Ik ben een zeikwijf

Ik ben iemand die graag tegen taboes aanschopt en daarom maak ik geen geheim van mijn ongemakken. Bij inspanning verlies ik urine, inspannings- of stressincontinentie heet dat. En heel veel vrouwen hebben daar last van na de bevalling. Tussen de leeftijd van 18 en 44 jaar heeft ongeveer 24% van de vrouwen te maken met urineverlies (CBS). Toch stom dat we daar niet over durven te praten en we er maar “mee leren leven”.

Ik heb besloten dat niet te doen.

Opeens was ik een zeikwijf

Er werd tijdens de zwangerschapscursus meermaals benadrukt wat het belang van het trainen van de bekkenbodem is. Ook na je bevalling.

Ik dacht: “Dat komt wel”

Wat heb ik het vreselijk onderschat! Eerst deed ik braaf de oefeningen maar na 6 weken was het uit mijn systeem verdwenen.

Het was tijdens een proefles Zumba dat ik letterlijk aan de lijven ondervond dat mijn onderkantje niet sterk genoeg was om het droog te houden.

Een sprintje trekken om even snel de bus te halen lukt niet met droge broek; Hoesten zet de kraan open; trampoline springen is niet zonder consequenties en lachsalvo eindigt in het dweilen van de vloer.

Ik ben er dingen om gaan laten. Hoe stom is dat?!! Ik wil stoeien, rennen en lachen met mijn kinderen zonder zorgen te hoeven maken.

Wat is stressincontinentie?

stressincontinentie heeft niets te maken met je geestelijke conditie, maar komt door fysieke spanning op de bekkenbodemspieren, die de blaas en de darmen ondersteunen. Daarnaast kan het steunweefsel wat er voor zorgt dat de plasbuis sluit bij spanning beschadigd raken tijdens de zwangerschap of bevalling. Daarom is het dus zo belangrijk om je bekkenbodemspieren te trainen. Stevige bekkenbodemspieren kunnen het falende steunweefsel opvangen.

Let wel, ik ben geen arts. Ik probeer het te vertalen wat mij met verschillende plaatjes met een door de helft gehakte vrouw is uitgelegd.

Mijn eerste wilde niet wachten. Die kwam met een speedbevalling van minder dan 90 minuten ter wereld. Het heeft de nodige hechtingen opgeleverd.

Mijn tweede bevalling duurde vele malen langer. Niet raar, het waren er ook twee.

En toen nummer twee eruit moest, was een wat ruwe aanpak nodig.

De verloskundige drukte met een soort worstelsprong frontaal op m’n buik terwijl de gynaecoloog tot zijn schouder in mij zat om nummer 2 te redden van de verstikkingsdood.

Ik kan wel stellen dat dat niet goed is voor je onderkantje.

Ik heb geen steunweefsel meer en mijn bekkenbodem is ook nooit meer geheel bekomen van de schrik.

Niet dat ik mij ervoor schaam. Ik draag mijn littekens met trots want laten we eerlijk wezen: Drie kinderen op de wereld zetten is top sport.

Dus na aardig wat gepuf bij de bekkenbodemfysiotherapeut zonder te veel resultaat besloot ik dat het tijd werd voor een andere aanpak.

Midurethrale sling

Er is een andere oplossing als fysiotherapie niet gevoeg resultaat oplevert.

Via een klein sneetje onder de plasbuis wordt een kunststof bandje, de Midurethrale Sling, aangebracht. Bij hoesten, niezen, lachen of sporten wordt de plasbuis dichtgedrukt tegen het bandje.

Ik als echte Hollander wil die €385 eigenrisico van mijn zorgverzekering er dan ook helemaal uit hebben dus ik heb een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog voor het bandje, een sterilisatie (want 3 is genoeg) en een lift voor alle schade die mijn kinderen hebben aangericht.

Daar zat ik dan: 38 jaar; tijgerstrepen tot de oksels en verzakte buik ontbloot te wiebelen in de stoel. “Graag met volle blaas komen” stond er op de uitnodiging. Dat was niet gelukt (ik moest rennen om de bus te halen) dus ik had een litertje water in de wachtkamer gedronken en nu liep de afspraak uit.

De zuster wilde toch eerst zeker weten dat ze niet per ongeluk meneer Huppelpup voor zich had, die kwam voor zijn prostaat onderzoek. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn tegenwoordig.

Dat is best veel geduld gevraagd voor iemand met stressincontinentie.

Lege buik

Ik mocht in een trechter op een weegschaal plassen en daarna volgt een echo om te controleren of de blaas ook leeg was plus de algehele check-up van de onderkant.

De laatste keer dat ik een echo had zaten er twee zwart-wit baby’s te vechten om de beste plek.

Hoe raar is het om je buik dan helemaal leeg te zien.

Zo voelt het ook, leeg.

En dan ga je toch even twijfelen.

Begrijp mij niet verkeerd, ik weet heel erg zeker dat ik absoluut geen kinderen meer wil. Met drie eigengereide, koppige en enthousiaste jongens in mijn te kleine huis is mijn gezin wel klaar.

Maar toch.

Een sterilisatie is toch echt heel definitief. Je haalt jezelf van de markt. Vruchtbaarheid is toch onbewust een kwaliteit waarmee je aantrekkelijk bent voor het andere geslacht. Voortplanting is toch een soort oerinstinct. “Ik kan jouw nageslacht geven” is wat we eigenlijk bedoelen als we met getuite lippen en flapperende wimpers tegen een man zeggen: “Wat ben je toch goed met kinderen.”

En ik kan toch al niet meer concurreren met de jonge twintigers met hun strakke billen, gladde huid en immuniteit tegen de zwaartekracht.

Samengevat: ik voelde mij oud.

Ik sluit een levensfase af en ga door naar de volgende. Weer een stapje dichter bij de koffiemiddag in de recreatiezaal en het uitkijken naar de Bingo. 

Afgelopen met dat gezeik

Gelukkig ben ik getrouwd met een leuke vent en ook helemaal niet opzoek naar een nieuwe liefde.

In december moet ik een dagje in het ziekenhuis verblijven. Ik kijk alleen al uit naar dat nachtje rustig slapen, zonder kinder gejammer of andere onderbrekingen. De ingreep stelt niet zo veel voor, maar moet wel onder gehele narcose (sterilisatie, het bandje kan evt. ook poliklinisch).

Maar dan is het ook afgelopen met dat gezeik.

En kan ik weer vol op achter mijn kinderen aan rennen en gewoon met ze springen op de trampoline.

Ben je ook een zeikwijf?

Ga dan vooral naar je huisarts. Je kan je dan door laten verwijzen naar de bekkenbodem fysiotherapeut. (Let op! veel verzekeraars hebben een verwijzing nodig, dan wordt het vanuit je basisverzekering vergoed). Als dat niet genoeg helpt laat je dan beslist doorverwijzen naar de gynaecoloog voor een bandje.

Voor meer informatie over de Midurethrale sling kijk hier: https://www.degynaecoloog.nl/onderwerpen/midurethrale-sling-bandje-urineverlies/