How I Met Your Father #19

Ik kijk J. aan en hij kijkt mij aan. Door deze reactie weet ik gewoon dat het niet aan mij ligt. De trekker die ik die morgen nog zo netjes in de hoek tegen de muur had gezet stond nu tegen de wasbak aan. Van binnen schreeuwde ik. Wie is er in godsnaam in mijn huis geweest of was het wel iemand. Jullie zullen me wel voor gek verklaren, maar ik ben iemand die heel erg in het paranormale geloofd. Op dat moment was dat ook het gene waar ik aan dacht. Toch wisten J. en ik de gedachten van ons af te schudden.  We gingen toch behoorlijk gespannen naar bed. We praten nog even en doen het licht uit. Ik merk aan mezelf ondanks de gebeurtenissen dat ik toch lichtelijk aan het indommelen ben. 

Na 5 minuten horen wij voetstappen vanaf de zolder komen. J. en ik zitten tegelijk recht op in ons bed. "Hoorde jij dat ook?" vraagt J. aan mij. "Wat was dat?" vraag ik hem. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat we het ons misschien wel verbeeld hebben. We gaan weer liggen, maar dan horen we weer die voetstappen, nu lijken ze van de trap af te lopen.  Ik lig als verstijfd in bed en merk dat J. mij heeft vast gepakt. De held in hem zorgt ervoor dat hij toch uit bed stapt en gaat kijken. Ik sluip achter hem aan en merk dat ik J. als schild gebruik. Dan zwaait de deur van de trap naar de zolder met brute kracht open. Op dat moment heb ik mijn hart in mijn keel zitten en staan de tranen in mijn ogen.  Uit reactie rennen we samen de trap af naar beneden en voor we het weten staan we buiten. 

"Hoe kan die deur zo openslaan?" vraagt J. mij. "Er was niemand". Op dat moment kan ik alleen maar denken dat het toch misschien wel iets is wat niet goed is. J. pakt zijn telefoon uit zijn zak en belt zijn moeder. Hij legt het hele verhaal uit over de stoelen die verplaatst waren, het onbehagelijke gevoel, de trekker die opeens verplaatst was en de voetstappen en de deur die openzwaaide terwijl er niks te zien was. J. zijn moeder geeft aan dat we toch weer naar binnen moet. Met het lood in onze schoenen schuifelen we weer de woonkamer in. We zitten als verstijfd op de bank. Boven lijkt het alsof iemand heen en weer aan het rennen is en ik heb de neiging om mijn spullen te pakken en te gaan. Ik ben zwanger en wil niet dat mijn kind hier in dit huis geboren gaat worden. De moeder van J. probeert ons over te halen om toch weer naar bed te gaan. Maar J. staat op zijn strepen en wilt dat we opgehaald worden. Uiteindelijk geeft zijn moeder hieraan toe omdat ze door heeft dat wij echt geen minuut langer in het huis willen zijn. 

We gaan samen naar boven om al onze kleren te pakken. Gelukkig zat het grootste gedeelte nog in koffers dus dat kwam goed uit. We pakte snel onze spullen en zijn buiten gaan staan. Het leek eeuwen te duren voor de ouders van J. aan kwamen rijden. We zijn met zijn allen het huis terug in gegaan om te kijken of er een logische verklaring voor te vinden was. Ondertussen was het al 00:30 en iedereen was dood moe. We besloten naar het ouderlijke huis van J. te gaan en de volgende dag wel verder te kijken. Op het moment van wegrijden kijk ik naar het huis wat op de een of andere manier iets duisters had in het felle maanlicht. 

Een half uur later lagen we veilig in een warm bed. We hebben nog nooit zo dicht tegen elkaar aangelegen. We begrepen nog steeds niet wat er is gebeurd maar alleen al bij de gedachten daar te wonen kreeg ik de kriebels......