Geen vader en moeder, nu zelf moeder

Als kind wilde ik altijd erg graag mama worden, maar zeker niet voor mijn 20e. Ik wilde graag klaar zijn met school, getrouwd zijn, vaste baan en een mooi huis. Nou dit is gelukkig allemaal gelukt !

In het begin stadium bij de verloskundige vind er altijd een intake plaats, daarin word gevraagd naar je gezinssituatie. Op dat moment vertelde ik mijn verhaal. Ik heb geen vader of moeder om mij heen, maar wel mijn opa en oma wat voor mij mijn ouders zijn.

Mijn vader en moeder zijn totdat ik 3 jaar oud was in een knipperlicht relatie blijven zitten. Mijn moeder kon geen afstand doen van hem, ook al werd zij blijvend mishandeld door hem. Ik zat in mijn moeders buik terwijl zij werd geschopt, geslagen, vernederd en werd opgesloten zonder water of eten. De vader en moeder van mijn vader zeiden dan ook toen ik geboren was, het is een wonder dat dit kindje gezond is en leeft! Aan de hand van mijn moeders lichaam en het zien van mijn vader, besloten de artsen mij langer in het ziekenhuis te laten. Ik mocht voor geen mogelijkheid mee naar huis.

In de verdere jaren van mijn jeugd heb ik altijd angst gehad voor mijn vader. Deze man zou mij mee hebben willen nemen, ik kende hem niet alleen de verhalen van mijn moeder. Mijn opa en oma (vader en moeder van mijn moeder) bevestigde deze verhalen, doormiddel van foto’s en opgeschreven boeken en verhalen. Regelmatig stond hij op de basisschool te wachten en te kijken hoe ik uit school kwam. De juf waarmee ik hand in hand liep naar mijn moeder, was doodsbang van hem.

Mijn moeder had ondertussen veel pijn en daardoor ook blijvende medicatie er aan over gehouden, daarnaast ook een anorexia probleem en alcohol verslaving.

Voor een kind die ouder word en veel gaat begrijpen, is dit geen normale thuis situatie. Uiteindelijk ben ik flessen alcohol weg gaan gooien, omdat ik er helemaal klaar mee was! “Mama moet niet zo veel drinken”. Op dat moment zette mijn moeder mij op straat. Ik was 13 jaar.. verdriet, schaamte, hulpeloos, boos alles wat een puber heeft, maar geen puber kan zijn. Ik moest een kind zijn die nu eventjes heel snel volwassen moest worden.

Gelukkig in al deze ellende was er ook een lichtpunt. Mijn opa en oma, mijn trots. Ze waren en zijn er altijd voor mij. Mijn opa en oma hebben mij die dag van school opgehaald en in huis genomen, daarna heb ik nooit meer (goed) contact gehad met mijn moeder tot op heden! Contact wilde ik zelf absoluut niet meer, omdat het mij alleen maar negativiteit brengt. 

Op 10 april 2020 is mijn prachtige dochtertje Ivy geboren, heerlijk zaten mijn man en ik op een roze wolk (nog steeds). In de kraamweek hadden wij een hele lieve kraamzorg. Tijdens deze week belt de verloskundige een aantal keer hoe het met je gaat. En op een dag kwam daar de vraag; hoe vind je het nu om moeder te zijn en de situatie rondom je eigen moeder?. Mijn antwoord op de verloskundige was:

“ Het gaat erg goed, ik ben daar nu niet mee bezig ik geniet van mijn wondertje, daar heb ik mijn moeder niet bij nodig ! “

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn gevoelens die ik al had nog dubbel zo versterkt zijn, boos en onbegrip. Hoe kan een moeder zo haar kindje, haar ongeboren kindje in gevaar hebben gebracht? Zo iets bijzonders wat je in je lichaam draagt, bescherm je toch met je leven? Ook daarna je brengt je kleine baby in gevaar door bij een man te blijven die je slaat en schopt voor je kindje zijn ogen. Kan jij het begrijpen?