Eindelijk, daar was ze dan .... !

De 'goedbedoelde' adviezen vlogen me om de oren, want dat doen moeders onderling. Hun eigen manieren en opvattingen opdringen. Toen wist ik dat niet en ik raakte er compleet door uit balans terwijl ik met een studie in de pedagogiek eigenlijk prima wist hoe en wat. Onzeker was ik, de verantwoording over een kind was immens. Zo mooi, maar wat verpletterend.

Grote broer
Toen hij bijna 3 jaar was, werd hij grote broer. Na een veel te snelle bevalling lag hij in mijn armen, thuis. De verloskundige was er nog niet eens en ik moest de kleine man warm wrijven en warm blazen. Met hem dicht tegen me aan voelde ik me als een oer-moeder die het prima zelf kon, het kwam wel goed. 
Gek genoeg keek ik hem na 10 minuten aan en dacht :"Ik kan me niet voorstellen dat dit de laatste keer is...", gevolgd door een blik naar mijn partner en de gedachte :"Maar niet met jou..."
Dat was een heel bizar moment, nooit eerder had ik een dergelijke gedachte gehad, maar blijkbaar was er iets in mij dat het allemaal al aan zag komen.

Scheiding
1½ jaar was de jongste, toen we uit elkaar gingen. Niet een keuze, maar wel een gedwongen beslissing. Mijn overtuiging dat alles goed zou komen viel in duigen. Dag droom. Dag gezin. Dag leven zoals het hoort, voor de kinderen.
Het duurde niet lang, want eenmaal op een eigen plek bleken we het prima alleen te redden, zelfs makkelijker dan mét de relatie.

Helaas is de verstandhouding tussen de vader en mij nooit meer fatsoenlijk geworden.
Inmiddels besef ik dat dit niet langer mijn verantwoording is, maar ik betreur het wel voor de jongens. Ik had het allemaal zo graag anders gezien voor ze. 

Droom
Ondanks dat ik alles kwijt was geraakt, droomde ik er van om een nieuwe 'empire' op te bouwen; te trouwen, een kindje te krijgen met dezelfde achternaam als ik, alles goed te doen.  Die achternaam was wel een dingetje, als ik zelfs bij de grens moest bewijzen dat mijn zoons mijn zoons zijn, met de afschriften van de rechtbank op zak, voelde dat verschrikkelijk denigrerend. Een constante confrontatie met het mislukte verleden. 
Misschien was mijn droom zelfs wel een beetje compensatie gedrag en wilde ik mijn kinderen laten zien hoe het wél hoort, dat mama het wél kan. Als een pleister op de wonden. 
En ik ontmoette mijn man. Na 9 jaar alleen met mijn zoons, zijn we samen gaan wonen en getrouwd. 

En daar was ze dan...
Een meisje, een klein zusje voor mijn zoons, een dochter voor mij en mijn man, een droom, daar was ze dan: De moeder die ik altijd al had willen zijn. 
Nu was het af. Drie kinderen was dus mijn droom, mijn lotsbestemming. Want dat oer-gevoel dat ik had na de geboorte van de middelste "Dit kán niet de laatste keer zijn", was nu getemd.

De angsten, faalgevoelens, gevoelens van tekort doen, maakten plaats voor een gepaste trots.
Ik heb het jaren allemaal zonder hulp gedaan, alleen. Ik voedde ze. Ik kleedde ze. Ik regelde alles. Sporten, ziekenhuizen, werk, school, extra begeleiding, alles. Dat vereist echt wel wat management skills. En het lukte. Ik managede het allemaal gewoon.

Cliché moeder
En intussen ben ik moeder van 3 en blijken alle cliché's waar. 
Met elk kind afzonderlijk heb je een bijzondere band. Niet meer, niet beter, maar anders. Allemaal even waardevol.
Ik heb me ontwikkeld tot een typische cliché-moeder. De oudste van bijna 17, die mij voorbij gegroeid is, pak ik nog altijd bij zijn gezicht vast en noem ik 'mijn knulliebullie', inclusief een kus op zijn lekkere bolle toet. 
Want ook als puber met puisten, een adem die ruikt naar energy of bier (maar hij drinkt niet hoor) en zijn puberale misstappen, blijft hij mijn kleine mooie jongetje.

De middelste wordt straks 14 en gebruikt in bijna elke zin wel een scheldwoord waarop ik mezelf elke keer hoor reageren met hetzelfde repertoire: "Pardon?"," Oh'Rot' ja",  "Hey,hey,hey!", " Kan het niet wat netter?" en zelfs "Wat vindt je vader er eigenlijk van dat je zoveel scheldt?!", aangezien de jongens sinds een jaar bij hun vader wonen.
Hij is veel te bijdehand voor zijn leeftijd, maar tegelijk is het allemaal zo kenmerkend voor hem dat ik alleen maar vertederd kan aanschouwen hoe hij is geworden en ben ik razend benieuwd hoe hij zich verder zal ontwikkelen. Wat ze ook doen, je houdt toch wel van ze. Van alle drie ben ik super benieuwd hoe ze straks zijn als volwassenen.

Die moeder wilde ik zijn
Van twijfelachtig en besluiteloos, een moeder die het liefst vooral leuk gevonden wilde worden, naar een moeder die niet bang is om keuzes te maken en heftige beslissingen te nemen omdat leuk niet altijd goed is. En ik durf voor de volle 100% te zeggen dat het belang van mijn kinderen, alle drie, altijd voorop staat, vooral voor op de lange termijn. Dat alles goed zou komen en ik het zou kunnen is allemaal waarheid geworden ondanks alle tegenslagen. En dat waren er écht nogal wat. 

Intussen ben ik gesterkt door mijn man, ik hoef het niet meer allemaal alleen te doen, dat is ook wel een verademing.
Hij is echt een aangename backbone voor me. 
De jongens zijn groot, het meisje is nog klein. Maar ik ben er, de moeder die ik altijd wilde zijn.
Sterk, stabiel, liefdevol.

Moeder zijn, was mijn antwoord als men vroeg wat ik wilde worden. 
Dat is gelukt. En eerlijk is eerlijk, na alle twijfels en onzekerheden besef ik nu: 

ik ben er gewoon nog  goed in ook ! 

• Bonus aanbiedingen bij AH »
• Kinderkleding outlet bij Zalando »
• 44% korting op Name-It »
• 70% korting bij Westwing »