Het verhaal over ons stilgeboren zoon*: de antwoorden

Twee jaar terug heb ik een stel leren kennen. Bij hun thuis stond een tafel met kaarsjes, naambordje, een fotolijstje met een fotootje van een pasgeboren meisje erin, engeltjes beelden en verse bloemen. Toen zij vertelden over het verlies van hun dochter, heb ik die angst altijd bij mij gedragen als een nachtmerrie. Hun dochtertje was hun eerste kindje. Zij hadden gekozen voor een thuisbevalling en dit was geen probleem. De hele zwangerschap verliep namelijk goed, dus er was geen reden om actie te ondernemen. Tijdens de bevalling kwamen er al enkele complicaties, waarna zij met zuurstof tekort is geboren. Met een traumahelikopter is zij naar het ziekenhuis gebracht. Waar ze enkele uren later is komen te overlijden.

Nu zal je wel denken: 'Geboorte en overlijden liggen ver uit elkaar en de kans dat zoiets gebeurt is enorm klein.' Dat valt eerlijk gezegd vies tegen. Na veel te hebben gelezen, te hebben onderzocht en erover te hebben gepraat ben ik erachter gekomen dat de babysterfte behoorlijk hoog ligt in Nederland. De angst om je baby te verliezen is niet geheel onrealistisch. Al moet deze angst je geluk niet in de weg staan natuurlijk.

Einde zwangerschap en de bevalling

Ik zal je nog kort mee terugnemen naar de laatste weken van de zwangerschap en de bevalling van onze zoon.

Met 36 weken heb ik mijn laatste groeiecho gehad. Ik kreeg groeiecho's vanwege een vals positief NIPT uitslag. De eerste NIPT afname was niet gelukt en bij de tweede kwam Trisomie 18 uit. Na GUO's met 17 en 20 weken en een vruchtwaterpunctie kwam eruit dat er geen sprake is van Trisomie 18. Een hele opluchting! Onze zoon was gezond. Echter moesten wij rekening houden met een minder goed functionerende placenta, waardoor onze zoon minder goed zou kunnen groeien. Uit de groeiecho's bleek dat hij prima volgens zijn curve groeide. Uiteindelijk klopte dit ook, want bij de geboorte met 39 weken en 4 dagen was hij 51 centimeter.

De groeiecho met 36 weken was goed en met 38 weken had ik mijn laatste controle. Alles zag er goed uit. Een droom zwangerschap zonder complicaties. Geen reden om ons zorgen te maken. Het was vaderdag, zondag 19 juni om 19 uur toen mijn vliezen spontaan thuis braken. Ik hoorde een knak, waarna bij opstaan water langs mijn benen liep. Op dat moment heeft mijn man alles in gang gezet om voor de bevalling te regelen. De spullen waren gepakt en de auto was ingeladen, werk was op de hoogte gebracht, de verloskundige was onderweg en ik had schone kleren aangetrokken. 

De eerste controle was om 19:30 uur. De verloskundige kwam bij ons langs om te controleren hoe het vruchtwater eruit zag en om de blaascontrole te doen. Je blaast dan op de achterkant van je hand om te kijken of er nog vruchtwater uitkomt lopen. Dit was het geval en het vruchtwater was schoon. Ze controleerde mijn bloeddruk, mijn pols, hartslag van onze zoon met de doppler en gaf aan nog niet de ontsluiting te controleren ivm infectiegevaar. Nadat alles was goedgekeurd, gaf ze aan dat ze we nog niet naar het ziekenhuis hoefden en we gewoon verder konden met waarmee we bezig waren. 

Om 22:30 uur kwam ze terug. Weer hetzelfde riedeltje: bloeddruk, pols, doppler en alles goedgekeurd. Wij konden de nacht in. Ze zou om 8 uur 's ochtends terugkomen, maar mocht er iets zijn dan konden wij bellen.

Het was 5 uur 's nachts wanneer ik de rugweeën niet  meer volhield. Elke positie heb ik geprobeerd en de rugweeën voelden niet goed. Ik maakte mij zorgen. Dus heb mijn man wakker gemaakt, wie gelijk de verloskundige heeft gebeld. Na driekwartier was ze bij ons. De weeën waren ongelooflijk sterk. Zelfde riedeltje: bloeddruk, pols, doppler en dit keer de ontsluiting. Een kleine 2-3 centimeter na 10 uren rugweeën weg te puffen. Ik wilde naar het ziekenhuis en gaf dit aan. Wij stonden er klaar voor. Dit was onze wens. Echter werd dit verzoek afgewezen.  

