Eigen schuld dikke... ehh.. natte broek

Tijdens de zwangerschap zijn er genoeg mensen geweest die het tegen me hebben gezegd; train je bekkenbodemspieren. Zo wordt alles weer strak in model en heb je minder kans op urineverlies.

Ik heb nooit een druppeltje gelekt tijdens die negen maanden en vond het om die reden ook niet nodig om de oefeningetjes te doen. En zelfs na mijn zwangerschap kon ik lachen, springen en niezen en onlangs heb ik na de bekende afschuwelijke griepgolf zo ontzettend gehoest dat er eerder kots uit kwam dan een plasje daar beneden.

Afgelopen week was Sara precies 5 maanden oud en van de 23kg die ik er tijdens de zwangerschap bij heb gekregen (ik hou nu eenmaal erg van eten en in die negen maanden kon ik gewoon lekker helemaal los) ben ik er inmiddels 17 zonder moeite kwijtgeraakt. Maar als ik van de zomer een keer met m'n kleine worm lekker op het strand m'n striae wil showen dan vind ik dat toch prettiger met m'n oude vertrouwde strakke buik die ik nu al ruim een jaar in de steek heb gelaten.

Het was tijd om te sporten!

Om maar gelijk al mijn spieren een boost te geven heb ik me opgegeven om te gaan bootcampen en dinsdagavond was het zo ver.

Eerst even een warming up met de groep gedaan. Rondje joggen, rechterarm voorwaarts zwaaien, linkerarm achterwaarts, planken, boksbewegingen, nog wat dingen met je benen en klaar.

De echte training kon beginnen.

We zijn eerst even lekker met de kettlebell's aan de slag geweest en een paar cleans en swings later werd er een speedladder op de grond gelegd. Tijd voor wat benenwerk.

Het zag er, toen de trainer het voordeed, allemaal supersimpel uit. Gewoon even snel via de zijkant van de ladder erin springen en daar d'r weer uit en vlug en snel en kniehef en squat en ik kan je vertellen, het is ook simpel.

Mijn motto tijdens het sporten is normaal gesproken 'geef jezelf voor de volle 80% dan valt de spierpijn morgen reuze mee' alleen nu ik van mijn blubberbuik af wil heb ik het voor deze keer maar even bijgesteld naar 100%.

En ik ging ervoor hoor! Bloedfanatiek stond ik in die ladder te dansen tot ik opeens en nat straaltje uit mijn lichaam voelde stromen. Shit! Wat gênant! Nee!! Was ik nu echt gewoon aan het plassen?? De oefening was nog lang niet klaar, maar daar dacht m'n blaas dus duidelijk anders over en goddank had ik een zwarte legging aan en was het al donker, maar wat was dit een afschuwelijk gevoel zeg. En zoveel was het echt niet hoor, een paar druppeltjes denk ik, maar net genoeg om het gevoel te krijgen dat iedereen het kon zien.

"Waarom stop je?" Vroeg de trainer. "Nah dit is niks voor mij deze oefening hoor" zei ik nog, maar daar trapt een fanatieke sporttrainer natuurlijk nooit in en om de situatie gelijk een gênante boost te geven biechtte ik het maar op.. 'ik heb in m'n broek gepiest' riep ik naar hem. Zo... nu wist de rest van de groep het ook. Duidelijkheid voor alles.

De rest ging verder en ik mocht naast de trainer bekkenbodemoefeningetjes doen.

'Ik heb het ook wel eens gehad hoor' zei een moeder tegen me. 'Ja ik ook' hoorde ik uit een andere hoek, en 'kan iedereen toch gebeuren' aan de andere kant naast me.

Het hielp. De onzekerheid verdween met dezelfde snelheid als waarmee het plasje opdroogde en bij thuiskomst was er helemaal niks meer te zien. Volgende keer dus echt wel een tena lady indoen voor ik ga sporten en elke dag toch maar die bekkenbodem oefeningen doen.