Het belangrijkste in mijn leven dat ik niet meer beschermen kan

Lieve Emy.

exact 6 maanden geleden, 17 september 2019 waren we net een paar uur opgenomen op de verpleegunit.

Je vader ging even wat spullen halen.

Om 21:05 uur stopte je hartje er plotseling mee.

Volgens de arts is je tijdstip van overlijden om 21:40 uur. Maar voor mij blijft het altijd 21:05 uur.

Het is een gekke tijd.

Het leven is niet meer zo mooi als dat het was.

Continue heb ik het idee dat ik je vergeet. Niks klopt.

Ik verlaat het schoolplein met 1 kind, ik zit in de auto met 1 kind, ik koop kleding voor 1 kind.

Het klopt niet. Nog steeds staar ik naar de maten die jij nu zou kunnen dragen. Ik bedenk mij wat je mooi had gevonden, ik raak het aan, maar ik laat het vervolgens hangen. In de supermarkt loop ik langs de potjes pesto zonder het te kopen. Jaren lang hoorde zo’n potje bij mijn wekelijkse boodschappen. Je was er zo dol op. Nu kan ik er niemand meer blij mee maken. 1 potje pesto staat al een half jaar in de koelkast. Ik kom af en toe nog een verstopte rol gekleurde mentols tegen in een kastje. Deze zijn dan aangebroken. Het kost mij moeite om het weg te gooien, maar ik moet. Ook al weet ik dat deze door jou is aangeraakt en dat je er een snoepje uit gepakt hebt. Je handjes staan nog op je slaapkamerraam en je zitverhoger staat nog op de achterbank, met een kika beertje erin.

De liefde is er. De liefde is er zo erg.

Wanneer ik tegen je zusje zeg dat ze het belangrijkste, mooiste of liefste in mijn leven is dan zegt ze altijd ‘’Emy ook’’. En dat is natuurlijk ook zo. Jij bent het belangrijkste in mijn leven dat ik niet meer beschermen kan. Ik kan er niet meer bij. Voor de buitenwereld ben ik veranderd in ‘’de moeder van Lisa’’. ‘’en Emy’’ denk ik er dan zelf nog altijd bij. Het mooie lieve meisje met die prachtige glimlach, mijn kindje, kreeg gewoon kanker en ging dood.

Op internet worden regelmatig foto’s gedeeld van ouders die verbaasd zijn over de pakketten huiswerk die ze meekrijgen nu hun kinderen niet naar school kunnen. Weet je nog dat wij een hele tas vol meenamen naar de chemokuren? Je mocht niks eten voor je puncties, maar met honger wist je jezelf toch nog te vermaken met je rekenwerkjes. Mij hoor je nu echt niet klagen. De werkjes met Lisa zijn leuk, maar ze roepen ook herinneringen op.

Je bent er niet meer. Ik mis je. Ik sta er elke dag mee op en ga er elke dag mee naar bed.

Het had nooit mogen gebeuren. En toch… als ik dan in het PMC ben en ik zie al die zieke kindertjes om mij heen, dan weet ik dat het toch klopt. Jij hoort daar niet.

Ik ben klaar met deze brief, ik wil hem afsluiten en besef mij dat het 20:00 uur is. Ik hoor geklap en gejuich. Mensen staan te klappen voor alle hulpverleners in deze Coronacrisis. Ik kan alleen maar huilen.

Lieve Eempie/EempieTeempie/Eemster/Em/Eem/Emy

Wanneer iets liefs ons verlaat, blijft de liefde

Voor altijd jouw moeder