Ik bleek chronisch ziek in mijn zwangerschap

Alle uitslagen en onderzoeken gaven niks aan .. stelde ik me dan echt aan? Zit het tussen mijn oren? Of ben ik gewoon heel kleinzerig?De avond na mijn operatie ontstond er een grote bloeding, het eerste wat ik dacht; we zijn haar kwijt. Ik belandde in een grote shock en kan me er na nog weinig herinneren. We werden met spoed naar een andere afdeling gereden en daar werd een echo gemaakt. Gelukkig was alles goed met de baby en is het nog steeds onbekend waar deze bloeding vandaan kwam..

Na veel wikken en wegen kreeg ik een second opinion naar het Erasmus mc, een academisch ziekenhuis met specialistische artsen. Ondertussen kon ik al 2 weken niet naar de wc voor mijn ontlasting en werd de pijn alleen maar erger en erger. Na de doorverwijzing richting het Erasmus kon ik met ontslag in het andere ziekenhuis en thuis de andere paar dagen tot de nieuwe afspraak uitzitten. Ik werd naar huis gestuurd met oxycodon omdat een morfine pomp thuis uiteraard niet kan. 

Na een aantal dagen hebben wij opnieuw de spoed moeten bellen omdat ik het uitgilde van de pijn, gelukkig konden wij eerder door naar het Erasmus en werd ik daar gelijk op de spoed opgenomen. De verpleging en artsen schrokken van het feit dat ik al 2 weken geen ontlasting gehad had en kwamen gelijk in actie. Ik werd opgenomen op de zwangere afdeling en gelijk aan een laxeer kuur gezet. Deze ging via de sonde en was ontzettend heftig, ik werd er ziek van en kon niet stoppen met braken. Het leverde verder niets op, de ontlasting bleef uit en de pijn nam niet af. Erasmus besloot om wat onderzoeken te herhalen en verslagen na te kijken uit het vorige ziekenhuis. Ook werd mijn pijn medicatie opgehoogd met 2 langwerkende oxycodon en 6 kortwerkende, je snapt dat ik daar als een zombie in bed lag. Uiteindelijk ging dit over in fentanyl en oxycodon zo nodig (een nog zwaardere combinatie). 

Al met al bleef het feit dat ik zwanger was en ondertussen voorbij de 24 weken kwam waardoor de medicatie nog meer bij haar terecht kon komen. Hiervoor kreeg ik begeleiding van het pijn team met anesthesisten die alles nauwkeurig in de gaten hielden. Ook werd er regelmatig een echo gemaakt om de kleine goed in de gaten te houden, die leek overigens nergens last van te hebben en was een echte strijder. Ondertussen werd mijn bekkeninstabiliteit erger en erger, mede door het bed liggen en weinig energie om te kunnen lopen. Al vlot werd ik rolstoelgebonden en kon ik haast geen stap zetten zonder hulp. Ik voelde mij geestelijk achteruit gaan, klap na klap bleef er komen tijdens deze zwangerschap en het gevoel van schuld werd ook alsmaar meer. Kijk mij nou liggen .. als een medicatie junk, met sonde en een rolstoel. De depressieve gedachtes werden groter en ik voelde dat ik ook hier hulp bij nodig had. Dit werd gelukkig snel geregeld in het ziekenhuis en loopt nu ik dit schrijf nog steeds. 

Na veel nieuwe onderzoeken waren ze er eindelijk uit..Ik bleek chronisch ziek, een zeldzame darmziekte die er voor zorgt dat mijn darmen vrijwel niks doen namelijk CIPO. Wow .. die sloeg in. Aan de ene kant blij dat er eindelijk een oorzaak gevonden was, maar aan de andere kant verdriet om het feit dat ik chronisch ziek blijk te zijn. Na ruim een week 2x per dag laxeren kwam er eindelijk iets wat ontlasting op gang en mocht ik naar huis met de zware Fentanyl, sonde en laxeer medicatie. 

Veel controles volgden, omdat de kleine goed in de gaten gehouden moest worden door de medicijnen die ik innam. De gynaecoloog vertelde ons dat wij rekening moesten houden met een kindje wat ontwenningsverschijnselen zou krijgen na de bevalling, en van de medicatie moest gaan afkicken. Ook bleek ik zwangerschapsdiabetes te hebben na wat controles, nog een diagnose die extra in de gaten gehouden moest worden. 

Hoe veel kan een mens hebben?! Ik kon niet meer .. ik was mentaal op, en lichamelijk kon ik al helemaal niks meer uitbrengen. Er werd besloten dat ik ingeleid zou worden op 37 weken, dit ivm het medicatie gebruik en de lichamelijke klachten en pijn. Een kleine opluchting, er was eindelijk wat licht aan het einde van de ellendig lange tunnel. 1 week voor de inleiding moest ik stoppen met alle medicijnen, om zo min mogelijk afkickverschijnselen te veroorzaken bij onze kleine meid. Een heftige week kan ik je vertellen.. alle pijn die ik had is lange tijd wat onderdrukt geweest door alle medicatie, en kwam nu 10x zo heftig terug. Maar ik had alles over voor onze kleine, dit was het enige wat ik nu voor haar kon doen. 

Na een intense bevalling waarbij ik bijna wegviel en ze de kleine haar hartslag“kwijt waren” door een tensie daling van de ruggenprik,  werd onze kleine dochter geboren; Charlie.Wat was ze mooi! Ze begon direct te huilen na de geboorte en dit was een grote opluchting. Ze ademt!Vanwege het medicatie gebruik moesten wij nog even blijven maar al snel bleek dat Charlie het super goed deed en mochten naar huis. 

Thuis begon eindelijk de rust en de kraamweek die we zo verdiend hadden, tenminste dat dachten wij. Na een aantal dagen liet Charlie zien dat het toch niet helemaal lekker ging.. ze dronk haar flesjes niet goed, viel af en kwam niet meer aan. De verloskundige besloot ons door te sturen naar de kinderarts. Eenmaal in het ziekenhuis besloot zij dat we moesten blijven ter observatie en dat Charlie waarschijnlijk een sonde nodig had om goed te kunnen groeien. Met grote verbazing begon Charlie die avond ineens heel goed haar flesjes leeg te drinken en leek zij een ommekeer gemaakt te hebben! Toch moesten we nog eventjes blijven voor alle zekerheid. De avond er na viel de verpleegkundige op dat Charlie wat lastig ademde. Het was onregelmatig en ging van heel snel naar heel langzaam.. opnieuw werd de kinderarts gevraagd om mee te kijken, en bleek Charlie toch last te hebben van ontwenningsverschijnselen. Opnieuw een klap in mijn gezicht, ik werd op dat moment ontzettend emotioneel en voelde mij een slechte moeder. Gelukkig was het niet van dien aard dat Charlie medicijnen nodig had en mochten we de dag er na naar huis om eindelijk in rust te kunnen bijkomen. 

Nu ik dit schrijf lig ik met haar op mijn borst. Ik mag van geluk spreken dat ik een gezonde dochter op de wereld heb mogen zetten, samen met een partner die letterlijk alles heeft moeten opvangen in die bijna 9 maanden tijd. Ik besef me nu pas wat er eigenlijk allemaal gebeurd is wat mij mentaal breekt, en moet het nu een plekje gaan geven. Gelukkig ga ik hier een hoop hulp bij krijgen, net als met het omgaan van de darmziekte.
Voor nu gaan wij als gezinnetje van 5 écht proberen te genieten van elk moment. Met hopelijk wat rust.
C’est la vie. X