Hoe vertel je het...

Een post-patum depressie en een angststoornis luidt de diagnose om mevrouw maandag de bevalling op te wekken en te starten met medicatie. De woorden werden alweer 10 maanden geleden uitgesproken maar ik herinner me het nog als de dag van gister. Maar hoe vertel je je naasten dat je psygisch in de war bent, zullen ze het wel begrijpen? Willen ze het wel begrijpen?

Om het even wat begrijpelijker te maken zal ik bij het begin beginnen.

November 2010,het begin van een nieuw leventje we kunnen nu eindeljk zeggen we zijn zwanger. Dolgelukkig en dolblij met het nieuws is iedereen in onze omgeving. Alle mensen leven je zwangerschap met je mee, en hij is onbezorgd .

Tot ik aankwam bij 29 weken zwangerschap. Onze kleine jongen beweegt bijna niet tot helemaal niet. Na dit aangegeven te hebben bij de verloskundige begon het. Naar het ziekenhuis en aan de ctg, de kleine is inderdaad veel te rustig en vertoon weinig activiteit. De hartslag, vertoont "badkuipen" zo genoemd door het personeel . Dat werd dus een opname met constante ctg registratie . En de gevreesde longrijpingsprikken. Ik ben opzich echt geen miep als het gaat om naalden, maar deze krengen doen ttoch echt wel verrektes pijn. Gelukkig de zwangerschap kunnen rekken tot 38 weken. Met vele ziekenhuisbezoeken en opnames tussendoor. Ze besloten dat het wel mooi was geweest en de kleine man er uit mocht komen, na 30 uur weeën en een flinke knip was hij er dan eindelijk, ons mannetje, zo mooi zo perfect. Maar waarom staat zijn borstbeen scheef? En zijn zijn vingertoppen blauw? Allemaal vragen waar we als kersverse ouders mee zaten. Toch maar even de kinderarts erbij en na laten kijken. Zijn oordeel niks aan de hand ,dat trekt wel weer bij. En weg was meneer de arts weer. Oke dachten we nog hij heeft verstand dus het zal wel in orde zijn. Maar alles bleek minder waar na een half uur zag ons mannetje zo grouw dat de zaalverpleegkundige snel de noodbel indrukte. Binnen no time stond de kamer vol en binnen no time zat ik daar helemaal alleen, mijn man was mee met de kleine. 

Die anderhalf uur alleen in de kamer, teveel om over na te denken. Kersvers als moeder , maar toch helemaal alleen. En toen ging het mis, de gedachten bleven maar komen. Gedachten die je eigenlijk niet hoort te hebben. Ik was er heilig van overtuigd dat die dag dat ik mijn kindje op de wereld had gezet, ik hem ook weer af zou moeten staan. 

Toen eindelijk na anderhalf uur kwamen de arts en mijn man terug naar mij, de deur werd gesloten en ik moest maar rustig luisteren naar wat hun te vertellen hadden. Mijn man was doodsbleek en de arts had een ernstig gezicht. Toen was ik er al helemaal zeker van , hij is er niet meer. 

Gelukkig hadden de artsen zijn leven kunnen redden maar hij lag wel in kritieke toestand. Zijn longen bleken onvolledig gegroeid te zijn en hij moest dus met spoed aan de beademing gelegd worden, ook zijn zuurstofgehalte was bij aankomst op de couveuse afdeling maar 46 procent en zijn leven hing dus aan een zijde draadje. Niemand wist of hij het zou redden en of hij iets over zou houden aan het zuurstoftekort.

Alle informatie die ze toen gaf ging als een roes aan mij voorbij, ik dacht alleen aan mijn kleine mannetje en wilde dolgraag naar hem toe. Gelukkig mocht ik dat ook daarna gelijk, ik kwam aan en daar lag hij dan. Ons mannetje aan aan die kabeltjes en apparaten. Hij leek niet eens meer op wat hij was, hij zag er zo ziek uit zo zielig zo klein.

