Het leed wat fietsen heet

Vanaf mijn twaalfde levensjaar fietste ik naar school. Elke dag 30 minuten heen, 30 minuten terug. Altijd over een goed verlicht en goed aangelegd fietspad, nooit problemen gehad. 

Totdat ik elke ochtend vroeg met de trein moest, ik zat regelmatig om 7 uur op de fiets. De route ging de andere kant op, langs wegen waar geen (goed aangelegde) fietspaden waren en wegen die niet verlicht werden.
Foei, wat ben ik vaak op dat zelfde stukje gevallen en wat word je daar onzeker van. Nog steeds krijg ik een benauwd gevoel als ik daar langs rij, ik zie mezelf nog zo vallen. Ik ben geen stabiele fietser en doordat het donker was reed ik in de berm. Ik wilde corrigeren en de weg weer op, daarom stuurde ik naar links. Helaas was het verschil tussen de berm en de straat groot, waardoor mijn fietsband langs het asfalt schuurde en ik viel naar links, de straat op. De lampen van de auto achter mij zag ik met volle vaart op mij afkomen. Snel probeerde ik op te krabbelen en ondertussen hoorde ik de auto remmen en zag ik de auto rustig naar links sturend langs mij heen verdwijnen in de duisternis..
Verbaasd, want waarom wordt er niet gestopt als iemand van de fiets valt? Uiteindelijk had ik niets, behalve een flinke deuk in mijn fietsvertrouwen. Op deze manier vallen gebeurde hier na zeker nog een keer of 10, gelukkig niet meer met een auto zo dicht achter mij.

Ook herinner ik mij nog die keer dat ik vol goede moed een brug over fietste, ik fietste over het midden van het fietspad toen ik de afdaling inzette en er plots een achterliggende fietser in mij fietst. Die meneer wilde mij inhalen, maar vond het niet nodig om even te bellen met zijn fietsbel. Hierdoor viel ik met mijn hoofd op de stoeprand en mijn ogen wederom op de weg. Andere omstanders snelden om mij van de weg te halen en de ambulance werd gebeld. Vervolgens werd niet ik (lichte hersenschudding), maar mijn aanrijden meegenomen, hij had zijn sleutelbeen gebroken. Zittend in de ambulance zei hij nog tegen mijn moeder 'vanaf nu zal ik altijd mijn fietsbel gebruiken bij een inhaalactie'.

Ach en dan nog die keer dat ik op een breed voorrangsfietspad fietste en die automobilist totaal niet aan het opletten was en ik daardoor op zijn motorkap belande..

Dat is ongeveer 4 jaar geleden. Sindsdien ben ik niet meer van de fiets gevallen, maar als de fiets situatie ook maar iets moeilijk wordt breekt het zweet mij aan alle kanten uit. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet veel verder fiets dan de supermarkt of een klein rondje door het dorp en al helemaal niet met de kleine man.. Ik wil niet dat ik samen met hem van de fiets val..

Ik hoop dat ik wel vertrouwen kan uitstralen als hij over een paar jaar zelf begint met fietsen, want ik wil hem natuurlijk niet bang maken. Misschien deze zomer toch maar eens wat vaker op de fiets stappen om zo weer vertrouwen op te doen.

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »