Hello? It's me I'm looking for..

Uhm.. hoeveel handen had ik ook alweer? Twee toch.. Ah ja.. Waarom pak ik dan altijd meer aan dan ik eigenlijk dragen kan?

Als ik iets doe, dan ga ik er altijd, super enthousiast met alles wat ik in me heb, vol in. In een ver verleden, ahum, was dit cupcakes. Ik vond ze behalve super lekker, ook altijd zo mooi. Dit wou ik zelf ook. Dus wat doe je dan, dan ga je bakken. En na elke bakwerk werd ik beter en vond ik het steeds leuker. En iedereen vond het lekker en mooi. Toen bedacht ik, 'ik ga mijn eigen cupcake bedrijfje beginnen'. Ik maakte een facebookpagina, was al op zoek naar hoe ik mijn eigen website kon maken en drukte maar liefst 100 visitekaartjes. Maar ja.. ik zat nog op school, en sja hoeveel extra tijd heb je dan? Niet zo heel veel. Dus dat zette ik op pauze. En die pauze werd een stop. En nu staan mijn bakspullen te verstoffen in de kast.

Toen kreeg ik een kindje. Ook tijdens mijn studie. Ik beviel in de zomervakantie, dit kwam goed uit. Zo kon ik bijkomen en een beetje wennen etc. Als je dingen bedenkt, weet je van te voren niet helemaal hoe dit nou eigenlijk ook echt zal zijn. Voorbeeld, ik functioneer dus helemaal niet zo goed na een gebroken nacht van 3 keer opstaan, flesje geven, verschonen en troosten. Nee, dat doe ik zeker niet.

Maar je went, een beetje, en je krijgt een ritme. Nu slaapt Jaé gelukkig wel, redelijk, door. We hebben nu misschien 2 gebroken nachten in de week. Ik had een manier gevonden waarop ik mijn studie kon combineren met het moederschap. Het was niet makkelijk, maar het lukte. 

Wie mijn kleine Jaéke kent, die weet dat zij een dunnetje is. Lang, maar dun. Net als mama *kuch* papa. Net als papa. Zij paste hierdoor geen enkel maar dan ook geen enkel broekje uit de leuke winkels. Alleen zeeman leggings zaten redelijk. Dus ik ging op zoek naar andere broekjes. Maar geen succes. Toen zag ik handgemaakte, maar deze grapjassen vroegen zo'n 25 a 30 euro voor een legging. Juist. Ik ben niet zo cheap ass, maar dit kind groeit als een malle.. reken maar ff uit. Neem de tijd... 

juist.. 

Dat is een best bedrag hè. Als je zo'n 2 broekjes in de maand zou kopen. Dat kan ik ook zelf, dacht ik toen. Ik kreeg een naaimachine van mijn ouders voor mijn verjaardag. En ja hoor. Ik kon dit zeker ook zelf. Hier en daar een YouTube tutorial en ik had broekjes. Ik kreeg er zoveel complimenten over en de vraag waar ik toch haar leuke broekjes kocht. Toen ik vertelde dat ik het zelf deed wilde zij ook bestellen. En toen kwamen we op het ik duik er, super enthousiast geen terugkeren meer ik ga er voor de volle 100% voor, in. En zo werd mijn eigen bedrijfje geboren. 

Ik dacht leuk. Dan krijg ik 1 a 2 bestellingen in de week. Maar dit werden er al gauw 1 a 2 op een dag. Naar zelfs 4 a 6 op een dag. En ja tuurlijk grote bedrijven krijgen 100en bestellingen op een dag. Maar ik was net begonnen. En ik maak alles zelf op mijn eigen naaimachinetje. Dus je snapt wel, dat dit niet bij te houden was. Ik was tijdens mijn stage uren bezig met het maken van bestellingen. Ik was als ik eigenlijk huiswerk moest maken, bezig met het maken van bestellingen. Ik was als ik liever met Jaé wou spelen, bezig met het maken van bestellingen. Mijn hele leven bestond alleen uit Jaé-Lynn verzorgen en naaien. 

Ik had nergens anders meer tijd voor. Deed ik wel wat anders dan liep mijn hele schema in de war en liep ik achter en baalde ik als een stekker. Ik kreeg er ineens super veel stress bij, want ik had een tijdsdruk. De bestellingen moesten af! 

Ik werd steeds chagrijniger en kon weinig hebben. Ik voelde mij langzaam bijna depressief worden. Ik kon nergens meer van genieten en nergens meer mijn rust in vinden. En daar waar ik zoveel plezier had in het maken van kleertjes, werd dit nu een last. En dat wou ik natuurlijk niet. Maar op dit moment 'leed' alles eronder. Mijn studie, mijn stage, mijn man, mijn dochter, maar vooral ik. Ik raakte mijzelf erin kwijt. En dan vraag je je misschien af, waarom zo lang doorgaan? Nou dat zal ik je vertellen. Dit was iets wat ik tijd al wilde. En ik had er hard voor gewerkt om een beetje op de kaart te komen, ik wilde dat niet kwijt en straks weer opnieuw moeten beginnen. Maar foremost, ik wilde een voorbeeld zijn voor mijn dochter. Ik wilde haar laten zien dat je er met hard werken echt wel komt. Dat als ik in jezelf en je eigen kunnen geloofd, dat je je dromen dan kunt waarmaken. Ik wilde haar rolmodel, een powervrouw, zijn. 

Gelukkig bedacht ik mij op tijd dat bij een goed voorbeeld zijn, ook hoort dat je op tijd aan de rem moet trekken. Dat je je eigen grenzen moet bewaken. En dat als je iets doet waarvan je houdt,  je er wel voor moet zorgen dat dit ook zo blijft. 

Dus heb ik besloten even een periode een pauze te nemen. Even ademhalen. Tot mezelf komen. Mezelf weer vinden. Me richten op mijn studie en stage en deze (voor dit jaar) goed afronden. En dan straks, straks weer met frisse moed verder. Want wat ik al een keer gedaan heb, kan ik ook nog een keer. 

En dan ben ik terug, frisser en sterker. Zowel in de business als in mijzelf.