En toen was ik ziek ..

Ongeveer een jaar geleden begon deze achtbaan. 

Als moeder heb je eigenlijk geen tijd om ziek te zijn. Nee, we gaan gewoon door want er is nog van alles wat we moeten of willen doen. Maar daar lag ik dan op de behandel stoel na een hele rompslomp van vragen te hebben beantwoord. En om het nog maar niet over het wachten in de wachtkamer te hebben.

De ogen van de arts waren al daaronder gericht voordat ze begonnen was, voordat ze überhaupt iets zei. Awkward! Gelukkig was het een zij. Ze stelde nog enkele vragen en legde uit wat ze ging doen.

Het enige wat ik dacht was schiet nou maar op, want ik wist dat die vleesboom toch niet gelijk weggehaald zou kunnen worden.

Ook nog zoiets.. na de echo bekeken te hebben zei de dokter over de telefoon dat er wel iets afwijkend te zien is maar geen vleesboom. Die man weet niet waar die het over heeft dacht ik, wat kon het anders zijn. En zo was ik er al een tijdje van overtuigd dat het een vleesboom was en vond het niet nodig om eerder tijd en zin te maken om een afspraak in te plannen. Ik had het ook ZO druk! Wie niet?

Het kan kwaadaardig zijn hoorde ik ineens. Verstond ik dat nou goed? Wat bedoelde ze daar mee? Ik raakte in paniek. Ze legde uit wat het zou kunnen zijn. Ik hoorde er niet veel van. Nee, dat kan niet en inmiddels kwam m’n vriend vanachter het gordijn om er voor me te zijn, me gerust te stellen. Een uitstrijkje werd gemaakt en alles werd afgerond.

Ik kon er nog steeds niet bij met m’n hoofd. Een vader die tientallen jaren ziek is geweest en nu ben ik aan de beurt? Dat kon ik de mensen om me heen toch niet aan doen?

Onderweg naar de uitgang werd al besproken dat alles goed geregeld moest worden, want je weet het maar nooit. Was ik nu al afgeschreven? Ho, zeker is het helemaal niet?! Al wist ik diep in m’n hart dat de kans groot was en dat ik het op internet al voorbij had zien komen.

Ik hield het mezelf alleen maar voor dat het een vleesboom was. De klachten paste er precies bij en geloof me, ik had me zelf er echt goed van overtuigd dat het zo was..

De week die volgde ..

Dagen, weken zelfs maanden vliegen voorbij. Maar niet deze, deze week leek oneindig.. Ik weet niet waarom maar na m’n momentje van paniek begon ik het vrijwel gelijk te verwerken. Ik begon me er al bij neer te leggen dat ik daadwerkelijk ziek was. Tuurlijk had ik er op internet al iets over gelezen, maar het ook gelijk weer weggestopt. Nu wist ik eigenlijk wel beter. Ik wist dat de kans groot was dat het kwaadaardig zou zijn.

Ondanks het feit dat ik gewoon nog aan het werk was kropen de dagen voorbij. Ik was er constant mee bezig. Niet zozeer met het feit dat ik ziek zou zijn (waar ik al vanuit ging) maar met alles wat er bij komt kijken. Zoveel wat geregeld moest worden, dus dat moest dan ook zo snel mogelijk gedaan worden.

We hadden een eigen bedrijf maar geen aov waar het nu dus al te laat voor was.

En wie gaat al dat werk doen als ik het niet kan doen? En tsjah.. geen werk geen inkomsten. En hoe moet dat met mijn vriend zijn nieuwe bedrijf wat al zo goed als rond is om op te starten.

Vragen die constant bleven malen en dat alles in combinatie met die warme douche werd me even te veel. Mn vriend kwam de badkamer binnen nadat hij de kinderen naar school gebracht had. Hij wou even kijken hoe het ging, net op tijd! Ik trok wit weg en hij kon me nog net op tijd uit de douche trekken. Sinds we verhuisd waren hadden we enkel een douche in bad, erg onhandig. Die moest er dus uit vond hij.

Mij leek het onnodig maar de spoedeisende hulp werd gebeld evenals m’n moeder die ik niet onnodig ongerust wou maken en dus nog niks had verteld.

Op de spoedeisende hulp waren ze al op de hoogte en er werd bloed afgenomen en een hartfilmpje gemaakt. Er werden volop vragen gesteld en wat onderzoekjes gedaan. Zoals ik al zei niks aan de hand het werd me gewoon even teveel.

Het gesprek..

De gynaecoloog had dienst dus de kans dat we moesten wachten was aanwezig. En uiteraard was dit het geval.

We waren zelf al erg vroeg en de gynaecoloog stond op de operatiekamer werd ons na een lange tijd wachten medegedeeld. Ik weet niet precies hoelang we in de wachtkamer hebben gezeten maar het leek een eeuwigheid. Mn vriend was ook erg zenuwachtig en gaf me op een gegeven moment een rozenkrans in de hoop dat het geluk zou brengen. Tuurlijk hoopte ik dat alles goed zou zijn maar ergens had ik me er al bij neergelegd dat ik ziek was. En het gesprek wat volgde was dan ook alleen nog maar een bevestiging van wat ik zelf al wist. Baarmoederhalskanker en een hele hoop andere info kwam op me af. Ik werd doorverwezen naar Rotterdam en daar zou ik verder behandeld worden.

Het gesprek zelf zou ik nog steeds niet na kunnen vertellen, het klonk als abracadabra.