Hoe het allemaal begon... het ongeluk

Code geel, of was het oranje? Ik weet het oprecht niet meer maar met een detacheringscontract en een schuldsanering die voor mijn gevoel in mijn nek hijgde, puur gevoelsmatig het was vooral mijn eigen gevoel dat ik het voor mijn kind afgerond wilde hebben, ging ik werken. Het advies was 'niet de weg op tenzij strikt noodzakelijk'. Het viel voor mij wel onder strikt noodzakelijk, ik wilde mijn kind immers alles bieden wat hij nodig had en dat was niet een ouder met 50€ weekgeld om alles van te doen. Ik had net na 2,5 jaar een eigen paleisje, was net tante geworden. Voor mijn gevoel de situatie met ex achter mij gelaten, daarbij zat hij vast dus tja het voelde alsof ik de wereld aan kon. Bij gebrek aan banen die op wat schappelijkere afstanden lagen als alleenstaande ouder, betekende het wel 90 km enkele reis. Maar ik hoopte dat ik in de tussentijd een baan dichter bij huis kon vinden, iedereen zei nou eenmaal je vind makkelijker een baan wanneer je een baan hebt, en de inkomsten had ik nou eenmaal nodig om het verleden af te kunnen sluiten. Die 15 januari kreeg ik zelfs nog een telefoontje van een vriendin en haar ouders, of ik ging werken en zo ja, of ik echt wel voorzichtig wilde zijn onderweg. Uiteraard was ik voorzichtig onderweg en de heen weg ging eigenlijk nog best prima ook al duurde het nogal lang voor ik op bestemming was. Eenmaal op kantoor merkte ik al snel dat het de juiste beslissing was, werk gezien dan, want mijn collega werd gebeld en te verstaan gegeven dat hij gewoon op kantoor verwacht werd.Goede beslissing geweest dus in de ochtend zou je denken...daar dacht ik in de avond alleen wel anders over.Aangezien de heenweg al lang duurde wel met mijn ouders afgesproken dat zij mijn zoon van de opvang zouden ophalen.

Ik had het grootste gedeelte van de route er al op zitten en hoefde nog 1/3 deel te gaan toen het mis ging. Ik heb diegene die mij aanreed niet zien aankomen, al had dat waarschijnlijk niet kunnen voorkomen dat ze mij geraakt had. Maar voor mijn gevoel werd ik vanuit het niks aangereden, voor mijn gevoel heb ik vooral heel hard geschreeuwd maar kan het aan niemand navragen. Wat ik wel nog heel goed weet is dat ik na de klap achter mij een auto zag tollen en ik in gedachte mijn vroegere rij-instructeur hoorde zeggen: "gas los laten, niet remmen, stuur vasthouden, licht terugsturen anders ga je tollen en remmen op de motor". Het heeft ongeveer 200meter geduurd voor ik de auto veilig in de berm heb kunnen parkeren. Wat en waarom was mij op dat moment nog niet duidelijk, wat wel duidelijk was dat het autostoeltje van D een andere plaats in de auto had gevonden, net als het klepje van de asbak en nog wat andere spullen. Toen ook de andere partij de auto in de berm had staan werd onder andere dat al snel duidelijk. Het verkeer op de weg reed gewoon door. Ik herinner me nog de pijn en angst die ik voelde, op dat moment alleen mijn heup, rug, nek en hoofd. Ze gaf direct aan dat ze geschrokken waren, mede omdat ze een autostoeltje door mijn auto zagen vliegen, maar maakte ook duidelijk dat ze enorme haast had want je moest naar het vliegveld. Ze wilde eigenlijk geen schadeformulieren invullen waarop ik de politie heb gebeld, de mannelijke medepassagier ging ondertussen lopend verder. Echter ondanks dat ik aangaf dat ik hulp nodig had, dat ik duizelig was en enorm veel pijn had en ze geen schadeformulier in wilde vullen kwamen ze daar niet voor. Dat de schrik er echt wel goed in zat kwam ik pas later achter, want waar ik zat te bedenken hoe iets van het schadeformulier in het Engels vertaald moest worden, bleek de Engelse vertaling er gewoon bij te staan. Hoe het nou was gekomen, we reden op een tweestrooks-weg en ze wilde mij inhalen omdat ze snel op het vliegveld moest zijn en nog iemand moest ophalen. Ze heeft getracht van rijstrook te wisselen zodat ze mij kon inhalen maar door een te hoge snelheid in combinatie met de sneeuw en gladheid heeft ze dat niet gehaald. Uiteraard wist ze na het invullen niet hoe snel ze verder moest komen, waarbij ze nog net niet opnieuw een ongeluk veroorzaakte met wegrijden. Met nog 3% op mijn telefoonaccu en geen lader in de auto ben ik met enorm veel pijn en moeite door gereden naar mijn ouders om naar mijn zoontje te gaan. Continue bang dat er nog iemand te weinig rekening hield met de weers- en wegomstandigheden of ik de controle kwijt zou raken door diezelfde weers-en wegomstandigheden danwel omdat er schade was aan de auto die ik nog niet had gezien en waardoor ik de auto niet onder controle zou kunnen houden en ik dan niemand kon bereiken vanwege een lege batterij. Wat was ik enorm blij om D in mijn armen te hebben en te knuffelen. Daarna ben ik naar mijn eigen huis gereden en is de oudste bij mijn ouders blijven logeren zodat ik de volgende ochtend in ieder geval naar de huisarts kon. Mijn toenmalige vriend zou naar mijn huis komen, daar aangekomen kreeg ik voornamelijk het verwijt te horen waarom ik niet naar hem was gereden want dat was dichter bij waar het ongeluk gebeurde. Alsof je je dat realiseert op dat moment als het enige wat je op dat moment wil naar je kind toe gaan en hem vasthouden is omdat net zijn stoeltje door de auto ging. Begrip voor mijn gevoelens daarin waren er niet, het ging vooral om zijn gevoelens dat ik mijn kind op plek 1 zette ipv hem.