Het veroordeelde ei

Om het maar even op de eitjes te houden schrijf ik nu mijn blog over mijn veroordeelde ei.

Sommige mama`s zullen zich wel even op hun koppie moeten krabben, maar voor elke mama die het hier een beetje gevolgd heeft de afgelopen tijd weet precies waar ik het met mijn ei over heb.

Mijn man en ik zijn al 8 jaar gelukkig. We hebben samen 3 kids waarvan de jongste van ons saampjes is.  Op zich niets om over te oordelen toch, maar nu komt oordeel nummertje 1.

Mijn man en ik schelen ruim 19 jaar. Iets wat erbij velen niet goed in gaat. En dan komt oordeel nummertje 2.

Daarvoor zal ik een stukje in mijn persoonlijke geschiedenis moeten duiken. Niet alleen om het allemaal duidelijk te maken maar ook om aan die 200 woorden te komen.

In de zomer van 1999 zijn mijn ouders gescheiden. Mijn broer en ik zagen dit al aankomen, maar toch blijft het een klap in je gezicht. mijn moeder had ondertussen al een nieuwe vriend en twee dagen na de aankondiging van de scheiding vertelde ze ons dat ze zwanger was. Mijn broer was boos maar ik was euforisch. Dit was mijn kans op een zusje. Ik ben op gegroeid tussen 1 broer en 2 broertjes dus een zusje was heel erg welkom.

Mijn moeder heeft het huis verlaten en ik ben samen met mijn broertjes bij mijn vader gebleven. niet zozeer dat ik nu een goede band had ( lees geen band) met mijn vader maar omdat mijn broertjes ook bij mijn vader bleven en ik niet mijn broertjes kwijd wilde raken.

Na een paar weken bij mijn vader gewoond te hebben ging het echt niet mee. we hadden om de haverklap ruzie om de domste dingen.  Ik ben toen bij mijn moeder en haar nieuwe vriend gaan wonen. Dit heeft mij heel veel gekost. Omdat ik dus de kant koos van mijn moeder bestond ik van de een op de andere dag niet meer voor mijn vader en zijn familie. Ik kreeg mijn broertjes ook niet meer te zien.

In het voorjaar van 2000 werd mijn (half) zusje geboren. O wat was en ben ik toch wijs met haar. Ze was en is mijn alles. het zusje waar ik zo lang op gewacht heb. helemaal omdat ik mijn broertjes niet meer zag was mijn zusje heel belangrijk voor me.

Op een gegeven moment heb ik tegen mijn moeder en mijn stiefvader gezegd. "mochten jullie ooit gaan scheiden, dan blijf ik bij de gene die de kind(eren) houd" In de winter van 2002 werd mijn (half)broertje geboren. In het begin vond ik het heel moeilijk om hem vast te houden. Hij herinnerde mij te veel aan mijn broertjes die ik was kwijt geraakt en durfde mij om die reden niet te binden aan mijn broertje. Na een paar weekjes was dat voorbij en was ik net zo wijs met hem als met mijn zusje.

Het is het najaar van 2003 3 dagen voor mijn verjaardag. ik zit op school en wordt de klas uit geroepen want er is telefoon voor mij van mijn broer!!!????

"He heb je het al gehoord?" Vraagt hij aan mij? "wat bedoel je nee ik heb niets gehoord" was mijn antwoord. "Mama gaat weer scheiden, heeft ze jou dat niet verteld?"

Dit gesprek zal ik nooit vergeten. hoe kan het dat mijn broer die al een paar jaar geen contact meer had met mijn moeder nou eerder weten dan ik dat mijn thuis situatie weer uit elkaar zal vallen. waarom is hij op de hoogte gebracht en ik niet??

Die middag word ik opgehaald door mijn stiefvader die ook aan mij verteld dat ze gaan scheiden. Mijn moeder bleek alweer een nieuwe vriend te hebben.

Mijn broertje en zusje bleven bij mijn stiefvader wonen en ik dus ook.

Mijn moeder vertrok met haar nieuwe vriend naar duitsland en de grote strijd om de omgangsregeling en hoofdverblijfplaats barste los.  Nu 10 jaar verder zitten we nog steeds in die strijd. Mijn moeder is onder tussen hertrouwt met haar nieuwe vriend en woont nu in spanje.

Al die jaren ben ik bij mijn stiefvader gebleven en samen zorgen voor twee kids schept een band, een heel diepe band.  Na bijna een jaar samen gewoont te hebben met mijn ex stiefvader begonnen mijn gevoelns voor hem meer te worden. Dit was niet alleen bij mij het geval ook bij hem was dit zo. In het begin hebben we er veel over gesproken en geprobeerd het te stoppen. de situatie was immers wel een beetje vreemd. Ruim 19 jaar verschil en hij was mijn stiefvader geweest. Maar liefde gaat waar het niet gaan kan en er tegen vechten maakte ons eerder ongelukkiger dan wat anders. Na een tijdje geprobeerd te hebben onze gevoelens te bedwingen hebben we het over de andere boeg gegooid. We voelden nou immers heel veel voor elkaar en er tegen in gaan had geen zin meer.

In maart 2005 heb ik mijn oma opgebeld. "oma ik moet je wat vertellen, maar als ik jou was zou ik eerst maar even gaan zitten" en toen kwam mijn hele verhaal.  Dat we verliefd zijn op elkaar en dat we gaan kijken waar deze relatie ons gaat brengen."Lieverd ik zag dit al aankomen en ook al is het een beetje vreemd, als jullie maar gelukkig zijn. Want daar gaat het om in de liefde" O wat was ik blij dat mij oma dit goed opving. Ze was na alle ellende nog het enige familielid waar ik contact mee had.

Ondertussen zijn we alweer bijna 8 jaar verder en nog steeds ben ik zielsgelukkig met mijn man. De kinderen weten precies hoe de vork in elkaar steekt en als straks mijn kleine man oud genoeg is om het te begrijpen zal ook aan hem alles worden uit gelegd.

Voor de buiten wereld hebben wij onze relatie nooit verborgen gehouden wat er wel voor zorgt dat veel mensen oordelen en niet alleen ons ook onze kinderen die er helemaal niets aan kunnen doen hebben er last van gehad. Vriendjes die niet mochten spelen bij ons omdat het niet klopte die relatie. mijn man die voor pedofiel werd uit gemaakt. De kids die niet op feestjes werden uit genodigd en er zelfs mee gepest werden op school.

In het dorp worden we nog door velen met de nek aan gekeken op een of andere manier gaat het er niet in, maar onder tussen heb ik ook heel fijne vrienden en kennisen gevonden die de situatie wel snappen en wat ruimer denken.

Oke onze situatie is vreemd, maar dat is rivella ook en dat wordt ook goed verkocht lol

Het leuke hier aan is wel dat de kids een dubbele band hebben met hun broertje want hun broertje is ook tevens hun neefje. En mijn zoon kan zeggen dat hij de zelfde broer en zus heeft als zijn moeder welk kind kan dat nou zeggen?

Zo dat was mijn ei. Ik heb altijd gezegd over mijn leven kun je een soap schrijven en dit was maar een klein hoofdstukje uit mijn grote soap leven