Op dat moment nam ik het advies van de deskundige aan als feit: "zij zal het wel beter weten dan ik als leek." Ze vertelde dat we eerst een halfuur zouden doen om in het ziekenhuis te komen, een controle zou dan ook laat zijn en er wordt toch geadviseerd om je ontsluiting af te wachten tot het op 6-7 cm zou zitten. Ik baalde enorm en liet dit ook weten, maar ik had geen pijnstilling nodig en er was geen sprake van urgentie. Dus we luisterden. 

Om 8 uur kwam de verloskundige voor de laatste keer. Van 6 tot 8 uur heb ik 2/3e van de tijd mijn rugweeën liggend op de bank opgevangen met een pittenzak op mijn rug. Het laatste kwartier heb ik onder de douche gestaan, waarna de verloskundige boven de check kwam doen. Bloeddruk, pols en doppler. Alleen op dat moment zocht ze met trillende handen de hartslag. We keken elkaar aan en wisten alledrie dat het mis was. De verloskundige belde beneden het ziekenhuis, ik kleedde mij aan en liepen naar beneden. Ze gaf aan dat we direct naar het ziekenhuis moesten. Zij in haar autootje en wij in die van ons, waarna we voor de eerste rotonde teruggebeld zijn om met de ambulance te gaan. Terug thuis moest ik op de bank liggen waarna ze weer met de doppler zocht. Niks. Ze voelde met haar handen en zou al de navelstreng hebben gevoeld. Op dat moment waren de ambulancebroeders er al bij om mij op de brandcard te leggen met mijn billen op een van onze pannen. De verloskundige is aan het voeteneind blijven zitten met haar vingers drukkend in mijn vagina om de baby terug te duwen. 

Al dit mocht niet baten en achteraf voelt het als wat nalatigheid. Was er juist gehandeld? Had dit voorkomen kunnen worden? Had ik naar mijn gevoel moeten luisteren?

Terug in het ziekenhuis na 6 weken

Vandaag was de dag waar ik naartoe heb geleefd. Het alles beslissende moment. 

21 juli kreeg ik een enorm pijnlijke eisprong en 29 juli werd ik weer voor het eerst ongesteld. Mijn cyclus was weer normaal, ondanks dat het pijn deed. Het was vreemd, confronterend enigszins en gewoon k*t.

We zijn naar het ziekenhuis gereden. Al vanaf de geboorte heb ik hier veel over nagedacht. Hoe zou het zijn? Zouden we in de wachtkamer gezet worden bij allemaal zwangere vrouwen? Hoe zou het voelen? Zou ik boos worden? Hoe ga ik reageren?

Eenmaal in het ziekenhuis liepen wij door de gang waar een verpleegkundige mij met een rolstoel naar buiten heeft gereden. Ik voelde het zweet lopen. Ik kreeg het benauwd. Net of mijn keel werd dichtgeknepen. We liepen langs wachtruimtes en waren net in onze wachtruimte waar de paniek mij overviel. Een lieve oudere dame begroette ons, maar ik raakte in paniek. Ik zag op een televisiescherm iets staan over miskramen. Er hingen posters met dikke buiken over onderzoeken doen tijdens de zwangerschap. Ik herinnerde mij dat ik in deze wachtruimte zat toen ik 6 weken en 4 dagen in verwachting was van onze zoon. Met moeite hapte ik naar lucht, tranen rolden over mijn wangen. De paniek sloeg in als een bom en heb alleen maar gehuild. Mijn ogen stijf dicht gedrukt en niet meer gekeken. Op het moment dat we werden opgeroepen heb ik alleen naar de grond gekeken. De arts aankijken, wie ons het slechte nieuws heeft verteld en alleen maar zakelijk kan zijn, kon ik niet. 

In de spreekkamer kwam ik langzaam weer bij, maar haar aankijken, dat kon ik nog steeds niet. Dit had tijd nodig. Ze vroeg hoe het ging in een zachte stem. Net of haar normale stem het glas zou breken. Echter deed dit iets met mij. Het maakte mij boos, omdat het bij mij verkeerd aan kwam. Het gesprek voelde onprettig en onnatuurlijk. Ze vroeg of wij hulp wilden en of wij er goed met onze omgeving over konden praten. 

Uiteindelijk konden we het hebben over de doodoorzaak. De vraag waar ik al erg lang mee kampte: "Wat heeft ervoor gezorgd dat ons kindje niet meer leeft?"

Vaak werd er gesproken over de navelstreng prolaps. Dit kan in elke zwangerschap gebeuren. De navelstreng is gemaakt om 'klappen' op te vangen en een baby is gebouwd om de samentrekking van de spieren en weeën te overleven, dus wat heeft ervoor gezorgd dat onze zoon niet heeft kunnen leven? 

Ze vertelde over de villi in de placenta. In de placenta zou te weinig van deze villi zijn, wat van belang is van de doorbloeding en zuurstofgehalte. Dit kan samen met een event (zoals die navelstreng beknelling) ervoor hebben gezorgd dat zijn hartje is gestopt en is overleden. Ze vertelde dat dit regelmatig voorkomt en er niks aan te doen is. Het is niet te zien op een echo. 

