Ik ben er nog wel maar eigenlijk ook helemaal niet

En toen was ik compleet van de radar verdwenen met het schrijven van blogs. 
Ik ben er nog wel. Wat er gebeurde? Als het ware kwam er per week een soort opheldering bij. En kwam ik op een punt dat ik me schaamde, aan alles twijfelde, wat ik ook schreef, wat ik voelde, wat ik wilde delen over de meiden en mijn/ons proces. Ik besefte me pas later, dat ik in detail mijn gehele bevalling heb beschreven hiero op Mamaplaats. Heb ik daar nu spijt van? Nee, absoluut niet. Maar dat ik me niet meer kon richten op het pure schrijven, vond ik heel jammer. Er gingen meer deurtjes in mijn hoofd open, waardoor ik meer ruimte kreeg voor gedachtes en gevoelens. Ook heel vermoeiend, want dit resulteerde ook een paar dagen in eindeloos om de minuut een ander fragment. En super random dingen, niet eens per se over de meiden, mij of John en ik samen. 
Nee, over bijvoorbeeld een Nederlands docent op de middelbare school. Over mijn groene sandaaltjes met spiegeltjes die ik als zes jarige droeg en zo onwijs geweldig vond(en nog steeds trouwens). Maar ja, ook over nu, vroeger, de meiden en ook heel veel over toekomst. Want gadsie die ziet er echt klote uit lieve mensen. Ooit schrijf ik daar over, echt. Maar ik moet echt eerst heel veel nog uitdokteren, uitzoeken, bespreken met specialisten etc.

Wat maakt dat ik dan nu opeens schrijf, vandaag? Eerlijk, er staan nog vier blogs in concept ofzo. Maar vandaag, vandaag...
Extra bezig met leven. Het is 8 september. Een half jaar, na de geboorte van Beau. 
Ik deed het niet eens bewust, de datum opzoeken of bekijken of iets. Nee.
Vorig jaar, was ik de opleiding gestart op 7 september. Toen, tsja hoe is het mogelijk, een half jaar na de geboorte en het overlijden van Vieve. Ik vond dat een heel erg lastige dag. En met dat deze week de scholen weer begonnen, ik 7 september aan zag komen, werd de link onbewust gebracht met de dag erna, 8 september. 
Want daar hoef je geen hogere wiskunde voor te hebben gevolgd. Zie ik dan op tegen zo'n dag of geeft het meer emotie? Soms, niet altijd. Nu heel bewust het even laten zijn. Ik werd oké wakker, had een goede nacht gehad, wat ook wel heel erg fijn was. Het was  nog lekker om buiten te vertoeven met de diertjes 's morgens vroeg. Want ook de pup is gegroeid jongens, ze is nu al een goede vier maanden, lief ding en een heerlijke attitude zit er in dit beestje. Boris onze inmiddels negen jarige kattenkind (onze superviser van het huishouden natuurlijk), lag lekker op de loungebank aan de linker kant van mij, aangelijnd want Boris heeft epilepsie en mag niet buiten de tuin komen, voor de mensen die dat niet weten. Nova kwam met een klein sprongetje aan de andere kant van mij liggen op de loungebank. Haar kop viel op mijn schoot. Daar zat ik, half in de vroege ochtend zon, in mijn pyjamashirt met jawel disneys winnie the pooh als illustratie erop. En een heerlijke Blond Amsterdam mok gevuld met verse munt thee en heerlijke honing. Luisterend naar wat er eigenlijk nou allemaal in het hier en nu gebeurde. 
Vogels druk in de weer, een windje zachtjes door de bomen. Vlinders die dartelde door onze tuin en lande plots op de bloemen. Ik voel me goed bemerk ik, en voelde me niet schuldig hierover. Ik denk aan je Beau. Aan Vieve. Met heel veel liefde, en ja ook verdriet. Maar de liefde overheerst. Ik mis jullie meiden, hou van jullie.
Behoefte kreeg ik, om vandaag een soort van te "vieren". Tussen de middag loop ik lekker een stukje, haal even bij de apotheek mijn medicatie op en boodschapjes bij de supermarkt. 
Ik lunch met JAWEL een beschuit met roze muisjes. Dat pakje was nog aangebroken en stond nog steeds in de kast bij alle beleg sinds maart. Na twee happen, bemerk ik dat de muisjes niet meer zijn zoals ze waren.
Het keiharde, knisperende tussen de tanden gevoel, was er niet. Ze waren sloffig. Nog steeds prima te eten hoor. En ik denk aan dat we een half jaar geleden midden in de nacht van 8 op 9 maart eten krijgen aangeboden. "Willen jullie misschien wat te eten, een lekker beschuitje, met muisjes misschien"? Ik weet dat ik nog dacht, dat durf ik niet, want de eerste 24 uur is cruciaal, er valt nog niks te vieren. En vroeg toen op een bakje vla of kwark.
Terwijl dat best jammer was. Er viel meer dan genoeg te vieren. Een tweede dochter en ze leefde! We hebben uiteindelijk een paar daagjes later, toen mijn oudste zus, zwager en hun dochtertjes in het ziekenhuis op visite kwamen, een beschuitje met muisjes gegeten.

