Het einde van mijn borstkanker blogs

Ik wilde altijd al bloggen. Een verhaal vertellen, ervaringen delen, mijn gedachten van me af schrijven. Nu mijn kanker weg was en ìk herstellende van mijn laatste operatie, kwam ook mijn blog-periode aan een einde. Want waar kan ik nu nog blogs over schrijven? Over hoe goed het herstel verloopt en hoe ik mijn dagelijkse leven weer oppak? Daar zit denk ik niemand op te wachten.

Maandenlang deelde ik lief en leed met iedereen, met een portie emotie en een vleugje humor. Maar bloggen werkte vooral ook als therapie. Voor mijzelf. 

Nu mijn kanker voorbij leek te zijn kwam dus ook een einde aan het schrijven van blogposts. De gedachte hieraan maakte me somber. Vanaf nu was het weer gewoon mijn gedachten en ik. Geen mensen die mee lezen, met me mee leven, ervaringen en tips met me delen, maar gewoon ‘me myself and I.’ Maar ik was boven alles natuurlijk ook dankbaar. Dankbaar dat het goed is afgelopen. Dankbaar dat het niet meer nodig is. Dat er geen storm meer door mijn leven waait die ik niet in mijn eentje kan opvangen.

En net wanneer ik me psychisch weer wat zekerder begon te voelen, en mijn zelfvertrouwen in mijzelf èn in mijn lichaam weer wat terug begon te komen, stond mijn leven na één telefoontje weer op zijn kop.

Mijn opgeluchte gevoel na maandenlang in angst en onzekerheid geleefd te hebben duurde maar kort. Één week om precies te zijn. Precies een week na mijn operatie kreeg ik te horen dat er in het stuk borsthuid wat was weggesneden DCIS graad 2 was aangetroffen. Mijn wereld stortte alweer in..

Dagenlang zat ik weer in deze emotionele nachtmerrie. Nachtenlang kon ik niet slapen van angst. Achteraf blijkt het te gaan om een stuk borsthuid dat ‘gespaard’ werd tijdens mijn borstamputatie zodat ik minder pijn zou ervaren tijdens het vullen van mijn tissue expanders, en dit stuk huid was bij het wisselen naar siliconen alsnog verwijderd, inclusief de DCIS. Bestralen van mijn borst was een optie, maar de voordelen wegen niet op tegen de nadelen, volgens de arts. Jaarlijkse controle voor de komende 10 jaar, dat is nu het plan. Ik wilde zó graag een pet-scan ter geruststelling, maar helaas kreeg ik deze niet. Tijdens mijn eerste operatie bleken er naast de DCIS ook twee tumoren in mijn borst te zitten waarvan geen arts op de hoogte was, en na mijn tweede operatie werd er alsnog DCIS aangetroffen.. Ik bedoel het minste wat ik na deze bevindingen kan verlangen is een uitgebreide scan, toch? Maar dit doen ze niet zomaar. Ik moet ze dus op hun woord vertrouwen en vooruit kijken. 

Opgelucht omdat ik het maandenlange traject eindelijk achter de rug heb, maar ook weer bezorgd omdat toch altijd de vraag blijft; is alles nu ècht weg? - en kan het ooit weer terug komen? 

Bedankt aan alle lieve mensen die me op deze reis hebben begeleid, me gesteund hebben, me meenamen in hun gebeden, en me telkens weer berichtjes stuurden om te vragen hoe het met me gaat en hoe de uitslagen waren. Wow, wat voelde ik me geliefd 🥹❤️ 

Mogen we allemaal genezen van deze ziekte en mogen we blijven strijden om de leeftijd voor het bevolkingsonderzoek omtrent borstkanker drastisch omlaag te krijgen!