Onze zoon had kunnen leven als hij eerder was geboren of gehaald zou zijn. De bevalling heeft zijn tol geëist. Onze zoon was gezond en had kunnen leven. Alleen de placenta was niet goed. De navelstreng was 56 centimeter lang, was voorzien van Gelei van Wharton en was op sommige delen zelfs dikker. Echter in samenspel met de tekort aan villi kan de doorbloeding en zuurstoftoevoer geblokkeerd zijn. 

Hoe ziet dat eruit in de toekomst?

Het was verdrietig de bevestiging te krijgen dat onze zoon gezond had kunnen leven, maar ergens was ik gerustgesteld met de antwoorden. De antwoorden die ik wilde hebben. De waaromvraag is beantwoord.

Dus ik vroeg meteen of er complicaties zouden kunnen ontstaan bij een volgende zwangerschap en of er een erfelijke factor is gevonden. Ze gaf aan dat dit gewoon pech is en zij dit vaker heeft gezien tijdens haar werk. Ouch.  Ze gaf ook aan dat veel mensen hier niet bij stilstaan, en waarom zou je dat ook willen? Gelijk heeft ze, maar ik blijf hier voortaan wel alert op. 

Met mijn verloskundige heb ik het al over de toekomst gehad. Ze belt iedere week nog om te vragen hoe het gaat. Ik heb aangegeven dat ik bij mijn volgende zwangerschap een geplande keizersnede wil en extra begeleiding. Ook gaf de gynaecoloog tijdens het gesprek aan dat zij ons graag in het ziekenhuis wil zien wanneer wij weer in verwachting zijn. Dat we een combinatie kunnen doen in het ziekenhuis én bij de verloskundigen waar ik zat.

Dit was niet mijn eerste keuze, want ik vind deze arts niet fijn en heb nu een slechte ervaring met de verloskundige wie bij mijn bevalling aanwezig was. Echter is het niemand zijn/haar schuld, verwijt ik het ook niemand en is het 'maar' een gevoel. Wellicht zal een goede bevalling wel een positieve wending geven aan de wrok die ik nu voel. De gynaecoloog gaf aan dat ik tijdens de volgende zwangerschap Ascal zal krijgen, een bloedverdunner om te helpen bij de villi. En dat alle stoplichten op groen staan om verder te gaan. 

Afsluiten en openen

Onze zoon vergeten doen wij niet. Nooit. We praten nog steeds over hem, stiekem fantaseer ik nog steeds over hem. Hoe zijn ogen eruit hebben gezien, hoe zijn stem zou klinken als hij ouder zou zijn, hoe zijn karakter zou zijn en waar zijn interesses in zouden liggen. 

Echter moeten wij samen bepaalde deuren sluiten. Letterlijk de deur van de babykamer, maar ook mentale deuren. De ongeordende archiefkasten vol emoties. Ik had nooit gedacht dat ik degene zou zijn met een gedenkplek in huis voor een overleden kind, maar hoe vaker ik er naar kijk, hoe content ik ben dat onze zoon bij ons is geweest. Ik voel trots om hoe mooi hij is, voel veel liefde en in mijn gedachten geef ik hem wel miljoenen kusjes. Maar vanaf vandaag komt er vooral rust over mij heen. Wij hebben antwoorden. We kunnen verder met en tegelijkertijd zonder hem.

Op 2 augustus hebben wij zijn as opgehaald, die al in de biologisch afbreekbare urn is gegoten. Binnenkort gaan wij oriënteren naar de natuurbegraafplaatsen Sondel en Nieuwehorne. Samen met de familie gaan wij dan voor de laatste keer afscheid nemen wanneer wij hem ten ruste gaan leggen. Dan mag hij een mooie boom zijn. Omdat het een inheemse boom dient te zijn, wordt het misschien wel een prachtige Gele Kornoelje? Hier gaan we nog over speculeren.

Tijd om een nieuwe start te maken. Na deze zomervakantie en verlof samen hebben doorgebracht wil ik starten bij een nieuwe werkgever, gaan wij nog verder in en rondom het huis klussen, gaan we nog op vakantie en zullen wij er anders uitkomen. Een ervaring rijker. Meer kennis, meer liefde, meer begrip en respect naar anderen. En bovenal zijn wij nu ouders. Ouders van onze knappe zoon.

Onze zoon wordt gemist, zal nooit worden vergeten en mag hopelijk in de toekomst grote broer worden. Wij zullen hem altijd bij ons dragen. Hopelijk mag de rouw makkelijker worden zonder paniekaanvallen, zonder stress en onverwachte verdrietige momenten. 

Dag kleine prins*