Emoties na ontucht op een BSO

Kinderopvang

Door het vreselijke nieuws over ontucht op een BSO laait de discussie over kinderopvang weer op. Logisch natuurlijk, het is een onderwerp waar veel emoties bij komen kijken en wat toch bij veel ouders een grote angst is. Toch moeten we uitkijken dat emoties niet de overhand krijgen. Er wordt geschreven dat er overal camera’s moeten hangen. Vier ogen regel geldt niet voor een BSO en dat vinden mensen schandalig. Ook moeten er geen mannen in de kinderopvang werken, dat is toch vragen om problemen? Mamaplaats vraagt zich hardop in een blog af of we onze kinderen onnodig risico laten lopen omdat wij zo nodig moeten of willen werken.

Emoties

Al die reacties, voortkomend uit de emoties die dit nieuws oproept, zijn te begrijpen. Toch denk ik dat we na onze eerste reactie de nuance weer moeten opzoeken. Camera’s in de kinderopvang, oké en dan? Waar nog meer? Op school? Op de sportclub? Bij de knutselclub? In het buurthuis? Bovendien: Hoeveel BSO’s en kinderdagverblijven zijn er? En op hoeveel vestigingen gebeuren deze dingen? Het is nieuws omdat het zo weinig gebeurt. Maar ook: hoe vaak komt zoiets voor in een gezin, familie, bij kennissen, kortom: in een vertrouwde omgeving? Door een persoon die het volste vertrouwen heeft van iedereen, net als deze medewerker?

Mamaplaats

De vraag van Mamaplaats of we onze kinderen onnodig risico laten lopen doordat wij werken en onze kinderen naar de kinderopvang laten gaan, vind ik niet terecht. Nog los van de vraag of dat een vrije keuze is. Natuurlijk, het is niet de eerste keer dat het gebeurt in de kinderopvang. Moeten we daarom thuisblijven, omdat we niemand meer vertrouwen? En ons kind zoveel mogelijk binnenhouden, zodat het niet in contact kan komen met verkeerde mensen?

Amsterdamse Zedenzaak

Ook ik ken de Amsterdamse Zedenzaak. Zelf werkte ik op dat moment op een kinderdagverblijf. Op de babygroep waren we weleens alleen, aan het begin of eind van de dag. Op de groepen boven waren er zoveel ramen dat je van de ene naar de andere groep kon kijken. Zo had je altijd zicht op elkaar. De verschoonruimte werd gedeeld. De BSO was een open ruimte, zonder deur. Ouders konden de hele dag binnenkomen, brengen en halen op allerlei tijden. We hadden geen vaste tijden voor ouders. Toen er een keer een man kwam invallen had een moeder zich huilend bij de manager gemeld dat ze haar kind niet wilde achterlaten. Die heeft toen beloofd dat hij haar kind niet zou verschonen.

Conclusie

Mijn manager zei destijds dat de eigenaar van het kinderdagverblijf de dader de gelegenheid had geboden. Ik zei dat hij volgens de politie geen verdachte was. Zij had haar eigen conclusie getrokken en droeg dat uit naar team, ouders en potentiele klanten. Ik had daar moeite mee. Ik begrijp dat ze het denkt, maar je kunt dat niet zomaar zeggen. Nou ja als privé persoon misschien wel, maar niet als manager van een kinderdagverblijf. Die mening werd mij niet in dank afgenomen. Ze is nu manager in een pand waar onder een vorige eigenaar Robert M. werkte. Een bizar detail.

Rondleidingen

Ik gaf rondleidingen aan ouders die mogelijk interesse hadden in een plek op het kinderdagverblijf. Die vroegen ook hoe wij zorgden dat het bij ons niet kon gebeuren. En dan zei ik: “Helemaal voorkomen kun je het nooit.” Ik wilde daar eerlijk in zijn. Vervolgens vertelde ik dan wat wij deden om dat risico zoveel mogelijk te beperken. Toen ging het om een invalkracht. Die stonden sowieso niet alleen bij ons. Maar deze keer gaat het om een vaste kracht. Hoe voorkom je dat? Hij had een VOG. Hij was erg geliefd bij collega’s, kinderen en ouders. Toch gebeurt het. Camera’s kunnen dit ook niet helemaal voorkomen. Je kunt niet elk hoekje in beeld brengen.

