Hierbij verklaar ik het koorseizoen voor gesloten

Koorrepetitie

Het zomerseizoen breekt aan. Op tv zijn de cliffhangers in volle gang, de naschoolse activiteiten gaan hun afrondende fase in en zelfs de kerk doet eraan mee. De cliffhanger was een meditatieve dienst. Als koor zongen we drie liedjes. De rest werd gedaan door een speciaal gastkoortje. Gemengde reacties levert dat op. Onze laatste koorrepetitie is geweest. We zingen alvast een lied voor de zomerdienst en we oefenen de drie liedjes die we tijdens de laatste dienst zingen. We sluiten het seizoen af met een drankje. Even tijd om uitgebreid bij te praten.

Geen oppas

Geen repetitie in juli en augustus. Dat betekent dat we op donderdagavond voorlopig geen oppas nodig hebben. Dus nemen we de laatste weken steeds afscheid van de lieve meiden die het afgelopen seizoen weer klaarstonden zodat ik kon zingen. Heel fijn. “Kom je volgend jaar weer?” en het steevaste antwoord is: “Ik wil het wel graag, maar moet afwachten hoe mijn rooster eruit ziet!” We wachten het dus inderdaad maar even af. Ik hoop maar dat we niet weer op zoek moeten naar een nieuwe oppas. Stiekem hopen we ook dat een oude oppas die gestopt was vanwege haar stage, dit jaar weer beschikbaar is. Dan hebben we helemaal een geweldig team.

Het Twiske

Na de laatste dienst is er een picknick in natuurgebied Het Twiske, met de gezinnen die meegaan naar het familieweekend van de Dominicus. Eind september is dat en daar verheugen we ons nu al op. In de auto naar Het Twiske, zucht Dunya: “Ik ben wel blij dat we naar deze kerk zijn gegaan!” Ik schiet in de lach. “Eindelijk!” zeg ik. “Het heeft twee jaar geduurd, maar dan ben je wel echt om!” Dunya zucht maar eens. “Mama, niet overdrijven. Ik vond het moeilijk om afscheid te nemen en het eerste jaar miste ik Rosa heel erg. Maar ik heb het wel altijd leuk gevonden in de Dominicus!” De overstap van de Ekklesia naar de Dominicus had wel wat voeten in de aarde, twee jaar geleden. “Voor mijn gevoel is het veel langer geleden, heb jij dat ook?” vraag ik Dunya. Die is het daar wel mee eens.

Ekklesia

Iemand stelde voor dat ik nog af en toe kwam meezingen in de Ekklesia. Een tussenweg. Ik heb het heel even overwogen en daarna verworpen. Natuurlijk miste ik mensen in het koor, maar juist daarom moest ik vol gaan voor een plekje in onze nieuwe kerk. Niet blijven staren op wat vroeger was. Niet stilstaan in het verleden. Ik ga iets nieuws beginnen, het is al begonnen! Merk je het niet? Ja ik merkte het wel. Een nieuwe tijd. Af en toe mensen van mijn oude koor zien is leuk, maar om in twee koren te gaan zingen, in twee kerken mee te doen, dat is niet opnieuw beginnen. Loslaten moesten we en dat deden we. Soms in tranen, vaak met vreugde. En als er dan toch tranen kwamen waren die meestal van ontroering of opluchting. Kijk, het was niet makkelijk, mee deze stap heeft ons goed gedaan!

Dirigent

Ik moest wennen aan een nieuwe dirigent. En toen vertrok zij ook nog eens halverwege het seizoen. We kregen een heleboel gastdirigenten totdat één van die gastdirigenten besloot om te blijven. Iedereen blij. De stemtest ging deze keer beter dan de vorige. Toen ik net in het koor kwam moest ik voorzingen en schoot ik zo in de stress dat ik heel vals zong. Ook voor deze stemtest had ik slapeloze nachten, terwijl anderen mij moed inspraken. De eerste datum ging niet door. De dag ervoor was ineens mijn stem weg. Wat een ramp! Ik zou oefenen met de muziekjuf, maar dat ging niet lukken. Ik kon niet eens praten. Uiteindelijk doe ik de stemtest op Aswoensdag en ik ben niet ontevreden. Het ging best goed vind ik zelf en opgelucht zoek ik Dunya op en gaan we naar huis.