In de titel beschrijf ik dat ik er ben, maar eigenlijk ook niet. 
Ik zit nog in therapie. Goh...
En dit gaat, tsja hoe zal ik het zeggen? Dit proces is moeilijk. We bespreken veel en ik heb een enkele keer EMDR gehad, ha nee niet voor de bevalling. En dát, is nu juist in mijn proces zo "gekkig". Dat komt dus nu pas allemaal omhoog, als het ware. Sinds een week, weer flashbacks, naar niet precies wetende wat ik zie tijdens de bevalling. Durf ook niet de filmpjes terug te kijken die gemaakt zijn. Terwijl, bij Vieve keek ik elke dag na de bevalling de foto's, ik liet ze nog zelfs zien aan vrienden, als ze dit zelf wilde uiteraard. (De foto van deze blog, is ook een foto van Beau haar bevalling. Onze angstige en hoopvolle gezichtsuitdrukkingen zeggen zoveel...)
Mijn rol en identiteit, vind ik lastig. Ik weet heus, wie ik kan zijn. Maar ik heb ontdekt, dat ik gedeeltes niet meer wil zijn of kan zijn van wat ik was. Ik kan daar ook gek genoeg niet eens meer naar terug.
Wat je hoofd allemaal wel niet kan en doet met je. Dat is toch zo verbazingwekkend bijzonder. 
Ik keek een film afgelopen week. Op Videoland (No spon), dit ging over een vrouw die middels hypnose terug ging in het verleden. Er zaken die ze als kind en puber had mee gemaakt en zich daarvan had afgezet. Onbewust. Dat doet je brein voor je. En soms, kan dit wel terug komen. Bijvoorbeeld middels EMDR, al ga je het hiermee verzachten en rangschik je de gebeurtenis zodat je er geen emotionele belasting bij voelt gedurende je leven.
Dat gebeurt nu ook met mij. deurtjes gaan weer open. 
Ik ben er niet rusteloos of angstig onder. Vind het vooral lastig voor mijn omgeving en anderen. Omdat ik altijd super aanwezig was, heel sociaal, grappen maken, veel kletsen. En nu, nu heb ik het gevoel dat ik geen zinnig iets kan inbrengen op een samenzijn met de liefste en dierbaarste mensen.
Stom hé? Ik schaam me hier soms voor. Want ik wil zo graag.
Ook dat, is een fase van het proces. En dat weet ik. Helemaal mezelf weer worden, zal niet hoeven en kunnen. En ik kan ook nog steeds heel goed die actieve, gezellige en te hard lachende vrouw zijn. Het komt wel weer, daar vertrouw ik op. 

Onbewust heb ik ook een wens, waar ik mee bezig ben om die te verwezenlijken. Schrijven vind ik fijn. Altijd al gehad, als kind al.
Ik schreef dan op de voorkant van een notitieboek een titel, zonder ook maar een woord te hebben geschreven van het verhaal. En je raad het al, eindstand stonden er misschien max vier bladzijdes vol met een beetje beginsel van een verhaaltje. En maar weer opnieuw notitieboekjes kopen. Want, ik zal schrijven én een boek uitbrengen.
Nu, eigenlijk net als vroeger, had ik de titel al. Maar ga ik schrijven. Of nee beter gezegd, ik doe het al. Soms eens per week, dan weer twee weken niet. Maar het komt er. Over de meiden. Want, ik heb nog zó ontzettend veel wat er gelezen kan worden over hun. Over John en mij in ons proces naar papa en mama worden van twee dochters die niet meer leven. Vanaf onze kinderwens, tot... weet ik niet wanneer. 
Ook hierin stel ik me heel open op. Grapjes tussendoor en je zal mij en John als mens leren kennen. 
En tegelijkertijd, ben ik een beetje onzeker denk ik, wie wil dit lezen? Het is niet leuk... Maar, ook juist wel. Want onze liefde voor elkaar en voor de meiden, komt meer dan genoeg naar voren en ze mogen  gelezen en genoemd worden. Ze verdienen die erkenning, net als ieder kindje dat bestaan heeft. 

Ik zal proberen om weer meer te bloggen hier. Ook over de afgelopen maanden, want wát is er weer veel gebeurt. Eenmaal weer typen en je ziet wat voor lange blog er weer uitrolt (sorry, hihi).

Vanavond, cheers lieve mensen, op je rol als mama, papa, op je kind(eren), levend of niet bij ons fysiek. Het mag.