Psychologisch onderzoek

Er wordt ergens gepleit voor een psychologisch onderzoek bij mensen die in de kinderopvang willen werken. En het onderwijs dan? En al die clubjes waar kinderen na schooltijd komen? En al die andere volwassenen die je kind opvangen of met ze op stap gaan of waar het over de vloer komt? Ik weet allemaal zo goed hoe het niet moet. Hoe dan wel? Ik denk zelf dat het belangrijkste is dat je kind weet welk gedrag van een volwassene niet normaal is. Een echte oplossing is er niet. Onrecht is er en zal er blijven. Leer kinderen om ‘Nee’ te zeggen, of om weg te lopen. Leer kinderen dat sommige dingen echt niet kunnen en mogen en dat ze dat nooit hoeven toe te laten.

Pedagogisch Medewerker

Nu gaat het over seksueel misbruik, maar wat als een juf of een pedagogisch medewerker tegen kinderen schreeuwt? Nare dingen zegt? Je kind hard beetpakt of aan haar arm trekt omdat het niet luistert? Wat als een kind op het kinderdagverblijf in een donkere slaapkamer wordt opgesloten omdat het maar moet leren niet altijd achter een leidster aan te kruipen? Als een kind overstuur in bed moet blijven liggen omdat het voor de leidsters nog geen tijd is om de kinderen uit bed te halen? Wat denk je van een kind dat door zijn moeder geslagen wordt omdat ie niet dooreet? Of een meester die tegen een kind zegt dat ie kotsmisselijk van hem wordt? Is dat geen misbruik?

Misbruik van macht

Wat ik eigenlijk bedoel is dat er op meer plaatsen en door verschillende volwassenen misbruik gemaakt wordt van hun positie. Kinderen zijn afhankelijk en dus kwetsbaar. Dat door dit soort berichten iedereen gefocust is op ontucht, maar dat er ook andere dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Het zal niet altijd slecht bedoeld zijn. Soms zijn mensen zich er niet eens van bewust dat ze schade kunnen veroorzaken met hun gedrag naar een kind toe. Maar ik denk ook dat we realistisch moeten blijven. Camera’s, onderzoeken, mannen uitsluiten van de kinderopvang, het zal nooit het probleem volledig oplossen. Mensen die doelbewust misbruik maken van een kind vinden wel een manier, hoe en waar dan ook.

Verontwaardiging

De verontwaardiging is terecht. Natuurlijk, mensen moeten van kinderen afblijven. Het is verschrikkelijk dat het gebeurt. Vreselijk voor de kinderen en hun ouders. Ook heel erg voor de collega’s die hier geen idee van hadden. Maar ook voor de andere kinderen die ineens een medewerker kwijt zijn, die ze vertrouwden. Al zo jong hun vertrouwen beschaamd. Er zijn in een dergelijke situatie meer slachtoffers dan je in eerste instantie denkt.

Toezicht

Ik ben wel voor meer personeel op een groep. Niet alleen om dit soort dingen te voorkomen, maar ook om de hele veiligheid en de rust op een groep te waarborgen. Maar dat heeft een prijs. Personeel moet betaald worden en dus gaan de tarieven omhoog. En daarmee voorkom je nog niet dat kinderen iets overkomt door toedoen van een medewerker van de voetbalclub of de hockeyvereniging. Kortom: in contact blijven met je kind en het leren dat het nee mag zeggen. Of weglopen als er iets gebeurt wat het niet wil. En kritisch blijven naar de mensen die met je kind omgaan. Luister naar je gevoel, want dat heb je niet voor niets! Daarnaast misschien toch een beetje vertrouwen hebben in de mensen die voor onze kinderen zorgen. De meeste mensen zijn namelijk echt goed en lief voor de kinderen. De slechte vormen gelukkig een grote uitzondering.