Laudate

Deze dirigent lijkt een beetje op die van mijn oude koor. Gedurende het jaar hoor ik steeds vaker dat ze samenwerken. Dat verklaart wel waarom de manier van dirigeren soms vertrouwd voelt. Het is heerlijk om te zingen. De sfeer is goed en de muziek spreekt me erg aan. Dunya heeft het naar haar zin met de oppas en daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Hoewel…. Op een dag krijg ik een sms’je van Dunya: “Kom nu thuis!” Ik schrik me rot en bel haar op. “Wat is er aan de hand?” De oppas doet vervelend, want ze moet naar bed en dat wil ze niet. “Wil je nooit meer zulke berichtjes sturen als er niks aan de hand is? En ga gewoon naar bed nu!” zeg ik boos door de telefoon. “Ik ben gewoon het koor uitgelopen!” Dunya is natuurlijk niet onder de indruk. “Welk lied was je aan het repeteren?” vraagt ze. “Laudate omnes gentes” antwoord ik. Een Taizé nummer dat we in de vorige kerk zo vaak zongen dat we het wel kunnen dromen. “Ach dat ken je toch uit je hoofd” zegt ze onverschillig. Maar de boodschap komt over, zulke acties haalt ze niet meer uit.

Zomerdiensten

In juli en augustus zijn de zomerdiensten. Ook daar is een koor. Iedereen die kan zingen en de liederen kent mag meedoen. De zomerdiensten zijn alleen wel anders dan de gewone. Er is geen kindernevendienst en het is allemaal wat minder uitgebreid. Een lezing en zingen, brood en wijn. Dunya gaat achter zitten om te kleuren of te knutselen. Er zijn geen repetities, maar als je om tien uur komt, dan mag je meedoen. De liederen zijn bekend en niet al te moeilijk. Er hangt wel een leuke sfeer. Weer heel anders dan in de reguliere diensten. Het voelt relaxed. “We gaan toch niet elke week?” vraagt Dunya. “Nee, we zijn ook een keer op vakantie en op je verjaardag gaan we ook niet, want dan doen we andere dingen!” Ze haalt opgelucht adem.

Loslaten

Ik ben blij dat ik het zingen in de zomermaanden niet helemaal hoef te missen. Het scheelt oppaskosten en andere stress, maar het is ook wel fijn om één avond in de week iets voor mijzelf te doen. Als ik een keer niet kan omdat ik ziek ben of omdat ik op cursus moet of omdat de oppas niet kan, baal ik enorm. Die ene avond in de week, die is me erg dierbaar. Ik geniet van het zingen en van het samenzijn op donderdagavond. In de zomermaanden mis ik dat, maar geniet ik ook erg van het feit dat we niet hoeven te haasten. Volgend jaar wordt het weer anders. Dan heeft Dunya tot half zeven ballet en moet ik om half acht de deur uit. Misschien moet ik haar als het om die tijd nog licht is, leren om alleen naar huis te komen, dat scheelt weer tijd. En ze wordt groot. Loslaten, dat geldt ook op dit gebied. Al blijft het lastig om in te schatten wat wel en niet kan qua zelfstandigheid.

Kerk

Eerst maar eens de zomer doorkomen. Even ontstressen. Proberen om met Dunya om tien uur in de kerk te zijn. Altijd een uitdaging om ergens op tijd te komen met haar. Zeker als het voor haar niet zo nodig hoeft. Of als ze moe is. Of als ze teveel prikkels om zich heen heeft. En die zijn er genoeg in dit huishouden. We zullen zien. In de zomer maar even niet te druk maken om allerlei dingen. En gewoon lekker doorgaan met zingen, op zondag. Daar ga ik dan maar extra van genieten. En terwijl ik zing, kan Dunya lekker kleuren of knutselen in de pastorie. Dan doen we allebei iets wat we leuk vinden en toch vlakbij elkaar.