Hou vol, jij bent speciaal!

Sommige mensen hebben droomslapers vanaf het begin. Ik niet. Ja, daar kan ik heel kort en krachtig over zijn. Mijn kind heeft het 1e jaar van zijn leven bij ons op de kamer geslapen, waar niks mis mee is en heel fijn kan zijn, maar hij sliep nergens anders dan tussen ons in. Ook dat hoeft geen probleem te zijn, maar wel als je daardoor zelf niet kan slapen omdat je steeds een voet of een arm in je gezicht krijgt, je kind bijna het hele tweepersoonsbed in beslag neemt en dan 's ochtendsvroeg om 6 uur klaarwakker en vrolijk rechtop gaat zitten brabbelen terwijl jij nog in de kreukels ligt. 

Wij hadden een fijne co-sleeper naast ons bed geïnstalleerd toen ik zwanger was. Samen fantaseerde we hoe wij 's avonds naar dat kleine slapende hummeltje zouden staren. Niets was minder waar, want hij heeft er amper gebruik van gemaakt. Vanaf de eerste dag dat wij thuis waren was het brullen als hij in zijn bedje werd gelegd. Hoe onveilig ook, Sami heeft eigenlijk altijd tussen ons in geslapen vanaf dag 1. Hij voelde zich daardoor veilig en geborgen, sliep als een roosje en wij ook tussen de voedingen en nachtelijke poepluiers (héél veel poepluiers!) door.  

Na de eerste periode dat baby'tjes nog vooral alleen maar slapen, poepen en melk drinken, was het laten slapen van Sami altijd een gevecht. Soms waren we ruim een uur bezig en sliep hij nog niet. We probeerde hem steeds in zijn eigen bedje op onze kamer te laten slapen, maar hij werd dan na zijn eerste slaapcyclus na 3 kwartier weer wakker en kon dan niet zelf in slaapvallen zonder een van ons. Wij zaten dus soms vanaf 19.00 uur met Sami boven omdat hij alleen doorsliep in ons bed. Eerlijk is eerlijk, dat gaat je relatie ook niet in de koude kleren zitten als je eigenlijk geen tijd meer hebt voor elkaar en constant op je tenen loopt. De goedbedoelde adviezen vliegen dan ook om je oren "Hij is gewoon gewend dat jij meteen komt als hij huilt" of "Ach, je moet hem gewoon laten huilen. Je bent veel te lief voor hem." 

Wat iedereen doet moet hij natuurlijk zelf weten, maar ik ben geen voorstander van je kindje laten huilen. Ja, ik ben blij dat Sami weet dat zijn ouders naar hem toe komen als hij huilt, om hulp roept, of zichzelf niet prettig voelt. 

na 9 maanden ging het langzaam steeds beter. Ik ging het minder als een gevecht zien dat 4 keer per dag irritatie opwekte en meer als momenten dat hij ons nodig heeft omdat hij het gewoon nog niet geleerd heeft om zonder ons te zijn. 9 maanden warm bij mama in de buik, altijd in onze buurt, altijd geknuffeld worden en dan lig je ineens koud in je eigen bed. Ik besloot te stoppen met wiegen en hem naast mij zelf in slaap te laten vallen. Zo hebben we hem stapje voor stapje geleerd om in zijn eigen bedje te slapen en uiteindelijk zelfs op zijn eigen kamertje. Bloed, zweet en tranen, zo voelde het, maar we did it. 

Inmiddels is Sami 1,5 jaar en slaapt hij meestal goed, maar er zijn ook mindere dagen. Deze post heb ik gisteravond bedacht terwijl ik 1,5 uur naast zijn bedje op de grond heb gelegen met een lekker kussentje onder mijn hoofd. Hij heeft vannacht weer een keer bij ons op de kamer geslapen. Ik heb grotendeels van mijn zondagavond besteed aan het laten slapen van mijn kleine mannetje, maar er is zero irritatie en alleen maar liefde. Hij heeft mij nodig, denk ik dan. Als hij dan bij ons in bed ligt en dichter naar mij toe draait waardoor onze neuzen elkaar raken, zijn kleine handje dat mijn wijsvinger stevig vastpakt dan denk ik alleen maar: Ik ben er voor je, ga maar lekker slapen kleintje. 

Dus onthoud, elke keer als je er 's nachts uit moet, elke keer als je kleintje niet wil slapen en je met je handen in het haar staat, herinner jezelf dan: Hou vol, jij bent speciaal.. je kindje wil gewoon nog even bij jou zijn.