De eerste 24 uur gingen voorbij en langzaam bij beetje liet hij zien wat voor een vechtersbaasje hij was.  Met sprongen ging hij vooruit en hij was niet meer kritiek. En na 6 lange en slopende dagen mocht hij van alle toeters en bellen af, en daar was hij weer mijn mooie zoon. Sterk , dat heeft hij zeker bewezen. Maar nogsteeds was ik bang om hem kwijt te raken. Na 8 dagen mochten we hem mee nemen naar huis en konden we eindelijk een gezin zijn , gelukkig en onbezorgd. (Teminste zo leek het van de buitenkant) IRDS bleek achteraf de oorzaak te zijn van de onrijpheid van zijn longen, dit komt zeer zelden voor bij kinderen van een zwangerschapstermijn van 38 weken. 0,003 procent bij jongens en 0,001 procent bij meisjes.Onze vent had dus gewoon echt pech gehad. 

Ik heb die tijd achter me gelaten, want voor buitenstaanders is het zo lastig te begrijpen. Zelfs voor degene dichtbij is het moeilijk. De enige reacties die je krijgt zijn: maar het gaat nu toch zo goed met hem. 

Na een half jaar bleek ik weer zwanger, een hele schok. Hoe kon ik nu alweer zwanger zijn? (Best een stomme vraag achteraf gezien)  Maar ik was totaal niet blij met dit gegeven. Ik dacht zelfs na om abortus te plegen, alleen mij kennende zou ik dit nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. 

De zwangerschap verliep verder en ik had al menig echo gehad. Alleen de gedachtes gingen ook steeds verder, ik sliep bijna niet en moest ook de zorg voor het huishouden en de kleine man bijhouden. Ik leefde in een automatische piloot en voelde me leeg, ondanks het kleine kindje in mijn buik.  Hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer ik me verzette tegen het mensje in mijn buik, en hoe erger de gedachtes werden.

In mijn hoofd had ik alles al klaar voor haar (we wisten inmiddels dat het een meisje werd) begrafenis. Van A tot Z alles was in mijn hoofd al geregeld, het hoefde alleen maar uitgevoerd te worden als het zover was. De band met het mensje was er totaal niet. Want ik was toch alleen maar zwanger om haar daarna te moeten afgeven. 

Mijn verstand was gelukkig zo sterk om te weten dat dit niet in orde was, dit was ik niet meer. Deze vrouw was totaal anders, en daarom ben ik begonnen alles op te schrijven.  Vier volle dagen heb ik alle gedachtes opgeschreven, de begrafenis uitgewerkt en het op een avond overhandigd aan mijn man. 

Dit was het moment dat het balletje begon te rollen, wat ik niet kon deed hij voor mij . Hulp zoeken zodat het weer beter zou gaan in de toekomst. Verloskundige/Gyn , de psychiater, huisarts. Alles werd ingeschakeld om mij hulp te kunnen bieden tegen die vreselijke gedachten die rond bleven spoken.  

Na 2 weken onderzoek en flink veel gesprekken werd toen de knoop doorgehakt, ik zou met 37 weken gaan bevallen zodat ze mij nog meer konden helpen.

En ja hoor met 37 weken ben ik na een supersnelle bevalling van amper 4 uur en maar 2 keer persen bevallen van onze mooie meid. Ze hebben haar gelijk nagekeken, en alles ging goed. Ook de eerste nacht ging het perfect en ons meisje was helemaal gezond. 

Iedereen was door het dolle heen, een gezond klein meisje. Het enige wat ik zag was gewoon een kindje, superschattig maar het voelde totaal niet van mij. Ze zou zo van iemand anders geweest kunnen zijn.  Ik dacht alleen maar, haal haar hier weg dan kan er ook niks met haar gebeuren en hoef ik me niet te binden. 

Nu 10 maanden later heb ik het nog steeds af en toe moeilijk, maar de band met mijn meisje heb ik zeker opgebouwd. Ze is een gezonde en vrolijke meid, die nog steeds groeit op mama's melk. Dat is ons moment, onze binding, ons geluk. Ook onze kleine jongen groeit als kool en loopt zelfs voor in zijn ontwikkeling, hij heeft niks overgehouden aan zijn tekort aan zuurstof.

Nogsteeds ben ik zeer bang dat er iets met een van de kleintjes kan gebeuren, en nogsteeds voel ik me niet helemaal mezelf. Maar het begin is er en nu ben ik er langzaam meer geluk van aan het inzien. Ik kom er wel dat weet ik zeker , en mijn naaste (buiten mijn man om) weten nog steeds niet alles. 

Er komt een dag dat ik van de medicatie af kan en daarna kan zeggen : IK BEN WEER MEZELF .