aan mn hand en de telefoon aan mijn oor om mijn vriend te bellen, barst ik toch even in huilen uit van onmacht! Wie doet nou zoiets?? Je kunt je bijna niet voorstellen dat er zulke mensen zijn...tot het je zelf overkomt. En dan nog kun je er niet bij...

Wat is er in die relatief korte periode gebeurd denk je achteraf.... Iemand moet gewoon op de uitkijk gestaan hebben..om maar te zien welke fiets er geparkeerd wordt en wie hem vergeet op slot te doen. Kwestie van pakken en weggaan... Ik zie in mijn hoofd al een vies, vadsig mannetje met een wit,  te kort t-shirt en een peuk op de lip wegfietsen...met twee kinderzitjes erop... Helaas natuurlijk geen camera's op die plek.. niemand heeft wat gezien, maar inmiddels is mijn post al wel vaak gedeeld op facebook. Of dat iets zal helpen....... Hoop op het vinden van mijn fiets heb ik niet... wie weet staat hij allang en breed in Polen... Maar.... als ik er weer 1 iemand mee alert maak op dit soort 'kleine' dingen als je fiets op slot zetten... is dat toch weer mooi meegenomen.. 

Dag fijne fiets... ik heb je veelal veeeel te vol gepropt met kinderen, buggy's, zware boodschappentassen en nog veel meer... ik mis je enorm. In mijn hoofd ben je na het ritje met die vadsige vent in een tochtige schuur komen te staan en mis je ons, ondanks die overvolle ritjes, toch ook een beetje ;-)