Geboren met een 3e graads AVblok..

Ik zie mezelf nog zitten in het ziekenhuis, een paar dagen na de geboorte van onze dochter. Het baby invul boek op mijn schoot. De ene na de andere vraag "ben ik al buiten geweest?" "Heb je me al in bad gedaan?"
Terwijl mijn baby net geopereerd en aan slangetjes en draadjes naast me lag. In bad gaan was nog geen optie, laat staan een rondje wandelen.
Ik had de neiging het babyboek in een hoek te flikkeren, maar in plaats daarvan klapte ik het dicht en legde ik het in de kast.

We wisten tijdens de zwangerschap al dat onze dochter een derde graads AVblok had en vlak na de geboorte een pacemaker zou krijgen. Ik wist dat ik geen kraamweek zou hebben met ontbijt op bed, eindeloos knuffelen en huid op huid. Dat ik er voorbereid in ging, maakte dat ik toch kon genieten van mijn prachtige dochter. Tegelijkertijd, hoe kun je je op zoiets ingrijpends voorbereiden? Het maakte het dan ook niet minder pittig. Het is vreselijk je pasgeboren baby weg te brengen naar de OK, en een paar dagen later weer. Om haar te horen kreunen van de pijn, maar haar niet te kunnen helpen. Om haar te zien vechten, maar machteloos aan de zijlijn te staan.
Ik hield me er maar aan vast dat het voor ons nu vreselijk heftig en pittig was, maar dat zij er later niets meer van zou weten.

Dat eerste badje kwam er wel. Weleenswaar wat later, maar dat maakte het wel heel bijzonder. En niet lang daarna mocht ze mee naar huis. Zonder draadjes, zonder monitors die ons gerust stelde, zonder een arts die met 1 druk op de knop werd opgeroepen.

We leerden om vertrouwen te hebben. Zij leerde ons dat vooral.

We bleven (en zijn nog steeds) onder controle in het ziekenhuis waar ze geboren is. De pacemakercontroles waren vervelend voor haar toen ze nog klein was, maar nu ze zeven is vindt ze het wel gezellig. Ze kent de mensen daar en zij kennen haar. Ze kletsen wat tijdens een hartfilmpje en ze kijkt een filmpje tijdens een echo.

De operatie waarbij de batterij vervangen zal worden komt steeds dichterbij. En dit keer is mijn dochter oud genoeg om zich dat te beseffen. Meer dan er met haar over praten en haar tzt goed voor te bereiden kunnen we niet.

Maar wat zijn we gigantisch trots op onze dochter. Het zijn vooral die niet vanzelfsprekende stappen waarbij ik bijna sta te huilen van trots. Toen ze zichzelfde leerde fietsen op haar vijfde zonder zijwieltjes, en toen ze als één van de eerste uit het groepje bij zwemles een kurk er af mocht, terwijl beide iets is wat haar wel heel veel kracht kost. En ook als er niets bijzonders is, kan ik naar haar kijken en alsnog knappen van liefde. Zo trots op wie en hoe ze is.

Ze is een bikkel, ons hartekind. Duizend hartjes voor mijn kind ♡

Leestip: "Mijn tweejarige dochter wilde graag oorbellen"