Het derde-kind-dilemma

Is ons gezin compleet of komt er toch nog een derde kindje? Deze vraag zit al in mijn hoofd voordat Boris, ons tweede manneke op de wereld kwam. Zelfs voordat ik zwanger was van hem. De wens was er altijd. Drie kinderen. Het leek ons prachtig. 

De oudste wat dichter op elkaar en de derde op komst, als Boris net naar school ging. Tenminste, zo zag ik het. Eddo, mijn man wilde ze allemaal nog wat vlotter achter elkaar. Dan hebben we het maar gehad, die tropenjaren. Zo dacht hij er over. Het leek mij een mooi idee, dat als de jongens iets ouder waren, dat ze bewust meemaakte dat ze een broertje of misschien wel een zusje zouden krijgen. Het was een welles, nietes in onze hoofden en we discussieerde er zeker wel wekelijks over. Dan wilde de één het wel en de ander weer niet. Eddo wilde het al eerste niet meer en ik heb het in het afgelopen jaar, eigenlijk sinds afgelopen zomer losgelaten. Je moet er samen achter staan.

Ons gevoel wil zeker een derde kindje, ons verstand zegt keihard nee. Dit laatste heeft gewonnen. De knoop is doorgehakt. Hij of heel misschien wel zij (al zie ik mij eerder 3 zoons hebben...iets met gevoel dat zegt dat ik geen dochters krijg) komt er niet. Soms voel ik een steekje jaloezie bij de bekendmaking van de komst van een derde kindje (waar ik me dan weer heel hard voor schaam, ik heb toch twee prachtige zoontjes?) Er komt af en toe een traan bij de verkoop van al dat babyspul waar ik inmiddels aan begonnen ben. Als ik uitspreek naar anderen; "Het is goed zo, ons gezin is compleet." Dan krijg ik het nog bijna niet over mijn lippen heen en zeg ik het met veel twijfel in mijn stem.

Dromerig kan ik staren naar een zwangere vrouw en denken; "Zullen we toch nog één keer?" We zouden als Boris eind Juli 3 wordt, de stap moeten maken naar het ziekenhuis, want we zullen wel weer wat hulp van hun nodig hebben aangezien ik een waardeloze cyclus heb en bijna geen ei-sprongen. Maar we doen het niet. Ik heb er steeds meer vrede mee en ik zal jullie uitleggen hoe dit komt. Allereerst even over het gevoel. Dat gevoel, dat het wel wil dus. 

Het gevoel zegt ja! Volmondig. Nog eentje. Nog één keer die hele zwangerschap inclusief alle toeters en bellen ervaren. Nog één keer een bevalling, die dit keer na mijn keizersnede, dan helaas wel in het ziekenhuis moet plaatsvinden. Maar dan heb ik ook echt alles meegemaakt. Een romantische thuisbevalling, de geplande keizersnede en wie weet een ziekenhuisbevalling. Nog één keer; dat kleine frummeltje in je buik en daarna in je armen voelen. Die eerste babytijd, want wat hadden wij leuke baby's. Nog één keer groeien, want wat vond ik alles even mooi, vooral mijn grotere borsten (stond me echt zo goed, al zeg ik het zelf).  Misschien romantiseer ik de boel ook wel weer hoor. Maar kortom, ik heb genoten van mijn veranderende lichaam.

Nog één geheel eigen persoonlijkheid erbij, die weer anders is dan Boris en anders dan Simon. Nog meer liefde. En druk? Dat is het toch al. Of je er nou een aardappel meer of minder bij schilt, dat maakt ook niet uit. En moe? Dat zijn we toch al. Nog één keer vol verwachting klopt ons hart. 

Maar dan is er het verstand. De ervaring van de afgelopen jaren die mij heeft geleerd dat ik meer rust nodig heb. Dat ik behoefte heb aan stilte, om op te laden en weer door te kunnen gaan. Ik heb geleerd dat gezondheid van de kinderen en van mezelf niet vanzelfsprekend is. Zorgen om je kind, of hij niet heel ziek is. Simon die toch echt ADHD blijkt te hebben en waar ik mezelf ook op veel vlakken in herken. Mijn angststoornis die de afgelopen 5 jaar toch 3 keer om de hoek is komen kijken en waar ik altijd waakzaam voor ben. Mijn vader die ineens weg viel en daarmee ook een steun en een oppas, een redder in nood voor een druk jong gezin als de onze. Onze behoefte aan quality-time, met z'n tweetjes of gewoon voor onszelf. De behoefte van Eddo en van mij om ook tijd aan eigen hobby's te besteden. De aandacht voor de jongens apart van elkaar. Met z'n viertjes op de proef worden gesteld in tijden van quarantaine in deze Corona-tijd. Het lukt ons nu. Al heb ik dus vaak het gevoel dat het ons nog maar net lukt. Het is druk zat! 

Nee, er komt geen derde. In Juli volgend jaar, of iig na de zomervakantie gaat Boris ook naar school. Dat duurt nog heel lang. Maar dan hebben we twee kinderen op school zitten. En daar verheug ik me best een beetje op! (en daar voel ik me dan ook weer vet schuldig over, wat is dat toch, moeder zijn en schuldgevoel?) 

Dus met een dubbel gevoel maken we deze keuze. Ik voel me met deze twee jongens toch steeds meer echt compleet. Ik ben zo dol op ze en wordt af en toe helemaal gek van de drukte, maar geniet ook met volle teugen. Al is het gevoel compleet te zijn er niet in één keer, het komt wel met kleine stapjes. En om het zwarte gat waar ik over een jaar in val wat minder diep te maken, hebben we besloten voor een tweede katje te gaan. In 2022 gaan we voor een kitten. Ook leuk toch? 

Wie van jullie mama's zit ook vol twijfel over die derde? Of kent de situatie als de één het wel wil en de ander niet?