Hart tegen hard.....

Waar ik ooit vol ongeloof verhalen las over vechtscheidingen en hoever sommige mensen gaan om hun eigen aangetaste ego te verdedigen en ik honderd procent zeker wist dat dit MIJ nooit zou overkomen, zit ik er alsnog middenin. Weliswaar ongehuwd maar wel een kind die hier allemaal niet voor gekozen heeft.

Daar zit ik dan, met mijn telefoon in handen, vol ongeloof  te vertellen dat ik oprecht bang ben voor mijn ex en me zorgen maak om de veiligheid van mijn kind. Wetende dat ik morgen op de peuterspeelzaal zal moeten doorgeven aan de leidsters dat ze mijn zoon niet mee mogen geven aan zijn vader, als deze besluit toch op te komen dagen. Mijn hart breekt omdat ik nooit maar dan ook nóóit had gedacht in deze positie te verkeren want 'dat overkomt alleen anderen'.

Zelfs in mijn eigen huis voel ik me angstig omdat ik niet weet wat me te  wachten staat omdat een ander compleet onvoorspelbaar is. 

Anderszijds voel ik me sterker dan ooit! Want ik kies niet voor de makkelijke weg door mijn kop in het zand te steken, ik kom op voor mijn zoon en zijn veiligheid. Ik maak keuzes die gedeeltelijk in tegenstrijd zijn met hoe ik normaal reageer en met situaties omga. Wanneer ik naar kleine man kijk weet ik precies waar ik het voor doe en waar ik het altijd voor zal blijven doen! 

Ik heb geen idee wat de toekomst brengt en of dit gaat uitlopen tot een vechtstrijding. Maar ik hoop oprecht dat mijn zoontje hier de minimale ervaring in mee zal maken, daar zal ik alles aan doen. De tijd zal het leren...